A estupidez, como a beleza, non coñece bandos nen admite indulxencias. É unha especie que florece nas eiras máis ermas. Secaño ou regadío. Nos trópicos e nos polos. Un endemismo global ante o que convén estar sobre aviso. Contamínao todo e a menos que acubillemos un chisco de siso podemos caer nas súas redes. E máis cando o big data á espreita fai crecer exponencialmente calquera ocorrencia que veña dunha «fonte acreditada».
Asistimos a unha escalada de despropósitos e parvadas como poucas veces houbo. Todo conspira contra os razoamentos máis elementais. Aguillóanse estímulos, emocións e efeitos especiais para babecar a realidade monda e lironda. Branco ou preto, vermello ou azul, bo ou mau, sólido ou líquido, non existen meias tintas. Aínda que a vista devólvanos un cromatismo múltiple e complexo, o cetro de esperpento coróao todo. De parte a parte.
Os do «todo pola patria» sacan do arcón do carucho termos calderonianos como «felón»e «traidor» para abandeirar a súa cruzada. Cren que polarizando a sociedade suman. Considéranse o partido da xente. Cando o que fan é mirar o futuro polo ollo retrovisor da caverna. O macizo da raza como referente identitario. Están a cebar ao monstro que virá a verlos. Porque mudos ou con vox (sic) propia anticipan funeral. De seu xa están de corpo presente. Aquí e en Lima, o orixinal despraza á copia, e a moeda mala expulsa á boa (Lei de Gresham).
Iso na beira dereita e na de en fronte, na teatral equidistancia. Disciplinaran como vasos comunicantes no mesmo empreñou. O poder por encima de todo e caia quen caia. Non din «felón» nen «traidor», mas tratan de «fachas» (Pepiño Branco e cía) indiscriminadamente aos que se manifestan pedindo eleccións, e ao mesmo tempo enfornan as súas reivindicacións como «alertas antifascistas» e chiscadelas pirotécnicas sobre un 14 de abril eleioral. Asin, en quente. En repouso militan na mesma fe avalando o golpe de man de Guaidó en Venezuela ou o non menos descarado xuízo do Procés viciado de orixe por un Tribunal Supremo controlado «desde atrás».
A clase dirixente e a clase dirixida, cada vez máis clase abducida. Representantes e representados, clonados estes, vans aqueles. Trunfa o «e ti máis», versión padreadora da política como vaivén amigo-inimigo, patentada polo filonazi Carl Schmitt sobre a pegada do Hegel da dialéctica amo-escravo, hoxe reivindicada por populismos varios. O que non nos mata fainos máis dependentes. Por que ninguén reflexiona sobre o feito de que, segundo as enquisas, sexan precisamente Madrid e Valencia, os polis epítomes daquel 14-A de o 31, onde máis está a calar o seguidismo ultra, xenófobo e homófobo ao Santiago Abascal?
E aínda por riba, os meios confinantes non perden chance de contribuír á refrega. Lonxe de reprobar a trapaza, o escurantismo e o «Fale a miña veciña e teña o meu fol fariña», sóbenos aos altares do seu devocionario. O último invento para marcar territorio progre vén desa «profanación das tumbas de Pablo Iglesias e a Pasionaria? (literal nos medios). Outra forma de conxugar a alerta antifascista? Nen que estes santos laicos fosen canonizados postmorten. «Profanar», ao contrario que o seu lindeiro «profano», supón «tratar algo sacro sen o debido respecto» (a primeira acepción da RAE). Usalo en modo vitimista é comulgar con rodas de muíño sen asaltar os ceos.
Certo que no caso de Dolores Ibarruri pode ser fariña doutro saco. A imprensa contaba que «A monxa Teresa foi testemuña do regreso á fe católica da dirixente do PCE á súa volta a España» (El País, 8-01-19. A última comuñón da Pasionaria). O que nos leva unha vez máis á alteralidade simbiótica entre esfera pública e privada como pandemonium da enxeñaría social ofertada. O pai José María Llanos pasou de preceptor espiritual do Caudillo no Pardo a respectado militante comunista «antifranquista».
Matrix ideolóxico devorando o ecosistema político.
