¨Todo empezou o 31 de xaneiro de 2013. O diario El País publica ese día na súa primeira páxina as contas secretas do PP escritas por *Bárcenas entre 1990 e 2008¨, lembraba aos seus lectores o rotativo o pasado domingo 7 de febreiro. Pero non é verdade. Ese non é a orixe do ¨caso Bárcenas¨, por moito que o pregoe o informativo preferido de Ferraz. Outro medio adiantouno á hora destapar a corrupción do Partido Popular. O seu rival O Mundo, dirixido por Pedro José Ramírez, era quen en realidade cultivara o mérito de deflagrar a exclusiva. En concreto, o 13 dese mesmo mes, Eduardo Inda, na actualidade á fronte de controvertido dixital OKdiario, publicaba en portada a noticia que oito anos máis tarde continua desestabilizando a Xénova 13. ¨Bárcenas pagou duplo salário en negro durante anos a parte da cúpula do PP¨, era o seu demoledor titular. E aínda por riba, uns meses despois, o mesmo xornalista achegaba outro elemento decisivo máis sobre a trama ao revelar o sms que Mariano Rajoy envío a Bárcenas en plena crise:¨Luís, se forte, facemos o que podemos¨.
O rotativo entón controlado por Juan Luís Cebrián o que fixo o último día dese primeiro mes daquel ano foi dar a coñecer fotocopias dos ¨papeis de Bárcenas¨. Un conxunto de pàxinas a raias onde o tesoureiro do PP consignaba entregas de diñeiro en efectivo a algúns dirixentes do partido, anotadas da súa propia man nunha contabilidade paralela. O que se coñeceu como os ¨sobresueldos¨ (duplo salário) do PP. Unha práctica que abarca especialmente o período en que José María Aznar presidia a formación conservadora. Ademais, os documentos non foran obtidos grazas aos esforzos dos sabuxos investigadores do País, senón mediante o que Cebrián alcumaba de ¨xornalismo de buzoneo¨. Foron postos en poder do Grupo Prisa por un antigo membro da dirección do PP, o ex deputado por Barcelona Carlos Trías Sagnier. Por suposto, nada diso recoñéceo O País cando hoxe rememora os feitos.
Pero hai unha testemuña do cargo. O propio Trías, amigo do extesoureiro do PP, descóbreo no seu libro ¨O baile da corrupción¨. El País beneficiouse do lume amigo así instigado. Alí admite que Bárcenas deixoulle os documentos orixinais para que os gardase e que quedou cunha copia que pasou ao letrado do diario Gerardo Viada. ¨ [?] Non como avogado de El País mas como avogado e amigo íntimo¨ (páx.126), para desmentirse liñas abaixo ao admitir ¨eu dixelle para facer o que quixera con eles, consciente de que eses papeis acabarían publicándose¨ (páx.127). Para esas datas, Jorge Trías era asesor xurídico de Israel en España, despois de concorrer como ministro de Xustiza no goberno de Aznar, como refire entre brincadeiras nas “súas memorias¨. Na actualidade, Trias leva a representación dos intereses de España do ditador guineano Teodoro Obiang.
O anúncio de un Barcenas finalmente disposto a << puxar o cobertor >> do suposto financiamento ilegal do PP às vésperas do início do julgamento, vem após a sentenza do caso Gürtel. Un fallo confirmado polo Tribunal Supremo que supuxo un total de 29 anos e 1 mes para o ex tesoureiro e de 12 anos e 11 meses para a súa muller Rosalía Igrexas. O seu cambio de estratexia tamén se activa tras contratar como novo defensor ao marido da administradora do Grupo Correa, Felisa Isabel *Jordán, condenada a 14 anos e 11 meses na sentenza do caso Gürtel, dos que só cumpriu no cárcere 16 meses.
De todos os xeitos, entre o caso Gürtel e o da presunta caixa B do PP, ambos os estratos do ¨caso Bárcenas¨, hai notables diferenzas. No primeiro xulgábase delitos cometidos por persoas individuais, empresarios e políticos, por tecer unha rede de influencias en mutuo beneficio á marxe da legalidade. No segundo o que está en cuestión é a responsabilidade dun partido, formación considerada na constitución vixente como ¨elemento fundamental da participación política¨ (*art.6). En concreto do Partido Popular, o primeiro partido da aposición. Porque no tempo transcorrido entre a instrución de ambos os asuntos a tipificación xurídica aplicable modificouse radicalmente. Ao contrario do ocorrido no ¨caso Gürtel¨, iniciado en 2009, o que se ditamine no xuízo de ¨os papeis de Bárcenas¨ podería determinar, nunha situación extrema, incluso a ¨disolución da persoa xurídica¨. De aí a dimensión política do bis de Bárcenas.
É a soga en casa do aforcado. A espada de Damocles que agora paira sobre o futuro do Partido Popular trae causa das fondas mudanzas introducidas en 2012 e 2015 por Mariano Rajoy no Código Penal, agravando e ampliando a tipificación do delito de financiamento ilegal (art. 31 bis do C.P.). Iniciativa do PP á que se opuxo o PSOE porque quería que os partidos políticos e sindicatos, sempre que organizacións sociais representativas, estivesen excluídas da reforma marianista.
