off
COVID-19, Politica espanhola, Saúde — 9 Outubro, 2020 at 11:04 a.m.

Pandemónio

by

¨Derrotamos ao virus, controlando a pandemia e dobregado a curva¨
(Pedro Sánchez, 5/07/2020)

O 19 de setembro, en plena segunda onda da pandemia e poucas horas antes de que entrarán en vigor as limitacións á mobilidade en distintas zonas da capital, Pedro Sánchez dicía por televisión que nos esperan semanas complicadas¨ á vez que descartaba ¨un confinamento do país¨. Palabra de presidente, un déjà vu. Literalmente o mesmo manifestara o pasado 11 de marzo, só tres días antes de decretar o Estado de Alarma máis radical, duradeiro e frustrante de toda Europa:  espérannos semanas complicadas (https://elpais.com/hemeroteca/elpais/portadas/2020/03/11/). Con todo, a segunda declaración non era só un curta e pega da inicial. A mensaxe formaba parte dunha estratexia de acoso e derriba contra a neglixente presidenta madrileña, que ao dar a coñecer as novas restricións mostrouse rotundamente contraria a solicitar o confinamento xeral ¨polos efectos económicos que comporta¨. Aínda que para consumar esa estratexia deseñada polo tsar monclovita Iván Redondo aínda había que experimentar un rodeio acidentado. O que atinxía desde a cenificación dunha tregua entre Sánchez e Ayuso o 21 de setembro e a imposición do illamento perimetral polo Goberno central á Comunidade de Madrid oitenta horas despois.

Por iso é polo que o anticipado polo xefe do Executivo, sen dúbida con información privilexiada sobre a case segura negativa evolución dos contaxios nesa comunidade, significase na práctica facer responsabel a Díaz Ayuso do que moito e malo que ía vir. Un elo máis na escalada para repetir alí o modelo de moción de censura que lograra colocar un goberno de coalición progresista na Moncloa. De feito, nada máis anunciarse as primeiras medidas punitivas, colectivos cidadáns ligados a grupos da oposición na asembela rexional manifestáronse ante a antiga Casa de Correos pedindo a dimisión de Ayuso. Acusábao pouco menos que de fomentar o darwinismo social por ¨estigmatizar aos barrios obreiros do sur¨ e ¨castigar aos traballadores vermellos¨.

Outro déjà vu. Como cando PSOE e Unidas Podemos fretaron autobuses en toda Andalucía para boicotear a toma de posesión do presidente pepeiro da Junta. Durante o bico da pandemia, algunhas das áreas máis castigadas estaban na parte acomodada da cidade, como o distrito do Retiro, e entón o plante dos ¨cayetanos¨ cultivou a guincho de medios de comunicación e activistas sociais.

Entre estes episodios enmárcase o pandemónium ao que derivou a crise sanitaria en España. Un lamentabel exemplo de ¨descoordinación¨ e ¨incompetencia¨, en expresión de dous destacados epidemiólogos que, xunto 170.000 sanitarios en representación de 55 sociedades médicas, subscribiron un manifesto reclamando ás Administracións ¨estratexias que permitan mellorar a xestión¨ da pandemia. Nin a nivel estatal nin no das comunidades xerouse unha política común e solidaria para conter ao Covid-19 que deixase aparcadas as discrepancias ideolóxicas. Ao contrario, exacérbanse até converter ao adversario político nunha peza a bater, na lóxica amigo-inimigo (ou comigo ou contra min). O mesmo revanchismo de que fai gala o PP de Pablo Casado ante as demandas de lealdade institucional lanzadas polo goberno da nación, con casposas descualificacións de socialcomunistas e amigos de separatistas e filoterroristas, utiliza o PSOE e UP cando se trata de pechar filas con altura de miras para facer outro tanto en Madrid, enarborando a amarrotada muleta denigratoria do trifachito, o tres dereitas e outras paifocadas para consumo de tonsurados na fe. Cun desprezo absoluto da mínima ética democrática, os políticos viron a pandemia como unha oportunidade histórica para reforzar os seus intereses  a curto prazo de caste. Un obsceno negocio particular que, lonxe de cohesionar unha sociedade civil virtuosa na dirección única de derrotar ao coronavirus con todos os recursos dispoñibels (humanos, materiais e políticos), fanatizado até límites de fractura insustentabelis. Non saímos máis fortes, como asegura o gran irmán da ¨nova normalidade¨; saímos máis estúpidos e encanallados.

Obxectivamente, o coronavirus non é de dereitas nin de esquerdas: é un patóxeno asasino. leva por diante a vermellos e azuis, anciáns e novos, brancos e negros,  cruel con todo tipo de seres sen reparar na súa renda per cápita, status, cor, idade, nacionalidade ou ideoloxía. mas subxetivamente, descendendo a nivel de chan, a realidade muda. Confinamentos selectivos ou integrais; restricións de mobilidade; asistencia sanitaria; aprovisionamento de máscaras para protección persoal (outro atraco dunha Administración que cobra o 21% de IVE mentres en Europa está ao 4%); capacidade para realizar PCRs; e demais continxencias para frear ao Covid-19, teñen distinta incidencia segundo a clase social e a súa resiliencia económica e cultural. Non é o mesmo pasar a pandemia nun chalé con xardín e piscina que sufrila nun piso patera en “rueiros tóxicos” de alta densidade poboacional. Ou poder atender aos compromisos laborais con habilidades de teletrabalho que necesitar da actividade presencial para levar o sustento a casa. Como ocorre entre os sectores cidadáns menos podentes, que son as que se atopan nos espazos de vida máis amoreadoss e vulnerabels. Por iso é tan importante que os todos os poderes públicos xestionen a crise con criterio de discriminación positiva. Favorecendo desde o Estado e as Autonomías aos grupos potencialmente máis indefensos. Pero tamén incentivando vincallos relacionais que fagan prevalecer o ben común.

