É un ardil usado com fruición no balanzo eleitoral. Votar no mau coñecido co nariz entupido para exorcizar o que é predicado pior por coñecer. Aquilo de a “alerta antifascista” que tan bos gaños reportou recentemente aos seus promotores. O mesmo argumento apresentado agora para lidar co xulgamento do procés en favor do poder instituído. Como a caverna política e mediática argalla que coa escusa de acadar a unanimidade foi furtada a condenación por rebelión, podese inferir que as críticas feitas polo independentismo desde as súas antípodas ideolóxicas están igualmente desatualizadas. Unha mesa mexida, benefício de trapaceiros.
A esforzada “unanimidade” con que o Supremo adoita construír os seus fallos máis relevantes, lonxe de ser un selo de excelencia pode significar un indicio de dependencia política predeterminada. Mediante unha especie de “xustiza por goleada” preténdese instruír á cidadanía sobre a culpabilidade sen fenda dos incriminados. Un por todos e todos por un. É curioso que a ciencia xurídica sexa a arte de interpretar leis de acordo coa idiosincrasia dos feitos, todos os membros do tribunal supremo son disciplinados como un escuadrón de granadeiros cando o procés afecta cuestións adxacentes á “razão de Estado”.
O monismo procedimental que implica esa doutrina-rodete mostra un sucursalismo político que choca coa separación de poderes divulgada. O último exemplo acabou de ocorrer no xulgamento dos líderes a prol do dereito a decidir na Catalunya.. A Sala Segunda do Tribunal Supremo sentenciou como unha apisoadora. Como un só home, no entanto, é composto por sete maxistrados, com perfis, traxetórias e escolas xurídicas de diferente avoengo. E, loxicamente, é posibel pensarmos que todos eles foran sensíbeis á auctoritas do presidente do tribunal, que como é coñecido, son designados polo Consello Xeral do Poder Xudiciário (CGPJ), órgao de marca partidária ben marcada.
Sem discordar de votos particulares, a revogación neses espazos legais se torna mais problemática. Unha eficácia que compromete o espírito de equidade que deve ser relatado por um Estado de Direito que não é vampirizado no Estado de leis Estamos no ambiente de casuística que Hans Kelsen chamou de “princípio de represália” en seu coñecido ensaio “O que é xustiza?”, definido polo grande xurista austríaco como ” a técnica específica do dereito positivo que liga o mal do crime com o mal da punición “. Decisións legais que, debdo à prioridade da soberania do Estado, comprometen valores democráticos mais elevados.
Certamente o espírito de nivelamento que prevaleceu na sentença do processo poderia ter sido consumado para baixo, como proclama o partido de direita que defende o crime de rebelión agravada. Mas tamém poderia ter sido acordado para baixo, sen sequer estimar a concordancia da secesión, validandose como mero desfalque. Nese sentido, é surpreendente que o veredicto final exceda o pior desa cualificación criminal mais leve, que é a única contemplada polos xuízes europeus que participaran da orden de extradición de Puigdemont. Certamente, unha condenación exclusiva por peculato teria ridicularizado todas as campañas argalladas polo aparato estatal e suas correlatas contra a disidencia civil dos catalás indignados.
Pelo contra, o “todos a un como Fuenteovejuna” da decisión do Supremo estabelece um aviso aos navegadores destinados àqueles que no futuro ousam seguir o mesmo camiño. Mesmo ao custo de mostrar transgressións jurisdicionais claras. Por exemplo, e como demonstraran os observadores de organizacións estranxeiras de dereitos humanos presentes na audiencia, a violación do dereito de que Jordi Sánchez e Jordi Cuixart asistiran para seren tutelados por seu xuiz natural, que no caso seria o Tribunal Superior da Cataluña. Dado que a transición se baseou na continuidade do aparato judicial de Franco, entre outros elementos da estrutura da ditadura, esse seqüestro de jurisdición lembra a fase negra do Tribunal da Ordem Pública e suas acións punitivas para sufocar o direito à participación política e o exercício de liberdades fundamentais de expressión e manifestación. O que Marchena e seus replicadores acabaram de enviar sob o argumento banal de “episódios de violencia” cometidos por “mobilizacións tumultuárias”. A exceción se tornou unha regra.
Mas a cousa incomun e engrazada da sentenza, e o que demonstra sua venalidade política, está no sermón paternalista que ela contén, non nos feitos comprobados ou nos fundamentos da lei. Falamos sobre a destilación de moralidade barata coa cal a decisión xudicial se refere às dezcenas de millares de independentistas que se mobilizaran como analfabetos e menores, vítimas de políticos inescrupulosos que os enganaran com a “quimera” da autodeterminación. A literatura metaxurídica visava abrir un cisma entre o activismo solidário do dereito de decidir e seus líderes reprimidos, representantes lexitimamente eleitos e porta-voces das organizaçións da sociedade civil. Mágoa que a realidade fulminou a bela homilia dos 7 magníficos, porque no mesmo dia en que a decisión xudiciaria do Procés foi publicada média Cataluña estaba saindo a rua contra uma sentenza mordaza que aspira a criar xurisprudencia.
Alén diso, temos a vergoña de verificar mais unha vez a vaidade cortesá de moitos xornalistas, intelectuais, analistas, tertulianos e formadores de opinión cando é hora de se definir perante o poder. Agora, decenas se auto-proclaman oponentes de sempre a condenar os presos polo crime de rebelión, cando eles están exibindo desde hai meses a bandeira do “duro y a la cabeza” ” en fóruns, sets de televisión e artigos. Debido à sua notoriedade progresista, o xornal El País se destaca, hoxe liderando a moderación e apontando o alvo de sua poderosa tipografia para aqueles que seguiran esa liña, encanto en 28 de outubro de 2015 levou seu editorial á capa sob o título tridentino de <<Golpe de Estado, vacío de Gobierno>>.
