Os dados son demoledores. Durante meses, España foi o país do mundo con máis mortos de Covid-19 por millón de habitantes (e aínda o seria se contabilizasen, como pide a OMS, os 44. 868 falecidos con PCR ou sintomatoloxía compatibel). Continuamos ostentando o record global de sanitarios infectados. A pouco máis dun mes de finalizar o Estado de Alarma, lideramos os rebrotes no marco europeo. Países da nosa contorna puxéronnos na lista negra desde a perspectiva dunha segunda onda de pandemia, coas desastrosas consecuencias económicas e sociais que esa estigmatización leva. Escalamos ao primeiro posto en taxa de paro xeral e xuvenil da Unión Europea (UE), por diante do tres veces rescatada Grecia, tras coñecerse que no segundo trimestre destruíronse 1,1 millón de empregos (especialmente autónomos, temporais e mulleres, e sen contar os ERTES que son canteira de potenciais ES). E o PIB nese período esborrallouse até o 18,5%, o nunca visto desde a guerra civil. Cando países como o decimado EE.UU, Alemaña, Francia, ou Italia rexistraran un 9,5%, un 10,1 %, un 13,8% e un 12,4% respectivamente. Todo iso cun déficit acumulado até xuño do 4,4%, equivalente a un montante de 48.000 millóns de euros, sendo en 2019 nosa economía a que crecía por encima da media europea.
A que se debe, pois a anomalía española, monitorizada por un goberno que en pouco máis de 72 horas pasou da indiferenza ante a pandemia á contundencia decretando o confinamento máis estrito, radical e comprido, de persoas e empresas, do continente? Quizais a mellor forma de definir ese vaivén que nos arroxou a ser os grandes damnificados na crise sanitaria e na crise económica (tanto monta equitación tanto) sexa recorrer a dúas eslóganes e outros tantos pronunciamientos emitidos desde o poder. Falamos por un lado do ciclo que vai desde a <<Operación Balmis>> ao <<Saímos máis fortes>>, de idéntico calibre propagandístico. E por outro, esgrimindo o anticipado polo responsable de Emerxencias e Alertas Sanitarias, e o afirmado pola ministra de Economía, frustrada opositora a presidir o Eurogrupo. Fernando Simón anunciou ao 23 de febreiro que <<ao moito teriamos un ou dous contaxios>>, cando o mesmo día en que se clausuraba o Mobile de Barcelona, coa irritación da clase política e ministerial que non vía motivos para iso, naquel momento o 13 de febreiro, España rexistraba a primeira vítima por coronavirus e o número de sanitarios ía en aumento (o 4 marzo legarían a 200, segundo denunciaba na capa o diario EL País). No outro extremo, embora con parecido descoñecemento de causa, ese mesmo significativo 4 de marzo, Nadia Calviño aseguraba no Congreso que o impacto do coronavirus sobre a economía “será pouco significativo”.Outra que tal. Claro que, metidos de cheo no desatino, velaí a reunión do Consejo Nacional de Seguridad, con todas as forzas vivas da nación en perfecta orde de formación, celebrada tamén o mesmiño fatídico día, avaliando o risco de pandemia como “improbabel”. O modelo CIS Tezanos como marca da casa. A realidade paralela que os nosos representantes chaman “nova normalidade”.
Primar a política do relato sobre os feitos produce monstros asintomáticos cando a opacidade é norma de obrigado cumprimento. O que ocorre é que o xute psicolóxico (paternalista e autoritario) con que se gobernou a crise permitiu converter a distópica pandemia nun simulacro de eficacia se permaneciamos atentos á pantalla. Por se non estivese claro, Pedro Sánchez non os lembrou ao proclamar que o “virus non o transmiten as institucións, senón as persoas”. De onde se deduce que o goberno de coalición de esquerda que preside fixo o que debía ao tratar aos cidadáns como menores de idade, nos diferentes bandazos dados desde o Executivo para surfar o conflito. Aínda que, o presidente ignora os casos de Carmen Calvo, Irene Montero e Carolina Darías, infectadas polo virus na súa dupla condición de persoas-institución, e que todo o grupo parlamentar socialista recebiu completamente sen gardar as cautelas de aforamento estabelecidas para aclamalo como a Cesar após as Galias. Un home completo non precisa ser unha autoridade, que dixo Stirner.
Un Estado de Alarma absolutista made in China, beirando o inconstitucional; un mando único e integral que deixaba facer ás comunidades cando era incapaz de achegar os recursos precisos para frear o desastre; unha desescalada diferida desde a sospeita dun grupo de expertos que nunca existiu; e, finalmente, unha apertura tan atrapallada e insensata como foi a brusca virada cara o ferrollo total, que nos colocou en dúbida para metade da Europa. De novo, nada é verdade nen é mentira, todo depende da cor con que se ollar. E para iso Moncloa conta co duopolio da televisión privada (Mediaset e Atresmedia), beneficiado durante a crise con 25 millóns de euros por razóns inconfesabeis, malia tratarse de dúas corporacións mediáticas que fecharon o pasado exercicio con grandes gaños.
A clave desta aberración radica na ideoloxización da pandemia argallada entre tebras a favor de parte, a dominante e a opoñente. Franquismo sociolóxico puro e duro. Ou se está comigo ou se está contra todos, pondo á xente como escudos humanos. Tan absurdo, negativo e bochornoso seria instigar unha cruzada contra Aragón e o seu presidente socialista por ser a rexión da UE con maior incidencia de rebrotes, como o foi no seu momento a sarracina de signo contrario emprendida por terra, mar e aire desde o Goberno e os seus aliados mediáticos contra a Comunidade de Madrid rexida polo PP. O coronavirus non é de dereita nen de esquerda, sen negar a realidade política que apañe en cada caso. Loxicamente esa parasitación ideolóxica da pandemia leva implícita e xunguida en lóxica bumerán outra pandemización da ideoloxía de consecuencias inesgotabeis. O que onte foi orgulloso activismo da sociedade civil para espertar conciencias ante a perniciosa realidade circundante, agora, nalgunha medida, son terminais do novo poder que actúan como parapeito. Lamentablemente hai sectores do feminismo, os yayoflautas, memorialistas, etc., que foron cooptados polo goberno de coalición de coalición progresista, e en casos concretos mesmo pasaron a depender de fondos públicos. Algo parecido ao que xa vimos ao principio da transición con determinados movementos satelizados pola esquerda antifranquista da véspera que teceu a nova normalidade do Réxime do 78.