Esa debería ser a prioridade nun país que concibise o público desde unha perspectiva democrática, e máis no caso de España, onde o poder de decisión está en mans dunha coalición de esquerdas, á que por definición se supón progresista. Até aquí a teoría. O probelma exponse no momento en que esas autoridades, atafegadas pola magnitude da pandemia e medorentas de que incunbe un rexeitamento social que as desestabilice, optan por sostenella e non enmendalla valéndose da propaganda e a impostura como parapeito. E nun país sen apenas memoria de sociedade civil organizada, a tentación de converter o tsunami da pandemia nunha forma de afirmarse no poder está á orde do día. Folga dicir que fronte á opción da competición e a revalidade, os responsabels políticos poderían haberse #se polo apoio mutuo, utilizando os seus inxentes medios para activar entre a xente impulsos de solidariedade e cooperación. Mas a clase política sabe que cando no pobo espértanse ese azos autoxestionarios, a demanda de dirixente sabentes mingua. Por iso é polo que nestas situacións, o normal é que desde o Estado óptese por exercer o máximo de autoritarismo, instando a que a cidadanía acepte mansamente as normas que o goberno teña a ben dispor. Nunca como nestes momentos de angúria foi posto en evidencia a verticalidade do poder ¨polo noso propio ben¨.

En só 5 días a principios de marzo pasamos de confiar nun goberno que consideraba lóxicas as manifestacións e actos masivos a declarar o Estado de Alarma con mando único e integral. Polo noso propio ben se constituíu un comité de seguimento da pandemia dirixido por un experto que semanas antes se permitía opinar publicamente que como moito habería dúas ou tres contaxios. Con idéntica confianza a xente aceptou como normal que Sanidade fose incapaz de facilitar os equipos de protección para os sanitarios, o que fixo que resultásemos o país con máis infectados entre o persoal hospitalario. E o mesmo ocorreu coas contradicións no reconto de falecidos (opacidade que se mantén); o cambio de opinión sobre o uso de máscaras, pasando de afirmar que non servían para nada a consideralas imprescindibels (despois recoñeceron que nun primeiro momento optouse por desaconsellalas por non dispor delas)/delas); o barullo coa existencia dunha comisión de expertos para avaliar a desasceleración (que nunca existiu); a tese de que no verán coa calor o virus perdería letalidade; ou as diferentes teorías ao redor da eficacia do test de detección PCR (outro buraco negro da política informativa), entre outros delírios promocionados desde as alturas. Todo iso para, ante a enormidade da traxedia dos miles de anciáns mortos nas residencias, cambiar o guion e trasladar a carga da proba ás comunidades e aos mesmos cidadáns. Era o inicio dunha transferencia de responsabilidades que tentaba diferir a gravidade duns feitos que nos sitúan de novo como o país do mundo con maior número de contaxiados por habitante. Esta mesma semana o semanario británico The Economist (“A venenosa política empeorou a pandemia e a economía en España”) xulgaba así o curioso traspaso de competencias no fragor da crise: “Sánchez entregoulles o control da epidemia e foise de vacacións?. O mesmo goberno que tratou de confiscar os remanentes de tesouraría por unha contía de 14.000 millóns aos concellos.

Fronte a esta realidade inevitábel o goberno respondeu coa militarización da crise e a propaganda de parte. Xefes da Policía, o Exército e a Garda Civil escoltando ao responsabel de comunicar á poboación o seguimento da pandemia; militares despregados para controlar as infraccións do Estado de Alarma, e até rastreadores de uniforme como soporte da vixilancia epidemiolóxica, nun país que ten o maior índice de paro entre mozos de toda Europa (para formar unha rastreador non parece que haxa que ir á universidade). E complementando ese escenario bélico (a Operación Balmis na que todos eramos soldados), o patético intento de converter a Fernando Simón, máximo responsabel da comunicación epidemiolóxica, nun engrazado influencer mediático, ora en plan James Dean motorizado con chupa de coiro e todo, ora de Indiana Jones na órbita do Planeta Quella, mentres volviamos coroar as peores estatísticas do Covid-19. Con patética sincronización, expresiva do bochorno dunha elite que nin sequera se respecta a si mesma, na mesma noite do venres 2 de outubro que entraba en vigor o peche da cidade de Madrid e outros 9 municipios da Comunidade, Telecinco emitía en prime time a indecente reportaxe co intrépido director do Centro de Coordinación de Alertas e Emerxencias Sanitarias.
É todo o que pode esperarse dunha clase dirixente que se vangloria de aprender case todo en política vendo series televisivas como Xogo de Tronos, Borgen ou Barón Noir, onde se ilustra sobre a arte de manipular ao pobo desde a presunta lexitimidade que dá ter o poder. España é o único país da súa contorna en que a Fiscalía solicitou o arquivo das querelas presentadas contra o goberno pola súa xestión dunha pandemia que arroxou xa máis de 30.000 vítimas (preto de 50.000 segundo outros rexistros oficiais). Como dicía o escritor Antonio Muñoz Molina nun recente artigo insólito pola súa valentía (A outra pandemia, ElPaís, 27 de setembro):

“A política españoola é tan destrutiva canto o vírus. Unha vacina virá contra iso, mas contra o veneno español parece non haber remédio. Se non fixermos algo, esas pesoas vannos afundar a todos ”.

(Nota. Este texto é uma atualización do publicado na edición de outubro de Rojo y Negro).

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off