As institucións perecen na vitória
(Montesquieu)
Que as mesmas personaxes que perpetraron o crime sexan daquela os encargados de xulgalo, acontece, mas só en situacións anormais. E desde logo só entre organizacións mafiosas. Un modelo que con demasiada frecuencia imítase no noso suposto Estado de dereito. Acaba de suceder nunha das nosas institucións senlleiras: O Banco de España (BdE). Entidade pública a cuxos administradores se lles supón independentes e ao servizo do interese xeral. Ainda que iso é sobre o papel, porque á hora da verdade, todos enlamados. Imos ver.
Converteuse xa nunha tradición que o BdE, lonxe de funcionar como o supervisor do sistema financeiro para detectar e impedir actuacións que poidan comprometer a economía do país, sexa o seu colega máis decidido. De dúas maneiras igualmente indecentes e enganosas. Póndose ás ordes dos bankers e obviando as súas artimañas e manipulacións. Caia quen caia, que sempre cae sobre os mesmos. Os abaixo dependentes. Porque de arriba só despréndense mentiras que gorentamos mercar.
Ese filme vímolo co rescate financeiro á conta do contribuínte. En forma dunha colosal débeda que hipotecará a vida de varias xeracións de españois. A máis diso os danos colaterais engadidos en axustes e recortes de toda índole. É dicir, polas bestiais contrapartidas esixidas polo prestamista (os mercados) como garantía de pago dos multimillonarios préstamos outorgados. Todo porque a cúpula do Banco de España fixo o contrario do que por lei debía facer. Lonxe de pór orde no patio de monipodio en que convertera a gran banca e supervisar o sistémico sector, chamouse a faixa. Certamente ao compartillar os seus máximos responsabeis o código ético o ex presidente da Reserva Federal de EE.UU., Alan Greenspan, cando aseguraba que “a principal obriga dun Banco Central é non abalar aos banqueiros”.
Así e todo, ese é só o fai do problema. Porén, existe un envés como lóxica derivada do anterior. Porque non lle bastou ao BdE con protexer aos pirómanos que provocaron o incendio que nos devora. Ao parecer, necesitaban fornecerlles máis gasolina para os seus desaforamentos. E iso fixérono pasando de consentidores dos poderosos a fustigadores dos humildes. Os que estaban a vivir por “por riba das súas posibilidades”. E nesas estaban os gobernadores (que termo, señor!) do banco dos bancos. O Linde de hoxe e os Fernández Ordoñez de outrora. Dando doutrina e presionando sobre a urxencia de meter a tesoira nas pensións públicas, acometer outra contrarreforma laboral, incrementar o IVE ou baixar os impostos (subilos non é de esquerdas?). En suma, o que xa fixo o goberno “socialista” de Rodríguez Zapatero e a continuación ratificou o seu sucesor, o “popular” de Mariano Rajoy.
Desta forma, pillada a xente no dilema de morrerse ou suicidarse, creáronse as condicións para a súa rendición incondicional. Por iso é polo que, cando aínda se poden ouvir os estertores do estalido da burbulla inmobiliaria arruinando a millóns de cidadáns e destruíndo decenas de milleiros de pequenas e medianas empresas, xa estean a preparar a próxima desfeita. Mais unha vez, facendo da virtude necesidade, a pillaxe chámase seguranzas privadas de pensións. Porque seica afirman que as públicas perigan ao alargar a esperanza de vida. Aínda que as prestacións públicas estean blindadas pola Constitución. Outra cousa será o medio para dotalas. Recuperan así o manuseado discurso da “capitalización” que derivou nunha monumental estafa na época de Felipe González. Aquela etapa do terrorismo de Estado dos GAL; os Fondos Reservados do ministerio do Interior ou os casos Filesa, Malesa e Time Export, de financiamento ilegal do partido no poder. Período en que, o mesmo que agora (o asasino sempre volve ao lugar do crime), a taxa de paro chegou ao 26%, púxose en solfa a solvencia das pensións e moita xente contratou “privadas”, cultivando grandes perdas ao rescatalas.
