Polo Ouzal da Capelada
andan ceibes entre as xestas,
piñeiros e toxos outos,
un fato de bravas bestas.
Velai vai altivo o xefe,
pai do poldriño baio,
vanse achegando ó regato,
só se oe un salaio.
A lúa que está tan alta
está a dicirlles algo;
ela que todo o ve
agoira un mal presaxio.
Mándalle ó vento que zoe,
ordena ó trono que troe,
dilles as nubes que choiva,
máis o poldriño a desoe.
Queren mata-la sede
da noite tan calorosa;
non saben que aquel regato
baixa auga olivosa.
Recean o pai e o fillo,
mais o instinto é poderoso
e bótanse a beber
do líquido ponzoñoso.
Entre relinchos dorosos
agonían pai e fillo.
Ó cabo de pouco tempo
morren o baio e o caudillo.
Por xentes desaprensivas
as xeneracións futuras
corren o risco de ver
envelenada a Natura.
O poldriño baio e o seu pai
Author: Xosé Antón Suárez
Gracias, meu amigo, é unha mágoa o que está a pasar, pero nesta sociedade que se move polo carto, carente de sensibilidade, o peixe grande come ó máis pequeno e non hai quen lle poña freo.
Unha aperta.
E ben fermosa e sentida esta composicion. Mestre siga a compoñer e a escribir.