O día que o tío Vicente regresou de Cuba quedaría gravado para sempre na memoria colectiva de Pontesalgueiro. Facía vintecinco anos que marchara e que non sabían nada del. Viña vestido de indiano, con traxe branco, chaleco e chapeu. Levaba un bastón cun puño dourado e un anel cunha pedra vermella. Traía un baúl, que houberon baixar entre dous homes, no que gardaba as pertenzas acumuladas naqueles vintecinco anos. Os fillos eran nenos cando marchou, e contan que o recibíron emocionados e abraiados polo presunto capital feito nas Américas. Mais o tío Vicente so traía ron e vintecinco pesos, un por cada ano emigrado. Contoulles que na Habana tiña tanta morriña que só bebendo ron conseguía aliviar a pena que o consumía ata deixalo inerme e sen azos, que chegou a esquecer os rostros familiares, as cores dos soutos e o cheiro das sardiñas polo San Xoán. Cando deu xuntado os cartos para volver decidiú traer o baúl cheo de ron, pois era a única menciña que coñecía capaz de calmar a saudade que, estaba certo, o agoniaría ao lembrar as agarimosas mulatas, os paseos á tardiña polo “malecón” e a música rítmica e cadenciosa do son cubano.
Primeiro premio do “Moncho Díaz” de microrrelato