E con todo, entre ambas as etapas hai flagrantes diferenzas. Porque o novo e a decisivo do momento presente, o que nos vai a marcar para sempre, é que agora non contamos coas caixas de aforros. Cargáronllas dun golpe de caneta e despois de seren escrupulosamente saqueadas por partidos, sindicatos e patronal en parceria. Iso que chaman “axentes sociais” para indicar que si nos representan. E iso grazas á oportuna desregulamentación que perpetrou en 1985 Carlos Solchaga, o ministro de Economía do felipismo, para “liberalizar” a súa xestión. Presunta democratización que consistiu en permitir o seu control pola “clase representativa” e espallar o seu ámbito de actuación a todo o territorio nacional, sacándoas das súas casas.
Era como cebar ao porco antes da matanza. As evidencias están aí: cartóns black multiusos; aeroportos en zonas despoboadas como Castelló e Castela A Mancha (temos o dobre que Alemaña); e cantos “investimentos” quixesen os que mais ordenan. Estabamos na liga de Campións e desa nada pasamos á máis absoluta miseria no lance en que Zapatero ditou a morte súbita das Caixas entregando a súa cota de mercado aos bancos. Desta forma, unhas institucións “sen ánimo de lucro”, especializadas no crédito comerciante polo miúdo, en apoiar o desenvolvemento rexional e reinvestir en Obra Social os seus beneficios, foron borradas do mapa sen que ninguén protestase. Coma se os seus douscentos anos de historia fosen un soño doentio. O afundimento foi maiúsculo. Pasouse de representar o corenta e cinco por cento do parqué a practicamente cero polo dedazo dos donos do BOE. “O maior desmán financeiro da nosa historia”, denunciou o catedrático de Política Económica da Universidade de Barcelona Antón Costas.
Aquel atropelo tivo a súa paradigma no saqueo de Caixa Madrid-Bankia e ese estraño vaivén dunha saída a bolsa decretada polo socialista de Zapatero e a súa posterior nacionalización a mans do conservador Rajoy. O mundo ao revés. Un auténtico bebedoiro para uso exclusivo e excluínte de cortesáns, bribones e matapobres. Nas súas cadeiras de brazos sentaron desde dirixentes dos mal chamados sindicatos maioritarios (CCOO e UXT), ata os líderes da patronal (CEOE e CEIM) e membros do bipartidismo dinástico (PSOE e PP), funcionarios da Zarzuela incluídos. Todos mergullados naquel panal de rico mel, deixando escenas que demostran unha vez máis que en España a realidade supera á ficción. Como que a vicepresidencia da entidade que levaría ao país á súa intervención pola Troika, provocando unha fenda de máis de 22.000 millóns de euros de diñeiro público, ocupáse o ex estalinista do PCPE, José Antonio Moral Santín, en representación de Esquerda Unida da Comunidade de Madrid (IUCM). Ou ese surrealista comentario da presidenta da Comunidade sobre a repartición de cargos. “Eu acredito que tivemos imensa sorte de lle poder dar un posto a EU tirándollo ao fillo da puta, confesou ante un micrófono indiscreto Esperanza Aguirre en referencia ao seu rival no Concello Alberto Ruíz Gallardón. Unha banda que deu o visto e prace á estafa das preferentes e as clausulas chan. Reunión de pastores
Por iso precisamente é un insulto á intelixencia que cinco anos despois do gran asalto, os causantes do espolio falen de constituír unha “comisión de pesquisa” para clarexar o sucedido. Como a Cosa Nostra, mas con mofa. Como todo o mundo sabe, a mellor maneira de tapar unha trama de corrupción sistémica é aprobar unha comisión de investigación. Abundan os precedentes, o último foi a dos ERE, minutado ao alimón polo PSOE de Susana Díaz e a Esquerda Unida de Diego Valderas, que compartían mesa e mantel no Goberno de Andalucía. E co mesmo oculto obxectivo que agora en Bankia: para presionar aos xuíces que tomaron cartas no asunto por temor a outro pau da xustiza europea. Outrora querían desterrar ao xuíz Mercedes Alaya, que imputara á cúpula socialista con Manuel Chaves e José Antonio Griñán á cabeza, hogano o obxectivo é a Sala da Penal, Sección Terceira, da Audiencia Nacional, que ousou imputar aos intocables Miguel Angel Fernández Ordoñez, ex gobernador do Banco de España, e Julio Segura, presidente da Comisión Nacional do Mercado de Valores (CNMV). Os gurús financeiros do Estado de dereito que miraron para outro lado mentres os seus amigos facíanse co botín.
