Alborada

A historia que se relata comezou hai miles de anos, cunha das migracións de “sapiens”  que, dende o corazón de África  conseguiu entrar a Europa para colonizala. Eses somos nós, a nosa estirpe, que hoxe continúa vindo por causas ben asimilables ás daquela. Porén, encóntrase o camiño interdito polos arrepiantes valados que erguimos no linde -político que non físico-entre Marrocos e Ceuta/Melilla.

Que se pode dicir dunha sociedade que se autoproclama democrática e tenta “disuadir” aos outros descendentes dos seus propios ancestros con arames e coitelas de aceiro?

Quen ordeou dispararlles  “pelotas de goma” cando tentaban desesperadamente acadar a beira dun areal que, como parábola bíblica, aparecíaselles como a  “terra prometida”?

Inmensa e transparente, a noite vaise pousando paseniño nos meus ollos mouros. Miro o ceo fixamente, inzado de lumieiras e recordos. Podes ouvirme, meu branquiño? Aínda encontras insinuante e sensual a miña voz? Feiticeira, dicíasme. Lembras?

Hai tanto que te procuro…! Canto? Perdín a conta. Séculos, milenios, non sei. Desde aquel solsticio derradeiro, no que a xente se reunira ao amencer invocando ao Sol para que conxurase as quimeras do voso incógnito camiño. Camiño avesío, arrepiante e telúrico, que habíamos moi logo xuntos percorrer, cando volvésedes por nós. A seca prolongábase ameazante sobre a sabana, no corazón dunha África que naquela altura era o mundo todo. A Terra-Nai, que xamais desampara seus fillos, había fornecer nova caza, novos froitos, novas fontes…

Ti comandabas os batedores do clan. Que te levou tan lonxe? Que ímpeto che impediu regresar? Foi acaso ese mar, que borrou a túa memoria? Desacougado, coma se un presaxio te perseguise, aquela noite viñeches onda min, doncela aínda, sen termos sido antes desposados. Deixaches o meu ventre preñado de esperanza. Había ser nena, doce e fermosa como mel e papoula.

Pasa o tempo, abandono o corpo envellecido e fico á espera. Un corpo novo, así tamén preñado de esperanza, virá para aloxar a miña alma. Van moitas xeracións! Unha eternidade vagando por aldeas, vilas e cidades… escrutando homes negros e, agora xa, brancos. Buscándote no fondo dos seus ollos cos meus ollos sen fondo. E sinto que estás aí, na outra ribeira, mudada a pel luída, que virou clara.

Ducias, se cadra somos centos, inquedos e expectantes a pé do valado de arame. Custou moito chegar aquí, e máis aínda vai custar pasar ao outro lado. Os teus -nunca deixastes de ser nós- chámanos inmigrantes. Agochados na mirrada foresta, agardando polo cómplice solpor, podemos ulir o mar salgado, recendo de utopías.

Imos! Bulide! Veña!… Escadas de pau apresurado pousan seus ombreiros no cerrume metálico. Estou enriba! Non podo acreditar! Non espero. Desespero! Tento baixar por min. Merda! Puta concertina, lañoume a man! Caio! Non! Bótome toda contra o arame. O corpo deslízase arrastrado do seu propio peso –grávida gravidade- e outra coitela asasina esgázame a barriga cunha violencia descomedida. Apago o laio inmenso de dor. Silencio era a consigna. Dou de costas no chan e penso en ti.

Só penso en ti… e nela. A nena que che traía, a túa nena de mel e papoula. Os cumios das montañas érguense cristalinos coma ondas de diamante azul no mar ao lonxe. Ela aínda rebuliu no meu sangue vaxinal para vir ao mundo co raiar vermello do crepúsculo e inmolarse ao kosmos anunciando o tempo novo. Velaí vai a nosa filla Alborada choutando polas estrelas, transgredindo canons, asaltando fronteiras.