A cifra do mar Exeo súmase ás 700 nen@s que morreran no Mediterráneo segundo datos da Unicef
Casos idénticos ao de Ailan Kurdi, que apareceu afogado nun areal o pasado mes de setembro. Porén, a indefensión dos nenos e nenas é total. Case a metade das persoas afogadas nas costas turcas son menores de idade, e estes naufraxios son os rexistrados e documentados polas autoridades turcas. Segundo un informe da Organización Mundial das Migracións (OIM) publicado onte, alomenos 3.519 persoas morreran entre xaneiro e novembro no Mediterráneo, maiormente na costa grega.
A UE co paso cambiado. A indefensión dos menores cuestiona a só estratexia bélica dalgúns estados diante do problema da Siria, o EI e o Iraq. ONGs, como Save The Children veñen de alertar da vulnerabilidade dos nenos, expostos á morte e á padecer abusos logo da separación das súas nais e pais. O foco mediático permitu identificarmos o corpo do neno Ailan, o seu irmán Galip de 5 anos e a súa nai Rehan para que os tres tiveran un enterro digno. En número incerto a maioría acaba en fosas comúns, alargado o sofrimento a uns familiares que nunca saberán o que aconteceu.
Quen dirixe a política da UE no Mediterráneo? Hai vontade de que a UE teña unha politica exterior común? A Unión Europea continua amosando a súa lastrada maquinaria institucional. Após a Primavera Árabe os enfocamentos foron máis estatais do que paneuropeos. O estalido das revoltas en 2011 apañaron á EU co paso cambiado. A crise do euro e a crise do modelo de integración contrastaban cos acenos de renacionalización e centralización das políticas comúns. A reacción foi tecnocrática e a curto prazo e non froito dunha visión estratéxica de máis percurso. Ao cabo, tratábase de escoller entre afortalar a liberdade ou a estabilidade. E foi esta última a que se impuxo. O que mostrou a falta de posicións comúns. Efémera estabilidade a da UE e de Occidente que non acaban de entender que privilexiar a quen garanta o control de fronteiras e o fornecemento de combutibeis, quer dicer, as petromonarquías, ten un curto percorrido cando os conflictos existentes teñen fasquía multifacetada e efectos de lesa humanidade. Xa na crise de Libia, Gran Bretaña e Francia asumiran protagonismo liderando unha intervención bélica no canto de debullar o consenso entre os 27 estados membros para unha resposta a altura dos procesos de libertazón que se estaban a producir. A votación da entrada de Palestina na ONU, serviu para amosar como as tres grandes potencias europeas diverxian máis unha vez sen adoptar unha política exterior común. A resposta foi a criazón do Representante Especial para o Mediterráneo que asumiu o diplomático español Bernardino León. Na práctica, cada país co seu enfoque. A función de mediación fracasou na Libia e nomeadamente en Exipto, nas conversas entre o goberno islamista e aoposición previas ao golpe de estado de 2013. A figura do Representante Especial para o Mediterráneo está vacante hai máis dun ano.