Estamos a afirmar unha teoría da conspiración? Con certeza, mas cociñada desde o poder desas dúas institucións “públicas e independentes”. Ou ainda, ante o máis turbio episodio de portas xiratorias habido na Administración. Abonda con ver as respectivas biografías dos inculpados e seguir a tradicional trasfega de cargos entre o Banco de España e a Asociación Española da Banca (AEB). Miguel Angel Fernández Ordoñez chegou ao posto tras ser secretario de Estado de Facenda co goberno de Rodríguez Zapatero, ás ordes do ministro Pedro Solbes (o que non viu vir a crise), e despois de ser asesor do Grupo Prisa (todo asasinato precisa o seu relato condimentado), onde traballou como director do espazo Hora 25 dos Negocios da cadea SER. O que lle permite seguir dando leccións de democracia nas páxinas do País (http://elpais.com/elpais/2017/01/04/opinion/1483554697_014535.html. Pola súa banda, o actual presidente da AEB, José María Roldán, foi antes o director de Regulación e Estabilidade do Banco de España. Nada novo baixo o sol en realidade. Porque o seu predecesor, Miguel Martín Fernández, tamén procedía desa canteira, neste caso como subgobernador da entidade. Tradición que arrinca na transición, cando o ex ministro de Economía con UCD, José Luís Leal, derivou en xefe da patronal bancaria. Con esas credenciais até “o Dioni” podería facer carreira entre os grandes da banca.
Claro que só a caste goza dos privilexios inherentes á súa condición. Quen a fai non a paga. Sempre hai un amigo ou unha institución ao quite. Hai que evitar que un erro, ao abandonar á súa sorte a unha peza da trama, poña en perigo toda a andrómena. Lembremos con que desvergoña Rodríguez Zapatero indultou ao vicepresidente do Santander Alfredo Saénz, e agora o mesmo PSOE propuxo impedir medidas de graza sobre casos de corrupción. Por non falar do bochornoso espectáculo duns altos cargos do BdE apañando firmas en favor dos xefes imputados polo roubo coa “comprensión” do actual gobernador. Enaltecemento do terrorismo económico!
O panorama descrito lévanos á conclusión de que, nas grandes cuestións, non hai grandes diferenzas entre gobernos a esquerda e dereita. Todos procuran o mesmo caia quen caia: apoderarse do poder. Dixen “grandes”, non ningunha, na distancia curta hainas. Porque cando enfitamos coas luces longas, as comparazas tran sorpresas.
Cando os cleptómanos ao mando son de dereitas, a xente ten sensibilidade política e adóitase mobilizar contra os mangantes en todas as direccións. Con todo, se os mafiosos proveñen da esquerda, déixase a ética ao carón e silénciase a desfeita coa paifoca escusa de que “son dos nosos”.
Ollo por ollo, mais co pedigrí “progresista” como feito diferencial. Veaquí a proba: Miguel Fernández Ordoñez (MAFO), PSOE-PRÉSA, gobernador do Banco de España; Julio Segura, presidente da Comisión Nacional do Mercado de Valores, antigo membro do Comité Central do PCE , autor do programa económico do VIII Congreso do partido; Luís Malo de Molina, xefe do Gabinete de Estudos do Banco de España con MAFO, número trece na candidatura do PCE ao Congreso en 1977; Juan Antonio Moral Santín. Alén diso, aquí o problema é que o conluio de intereses entre a caste política e a clase financeira adoita levar aparellada a tolerancia cómplice dos medios de comunicación, completando así a impunidade sistémica. O pasado 20 de febreiro, Joaquín Estefanía, ex director do País e persoa de recoñecido talante de progresista, oferecía un exemplo desa endogamia que contribuíu a tapar a pillaxe do resgate bancario con diñeiro público. Publicaba unha columna económica titulada “Cometín un erro; consternoume”, en relación á errática actuación do Banco de España e a CNMV na crise financeira, na que nin unha soa vez citaba polo nome nen a Fernández Ordoñez nen a Julio Segura. Outro fallo de “supervisión” da imprensa á hora de criticar a colegas de profesión e antigos camaradas. Alén diso, cando as críticas afectan a poderosos, eís o caso da infanta Cristina no xuízo do caso Nóos, axiña denúnciase os “excesos” da liberdade de expresión como intolerabeis “xuízos paralelos”.
