“Doctores sin luz, que muerden y no leen”
Francisco de Quevedo
Pendentes de pasar das musas ao teatro, a chegada do primeiro goberno de coalición entre PSOE e Unidas Podemos ten de entrada, polo menos no terreo do simbólico, varios aspectos positivos nada despreciables. Tres parécenme os máis relevantes: haber cuarteado o bipartidismo e o seu simulacro opositor, nai de todas as corrupcións ambidiestras; quitarlle mordente a ese belisco de monxa tremendista que clama contra os gobernos de vermellos social-comunistas; e pregoar que o dereito a decidir non é nen de lonxe unha patoloxía ideolóxica, demostrando o tongo da inclusión do referendo na constitución só como placebo, non vinculante, meramente consultivo. Mesmo resulta interesante que esta superación de “liñas vermellas” se faga desde o momento cero, cando o novo equipo de goberno ten intacto o seu capital político.
Por algo se empeza. O que ocorre é que non basta con boas intencións e palabras. Hai que sementar e dar trigo. Iso en democracia significa un mínimo de coherencia entre medios e fins que supere a nota de corte. Para que o legal e o lexítimo recoñézanse como partes habilitantes. Porque o que abunda na vida real, esa gobernanza de garrafón, é un negacionismo ético encumbrado até as súas últimas e descaradas consecuencias. Do Poder sempre hai que relativizarlo todo e mesmo así quedamos curto. Máis se cabe cando, como ocorre agora, vén precedido por un plus de confianza que, a pouco que se beneficie dos esquemas frontistas, pode derivar en despotismo benefactor. Xa houbo un socialismo que se atribuíu científico, e aquel troquelado funesto de proba e erro foi en ván,e sofremos dunha teoria económica onisciente, tabn acreditada na sua sabedoria que dita o progreso a golpe de orfandade. Dous significados de utilitarismo vulgar, igualitário e neoliberal, paternalista e “mão invisíbel”, non son recomendados.
E é aí que a longa marcha de Pedro Sánchez polas institucións fraquea. O deles debe estar certo polas razóns erradas. Abonda dar unha ollada na súa mudanza de ideoloxia para suspeitar do todo e de suas partes integrais.. Vexamos o que Pedro Sánchez fixo e dixo antes de pasar polas urnas e o que logo mantivo nas antípodas do proclamado:
-Abanderou o xogo de patriotas, emulando ao tres dereitas reunidas na madrileña Praza de Colón. A bandeira máis grande nunca vista nunca nun mitin serviulle de pano de fondo para o acto de presentación en sociedade tras recuperar a secretaria xeral do PSOE. A máis máis, a campaña sanchista do 10-N deseñouse baixo o slogan “Ahora España”
-Oficiou de grande inquisidor do independentismo. Tras sumarse á aplicación do 155 en Catalunya co PP de Rajoy anunciou que ía pedir reformar o Código Penal para tipificar o delito de rebelión sen necesidade de que houber violencia.
-Doestou en prime time a Pablo Iglesias cualificándoo de non ser un demócrata e declarouse incompatibel con Unidas Podemos por procurar o oposto do que o PSOE simboliza.
-Iniciou a súa presidencia publicitando o acollemento dos náufragos do Aquarius e logo deixou na estacada aos migrantes cando a crise do barco de salvamento español Open Arms, en plena rolda de encontros con expoñentes da sociedade civil.
-Pasou de pactar un relator no seu encontro con Torra no palacio de Pedralbes estando na oposición a negarse a coller o teléfono ao President da Generalitat e anunciar que se era elixido xefe do goberno traería detido a Carles Puigdemont en primeira instancia.
Como exemplo, é mostra da realidade paralela construída por Pedro Sánchez.. Agora vamos ao miolo. Porque non é un mentireiro compulsivo ou un tolo. É puro cálculo político. Sánchez, seguindo o guion trazado polo seu Maquiavelo de cabeceira, o Redondo agora recompensado como supremo edecán do Executivo, fixo e dixo unha cousa e a contraria para asegurarse chegar á Moncloa. E aí é onde as formas democráticas quedan ao pé dos cabalos. Porque o Sánchez de antes do 10-N buscaba ampliar a súa base de votantes lanzando chiscadelas de complicidade ao elector dereitista e unha vez logrado o seu aval nas urnas optou por unha alianza coa súa demonizado rival para consumar a investidura e presumir de xiro progresista. Todo na peor tradición do florentino, aquela recollida no capítulo XVIII do Príncipe, referida á arte da astucia, o disimulo, o incumprimento da palabra dada, condensada na máxima <
O que acontece é que, como no coronavírus, o contáxio pode afectar até as partes asintomáticas. Acabou de acontecer coa xente de Iglesias duas veces, e di o ditado que quen tenta repetir repite. Unidas Podemos fixo piña con Vox, PP, Ciudadanos e PSOE na mesa do Congreso para impedir que se faga pública a folla de servizos do torturador franquista, despois galardoado por todos os gobrnos da transición, Billy El Niño. Aínda que a primeira na fronte produciuse a véspera con luz, taquígrafos e retransmisión televisiva. Penoso resultou contemplar a todos os seus ministros sen excepción aplaudir durante catro ditirámbicos minutos o discurso do Rei Filipe VIN na inauguración da XIV Lexislatura das Cortes. Sen que a contraprogramación dunha parte dos deputados da formación morada servise de compensación. Adulación cortesá para o representante da dinastía restaurada polo mesmo espadón criminal que levou a moitos republicanos aos campos de exterminio nazis, cuxo símbolo lucían nas súas solapas o vicepresidente de Asuntos Sociais Pablo Iglesias e o responsable de Consumo Alberto Garzón ao tomar posesión dos seus cargos. No pecado de constituírse en Goberno dunha monarquía con antecedes penais leva a penitencia do abismo existe entre o loquor e o dicere (entre falar e dicir). Ao peor os palmeiros comparten aquela monumental parida que lanzou Sánchez na CNN norteamericana e agora repite a inaturabel portavoza do PP, Álvarez de Toledo, de que ” quen mellor encarna os valores republicanos é El Rei”.
