Ese tres condicionantes (que, onde, cando) foron o macizo da estratexia comunicativa de Pedro Sánchez desde que inaugurase as súas comparecencias televisivas para explicar as accións do goberno contra o COVID-19. E na última da noite do sábado 21 de marzo tamén non errou. Precisamente a xornada en que, ao cumprirse case dúas semanas das multitudinarias manifestacións do 8-M, as cifras de contaxiados e mortos deran un salto exponencial, sobre todo na capital, epicentro da convocatoria.
Confeso que á hora de escribir estas liñas, abxuro puntualmente da promesa que me fixo de non dopar ningunha polémica ou crítica que puidese ser utilizada para a loita partidista. Afirmei desde os primeiros momentos que o coronavirus non é de dereitas nen de esquerdas, e que todo o que procure unha culpabilización, parta de quen parta e sexa do signo ideolóxico que fose, non fai senón distraer forzas sobre o obxectivo principal: derrotar á pandemia sen que a sociedade civil fique arrombada ante o paternalismo estatal e a militarización das conciencias. Por iso tamén decidín <<pasar á clandestinidade>> e censurarme nesas expresións de apoio ou defección que se están prodigando máis aló do diario aplauso das 20 horas para os que resisten en primeira liña da fronte.
E decidino despois de contemplar o estrondo da cazolada contra a reaparición en cena de Pablo Iglesias crebando a corentena que se solicita desde o poder para o resto da poboación. Á marxe da opinión que me poida ofrecer a xestión do vicepresidente segundo, estimo que cebar guerras entre montescos e capuletos supón abrir a porta da peste en cada fogar, barrio, pobo ou cidade. Igualmente pechei o meu whasapp aos vídeos que predican variados tipos de milagrosos bricolaxes terapéuticas contra a pandemia. De agora en diante só atenderei aos que teñan esa faísca e sentido humor que consegue arrincarnos un sorriso. Vamos ir ao esencial, tempo haberá para esixir responsabilidades.
Con todo, o presidente do Goberno é un servidor público, o primeiro de todos (porque El Rei é un parásito do público) e sería un acto de cretinismo imperdoable non someterlle ao xuízo da opinión pública que con tanto celo, coa axuda da opinión publicada, trata de sortear olímpicamente nas súas comparecencias. Na arriba citada do 21-M Sánchez superouse. Polo que dixo, polo que ocultou e polo que os medios afíns puxéronlle a ovo para lucirse. Nada por aquí, nada por alá. Entre o sermón e o autobombo, tal versou o guion fielmente executado por un hipnotizado Sánchez ante o teleponto
Onde tiña que justificar por que en moitos hospitais aínda carecen dos materiais clínicos adecuados (bolsas de lixo usadas como batas na UCI), o presidente falounos do por-vir (encargamos tantas xe tantas partidas disto e o outro; temos en trámite centenares de miles disto e daquilo; etc., etc., etc.); do estupendo <<decrecimento>> con habelencia logrado (o esborralle do queroseno dos avións); do beneméritos que se volveron os nosos cacos grazas ao estado de alarma (os delitos descenderon espectacularmente; confiemos que o mesmo ocorra cos miles e miles de mulleres obrigadas a convivir cos seus maltratadores); ou da magnífica rede de internet que gozamos (unha das mellores do mundo). Non sabería dicir se estaba na cadeira de brazos dun psicanalista de cómic ou presenciando un capítulo de Marcelino pan e viño. No seu afán por porse estupendo, o xefe do Executivo chegou a ironizar sobre as erradas medidas adoptadas por Boris Johnson en Gran Bretaña <<con custo de moitas vidas humanas>>. En fin, deixémolo aí.
Só un apuntamento máis referido ás <<preguntas da prensa>> vía plasma. Por suposto, como vén sendo habitual, a primeira na fronte produciuna un medio amigo. Nesta ocasión a quenda de oficio correspondeu ao diario El País, orixinando unha resposta placeba que consumiu a metade do tempo dispoñible para ese capítulo. E a segunda, por se non quedase claro a mensaxe, á gobernamental RNE (na anterior comparecenza foi para Axencia EFE, que tras o despedimento do indomable Fernando Garea está dirixida pola que fose directora xeral de Información con Zapatero). Na mesma liña de obediencia debida. Aínda que a guinda púxoa Diario 16, un xornal zombi por insignificante e carecer de circulación real, utilizado para que Sánchez puidese axustar contas cos moscardos da Comunidade de Madrid (xa dixera antes que nesta guerra todos están no mesmo bando, ainda hai clases). O mesmo falsario xornal que o 9 de marzo, ante as primeiras críticas polo risco viral que puder ter envolvido o 8-M, intitulaba: <<O coronavirus cóbrase 26 vidas en España fronte á gripe que provoca xa 6.500 mortes>>. Como resumo de prensa baste dicir que dos 7 medios nacionais preguntóns, 4 eran da casa ou arredores (El País, EFE, Diario 16 e eldiario.es). Os da casca amarga (ABC, El Mundo, A Razón, Europa Press) estaban en ignorado paradoiro.
O venres 13 de marzo, para xustificar a Declaración de Estado de Alarma, Pedro Sánchez afirma que <<a próxima semana podemos alcanzar os 10.000 afectados por coronavirus>> e sete días despois a cifra xa superaba as 20.000 contaxiados polo COVID-19, encanto advertía aos cidadáns durante a súa intervención televisiva que <<o pior está por chegar e porá ao límite as nosas capacidades>>.
