A inxustiza que agrada ao Príncipe

Quod principi placuit legis habet vigorem. Proclamouno Ulpiano e lembrouno Xustiniano: “a xustiza que agrada ao príncipe ten forza de lei”. É a técnica xurídica que impera alí onde o Estado de Dereito é unha presunción que precisa confirmación e a democracia un simulacro para xustificar o goberno dos gobernados sen o seu consentimento. Isto é o que ás alancadas está a cultivar o réxime do 78. A lei da forza supeditada á “razón de Estado”.
Empecei un recente artigo (“Auto de terminación”) dicindo: “Quenda para o adversario. Só os erros do Goberno central poden axudar ao Govern a retomar o procés de ruptura. Que volva facer o que no seu foro interno non desexa cumprir.”. Non tiña mérito. Sabendo como llas gasta a andrómena xurdida da transición, onde as institucións rexen descaradamente de acima-abaixo, era previsibel pensar que unha paifocada envolta nunha inxustiza podería ser a resposta do sistema aos discrepantes. E niso consistiu a prisión incondicional decretada contra Jordi Sánchez e Jordi Cuixart, os portavoces da Asemblea Nacional Catalá (ANC) e de Ómnium Cultural, respectivamente. Nun país onde seguen ao seu aire grandes corruptos e malfeitores de pompa, condenados ou en espera de xuízo, como os Urdangarín, Bárcenas, Griñan ou Chaves.
Unha maxistrada da Audiencia Nacional (AN), Carmen Lamelas, cometeu a proeza de meter no cárcere madrileño de Soto del Real a dous cidadáns activistas da sociedade civil. Cun auto revelador da longa sombra que proxecta sobre esa xurisdición a súa predecesora no tempo: o Tribunal de Orde Pública (TOP) franquista. Como aqueloutro igualmente sublime do seu colega engaiolando aos titeriteiros da pancarta “Gora Alka-Eta”. Porque o delito de sedición que Lamelas tipifica, aplicado a dous paisanos que exercen o seu dereito á protesta contra actos de despotismo estatal, supón unha clara recepción da lexislación penal da ditadura na democracia. A xustiza que agrada ao príncipe, executada por unha operadora xurídica aquecida no equipo do ex ministro socialista Francisco Caamaño na etapa de Rodríguez Zapatero.
E dun titular de Xustiza a outro que só acerta cando se equivoca. É verdade, como afirma Rafael Catalán, sen decatarse da transcendencia da súa ocorrencia, que Cuixart e Sánchez non son presos políticos senón políticos presos. Porque, efectivamente, o que a herdeira do funesto TOP tenta conseguir é descabezar ao movemento de base que dinamiza o dereito a decidir. Á marxe do que cada un pense sobre o pantanal do independentismo, é evidente que nesta ocasión a clase política catalá vai a rebufo da rúa. É a xente a que fai política en Catalunya, a protagonista dos polis, e por tanto se, é verdade, os Jordis son auténticos políticos presos. Un anatema para unha Marca España que necesita para prosperar que todo estea atado e ben atado e que os profesionais da política garden o rabaño.
Porque a temida secesión xa se produciu. Exactamente onde menos o esperaban os seus negadores. No seu núcleo duro. Tanto se volvemos ás esencias patrióticas de cásaa-cuartel ou se exploramos horizontes de prometida grandeza, o que saltou polo aire é a lexitimidade da arquitectura xurídica en que asentaba os seus reais a monarquía parlamentaria. Primeiro foi o Tribunal Constitucional (TC), alá en 2010, cunha bestial purga do Estatut que lle desenmascarou como tribunal político de garda. E agora a Audiencia Nacional, co órdago dos “políticos presos”, lembrando que o fantasma do TOP aínda percorre España sentinela alerta. A proba está na forma en que o auto da xuíza Lamelas foi acirrado pola opinión publicada máis senlleira. “A xustiza actúa”, editorializaba O País o martes 17, con pleno coñecemento de causa. Á fin e ao cabo, o xuíz de Tribunal de Orde Pública número 2 de Madrid, Diego Córdoba, foi ata o seu falecemento o xefe da asesoría xurídica do diario de Juan Luís Cebrián desde a súa fundación.