O porto refuxio de Cedeira sempre foi vulnerabel ao abrazo terribel, ao tempo que gorentoso e fertil, do mar. Despois da creación do dique de abrigo, mudaron as correntes e os efectos da erosión e posteriores procesos de arrastre e sedimentación. Mais tamén cómpre debullar que outras das dificultades para a conservación e mantenimento da zona dunar que sirve de colo e de protección da praia dende terra, é a presión urbanística. As extraccións ilegais doutrora e as rexeneracións erradas, as festas e acampadas incontroladas de hoxe en día e a deturpación de flora e o propio impacto dos milleiros de persoas que nunha semana de verán poden atravesar o espazo, ben sexa de xeito lonxitudinal (seguindo o areal) ou transversalmente ( do paseo da Magdalena á ría). A primeira consecuencia do paso sobre o minguado sistema dunar das persoas que non respeitan os carreiros, provoca unha forte erosión sobre os marouzós. A segunda consecuencia é que as especies vexetais tamén se resiten. A nova presenza de zonas residenciais ao estilo “mediterráneo” viñeron rematar coa posibilidade dun connector biolóxico entre a zona das regas e os marouzós , tan necesario para o estreito espazo que é a zona dunar da Magdalena (Texto: Olláparo Edición.Fotos: Xosé Cheda)
[wzslider]
