off
COVID-19, Movementos sociais, Opinião, Política, Politica espanhola — 14 Abril, 2020 at 5:31 p.m.

A «guerra total» de Sánchez contra a Covid-19

by

Seguramente aconsellado polos seus expertos á corda, o goberno de coalición decidiu desde o primeiro momento que o mellor para a súa zona de confort era militarizar a xestión do coronavirus. O << sempre agimos seguindo a abordaxe dos consultores científicos > ñ> foi a estratexia das autoridades nas súas comparecencias públicas. Obviamente, todos científicos e expertos en nómina do Executivo, entre o que sen ningunha dúbida haberá un ben dotado grupo complementario de profesionais do conductismo social e a comunicación de crise (sociólogos, psicólogos, politólogos e demais fasquía). Xente experta en expor tácticas disuasorias coas que Pedro Sánchez e os ministros ao cargo poidan saír airosos no transo de presentar a traxedia que nos arrasa pola súa face menos tebrexentea e patética. Neses parámetros é onde aparece o modelo cívico-militar imposto nas roldas de prensa fake renomeadas como Operación Balmis, e a prosopopeia castrense que utiliza do presidente cando se pon ante as cámaras de televisión para recitar as súas homilías.
O pasado domingo 12 de abril foi un deses  en que a abundancia de citas cuarteleiras protagonizou o seu discurso de fuciño a rabo. Seguramente, tamén por consello do equipo técnico habitual, porque ía anunciar a deshibernación parcial da actividade económica (que non é senón un desconfinamento dos produtores esenciais) xusto cando a OMS acababa de advertir que «eliminar o confinamento rápido pode producir un repunte mortal». Non era moco de pavo. Claro que manter o bloqueo empresarial prima facie podía custarlle a hostilidade letal da patronal CEOE e dos seus confrades do PNB (patronal bis), cousa nada aconsellabel para a estabilidade futura do Executivo. A final de contas tiña a certeza de que os sindicatos da súa onda, CCOO e UXT, moi implicados por certo no «negociado» de ERTEs e Es, non irían além do reproche laioso nas súas críticas (quen dixo folga habendo hospitais!). Por iso o presidente saíu de manobras á marcial maneira.
O «todos somos soldados» a que nos ten dolosamente afeitos o Xefe do Estado Maior nos seus rutineiros partes tivo a súa rúbrica pertinente nas continuas referencias á «guerra total» a pós-guerra, as armas;, a batalla; e o inimigo; con que Sánchez apimentou a súa arenga. Nen Churchill nen Pericles, algunha copia e cola de reseñas de hemeroteca de Kennedy, e o afeito estilo casa-cuartel do macizo da raza. Matar o bicho a canonazos debeu parecer aos sabios en nómina a mellor maneira de presentar batalla ao Covid-19 no preciso momento en que España alcanzaba o dobre liderado de ostentar o maior número de mortos por millón de habitantes e outro tanto de sanitarios contaxiados. Unha das características máis abxectas das guerras modernas é converter en obxectivo bélico á poboación civil, pero até agora nunca se había visto que iso fose condición sine qua non para lidar cunha pandemia. España segue sendo (in)diferente, aínda que apenas invistamos en innovación.
Pero como cada maestriño ten o seu libriño e Sánchez leva sempre debaixo do brazo o seu manual de resistencia, como Napoleón a batuta de xeneral no súa faldriqueira, compadecía un método na súa impostura. Se o conflito sanitario é unha guerra, se o civil-social mobilízase como militar, se todos os recursos teñen unha loxística administrado pola Operación Balmis, o lóxico era concluír que o máximo representante da nación, o xefe do Goberno, é de facto e á vez, o caudillo que nos conducirá á vitoria final. Díxoo sen andrómenas nin adornos o ex maxistrado do Tribunal Constitucional Manuel Aragón Reyes, nunha tribuna de opinión que non ten desperdicio publicada no diario El País (e en contra da súa liña editorial sanchopedrista) o pasado venres 10 de abril.<<[A] inadecuada linguaxe do presidente do Goberno nas súas últimas comparecencias televisadas, utilizando un tuteo paternalista ao dirixirse aos cidadáns e proclamándose, literalmente, de maneira pouco conciliabel coa realidade do noso sistema institucional, como <<o representante>> ou «o máximo representante da nación no seu conxunto, cando resulta que a nación a representan únicamente as Cortes Xerais».

Todo isto afirmao un xurista de recoñecido prestixio internacional, que encima nada ten que ver coa caverna, pois foi elixido para o máximo organismo de garantías fundamentais pola cota parlamentaria progresista. Mentres, seguramente atordoados polo fragor guerreiro que desprende o Gabinete de coalición de esquerdas, o silencio cómplice reina por todas as partes no solar hispano. Nen o Defensor do Pobo, nin o Consello de Estado, nin o Consello Xeral do Poder Xudicial (CGPX), nen a Fiscalía Xeral do Estado que dirixe a ex ministra de Xustiza Dolores Delgado, hoxe en ignorado paradoiro, teñen algo que dicir respecto diso. Nen saben nen respostan. Dando así por bo, válido, bonito e barato que nos atopamos nunha guerra contra a pandemia, e que como nas guerras todo está permitido. De aí esa chamada a uns novos Pactos da Moncloa que buscan socializar responsabilidades a través dun mando único sostido de facto nunha sorte de partido único, como corresponde aos tempos de sozobra en que hiberna a democracia. Só que se onte a «unión sacra» foi para transitar da ditadura á democracia antes de que existirá unha constitución habilitante, hoxe seria para rebobinar a historia indo da democracia a unha ditadura constitucional, como advirte en solitario Aragón.
E eu na miñaa malicia non pode deixar de pensar naquilo de que nunha guerra a primeira vítima é a verdade, e que por este camiño a esquerda no poder está a descubrir, como xa fixeran os populistas das dúas beiras, o valor político dun novo contrato social baseado nas teorías de Carl Schmitt, o «Hobbes do  do s.XX». O ideólogo do nazismo e pai do concepto elevado a categoría de principio político incontornabel «soberano é quen decide en situacións de excepción.»

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off