E El País creou Cidadáns, e despois editorializou

O grupo Prisa, esa corporación mediática cunha débeda maior que a dalgúns estados sen que ningún dos seus xestores topase aínda co código penal, está empeñado en alumar a Segunda Transición coma se nada pasase, de lei a lei, impasible o ademán. Pero os anos non pasan en balde e o diario El País, acoirazado do grupo que controla Juan Luís Cebrián e os grandes bancos acredores, xa non está para moitos fólegos. Lonxe fican os días en que a só indicación do “periódico global en español” sobraba para derrubar ou agrandar gobernos, a destra e sinistra. Sábeo ben o que foi líder do PSOE desde a base, Josep Borrell, designado candidato á presidencia polo voto militante nas únicas primarias sen truco realizadas por Ferraz, que resultou fulminado tras unhas oportunas revelacións do rotativo da madrileña rúa de Miguel Yuste.

Un xornal que foi dirixido por un elenco de profesionais “progresistas” daquela maneira (Cebrián, ex director de informativos de TVE no tardofranquismo; Estefanía, significado membro do Partido do Traballo durante a transición; Ceberio, próximo ao abertzalismo na súa etapa de correspondente en Centroamérica, ou Javier Pradera, que paso do Comité Central do PCE carrillista a intelectual orgánico da casa), pero que neste momento (tras a aseada secuencia de Moreno-Caño no posto de mando) xa non move muíño. A súa maior humillación cultivaríaa o 12 de decembro de 2012, cando publicou o primeiro de tres editoriais (“Rescate urxente”) esixindo ao goberno do PP chamar á Troica sen lograr conmover a Mariano Rajoy. Desde entón xa nada foi igual para El País.
Pero iso non significa que cesase no seu protagonismo político. Por iso é polo que, tras valorar que o ciclo das maiorías absolutas estaba seriamente comprometido, tomase a decisión de promover formacións políticas que puidesen actuar como bisagra do bipartidismo, evitando turbulencias arriscadas para o réxime do 78 e a coroa. Iso despois de que a integración no PSOE de Cristina Almeida, Diego López Garrido e Mercedes Gallizo, entre outros da corrente Nova Esquerda de IU, confirmase que o ciclo histórico de transferencia de cadros desde a órbita do PCE tocaba ao seu fin.

Unión Progreso e Democracia (UPyD), a plataforma liderada pola ex eurodeputada socialista vasca Rosa Díez, foi a primeira criatura política argallada desde a factoría PRISA, unha especie de Arca de Noé ideolóxico-cultural onde se daban cita parte do staff da revista Claves, con Fernando Savater en primeiro tempo de saúdo; autores en nómina das editoriais do grupo, tipo Álvaro Pombo; e outras firmas ilustres da súa escuadra, como o Premio Nobel Mario Vargas Llosa. O patriotismo constitucional (entendido en clave chovinista); a defensa dos dereitos e liberdades (que crían ameazadas polo terrorismo etarra, aínda que no seu día El País practicamente ignorou o terrorismo do GAL) e a rexeneración democrática foron os acenos de identidade de UPyD até o seu desastre en 2015. A irrupción a nivel estatal de Cidadáns desde o seu colo probeta como Ciutadans converteu a UPyD nun brinquedo roto e a man que balanzou o berce maxenta terminou pechando a billa.
De seu, Cidadáns representa unha versión cosmopolita e ampliada de UPyD, só que onde a xente de Díez sinala ao País Vasco como terra de promisión, os seguidores de Rivera pon Cataluña (ollo, non Catalunya). E aí aparece outra vez a tradicional sagacidade de El País. E é que, finiquitado o proceloso reinado da avespa raíña Rosa Díez, Albert Rivera ofrece maiores garantías de cumprir o histórico papel de ser o banderín de enganche entre a á dereita e esquerda do centro do taboleiro. E mesmo, se os hados acompáñanlle e o marianismo segue retozando na lameira da corrupción e a mediocridade, de consumar o sorpasso ante o PP. Desde o chupinado do 27-S, El País parece disposto a botar o resto para empedrar o seu imperio e salvar a Marca España con Cidadáns de mochila. Até o punto de utilizar a Metrosocpia como arma secreta e manter como opinador de cabeceira ao constitucionalista Francesc de Carreras, torquemada ideolóxico da formación (á conta de defenestrar a Javier Pérez Royo, hipercrítico con de o “escovado” ao estatut perpetrado polo TC)
As últimas portadas sobre o irresistible ascenso de Cidadáns son altamente elocuentes dos intereses cruzados entre o partido emerxente e o diario devalante. Por exemplo: Cidadáns gaña en Valencia ante o afundimento do PP? (9/10); “Cidadáns pode ser decisivo ante o empate entre PP e PSOE” (11/10); “Díaz pon o seu pacto con Cidadáns como exemplo para o futuro de España” (15/10); e “Cidadáns vota máis coa esquerda que co PP nas autonomías” (19/10). Unha fervenza de titulares e sondaxes Metroscopia pret a porter, aderezados coa máis alta cualificación para Albert Rivera como o líder preferido polos españois (o único dirixente aprobado, a 39 puntos do segundo clasificado), que culminaron na “predición” do 21 de outubro (“Cidadáns propón copagos na sanidade e a educación”), logo rectificada pola cúpula de Cidadáns ante o descarado da endogamia bípeda. Enquisas de parte todas elas, facturadas por certo mentres o trust mediático que máis influencia política, social e cultural tivo desde 1982 resultaba ignorado no concurso para a concesión de novas canles de Televisión Dixital Terrestre (TDT) polo goberno do PP.
Con tantas idas e vindas, incubando e derrocando gobernos, facendo e desfacendo “estadistas”, vampirizando sempre o imaxinario colectivo, a dúbida reside en se a recente fichaxe contra natura da antiga portavoz de UPyD, Irene Lozano, é unha ocorrencia do secretario xeral do PSOE, Pedro Sánchez, ou da súa “brunete mediática”.