off
COVID-19, Opinião, Política, Politica espanhola — 14 Marzo, 2020 at 4:17 p.m.

Pandemia: hai alguén ao mando?

by
Coronavirus ao/ou leme

<<É un bechiño que se cair da mesa, mátase>>. Quen usaba tan zoolóxica metáfora era o ministro de Sanidade de UCD, Jesús Sancho Rof, para <<desdramatizar>> a crise da síndrome tóxica desatada en 1981 cun saldo letal de 356 vítimas. Trinta e nove anos despois historia repítese cunha pandemia aínda sen denominación de orixe. E reprodúcese nas palabras de madeira do presidente do Goberno de coalición PSOE-UP. <<Faremos o que faga falta, onde faga falta e cando faga falta>>, manifestou Pedro Sánchez na súa comparecencia do xoves 13 de marzo, tras dúas horas de tensa espera por parte dunha cidadanía alarmada, para debullar as medidas adoptadas a fin de conter a praga do coronavirus, que a esa hora cobrouse 3018 afectados e 84 mortos.
Arrancada de cabalo e parada de burro. <<Lo que haga falta>>, << donde haga falta>> e << cuando haga falta>>, cunha epidemia galopante, en cuestión de horas poderían ser termos non só inadecuados senón mesmo incompatibles. De feito, no lapso de tempo que houbo entra a hora prevista para a aparición pública do xefe do Executivo e a efectiva, o Ibex 35 esborrallouse até o punto máis baixo da súa historia. A máis máis, pero nas súas antípodas, nove días antes, o 4 de marzo, a ministra de Economía Nadia Calviño declarara á prensa que <<o impacto da crise non sería significativo para a economía>>. Palabras, palabras, palabras. Como pasar da estratexia da <<contención>> á de <<contención reforzada>> mentres o Gabinete multiusos sumábase festivo á multitudinaria manifestación do 8-M. Acontecía apenas 24 horas de que o ministro de Sanidade, o desengrazado Salvador Illa, lanzase as campás ao duelo anunciando as primeiras medidas de continxencia co retrous << e mañá haberá máis>>. Unha escalada cara á incerteza que derivou, como non podía ser doutra maneira, en asaltou aos supermercados esa mesma tarde-noite.

O anuncio era o broche extravagante da política de comunicación aplicada por Moncloa desde os primeiros acordes do COVID-19, deixando ao director de emerxencias sanitarias Fernando Simón como mascarón de proa <<científico>> para eximir a Sánchez de actuacións resolutivas que puidesen embazar os feitos da súa política <<rotundamente progresista>>. De feito, contra todo prognóstico e racionalidade, produciuse un apagamento informativo no seo do Goberno cando moitos dos seus membros, que unha semana antes prodigáronse nas televisións amigas para a súa difundir o seu particular agit-prop, pasaron da noite para a mañá a estar missing. Unha estratexia suicida a maior gloria do gurú da comunicación monclovita Iván Redondo. No momento en que Pedro Sánchez asomábase ao país por videoconferencia (agora <<o plasma bo>>), e coas preguntas da prensa taxadas ao mínimo, España tiña xa máis morbilidade en termos relativos que a acadada pola China, feitas as acaidas transferencias de poboación.

E aínda asín, a clientela política, ideolóxica e mediática habitual empeñábase en buscar un inimigo invisible detrás da pandemia na outra beira. Resultou ridículo por máis de penoso ver ao bo de Simón valorar como <<valiosas>> as drásticas medidas tomadas polo Goberno amigo da Rioxa no caso de Haro, mentres escorria unha crítica sorrateira ao cualificar de algo excesivas as adoptadas pola Comunidade de Madrid, do bando contrario. Cando pola súa maior demografía é a potencial bomba atómica do COVID-19. A fraude da vitimización seguiu coa opinión dos tertulianos da casa remontándose aos recortes da herdanza recibida (en realidade empezaron no 2010 con Zapatero ao leme) como factor de cronificación. Por suposto, ninguén soubo dicir por que un país da nosa idiosincrasia como Grecia, cunha Sanidade pública infinitamente peor e verdadeiramente asediada por eses machadazos orzamentarios, apenas sufría os acometimentos do coronavirus (1 morto ao redactar esta nota) e con todo dispuxo controis nos accesos ao territorio nacional nada máis ver a secuencia italiana.
Polo contra, a estratexia pasaba por instar retóricamente á resiliencia (a cadea virtuosa da probidade individual) mentres se desprezaba a sabedoría popular que aconsellaba mellor previr que curar. Como non era para tanto e estabamos en mans dos expertos, a doutrina que calou entre a xente, ben alimentada pola caste político-mediática. Era que a gripe era peor que o coronavirus, foi a lema de campaña. E así, de tombo en tamba, fomos da nada á máis absoluta indixencia. Mentres, noutros países cunha sociedade civil menos cohibida, a clase política evitaba seguir o modelo hispano de considerar aos cidadáns como nenos sen capacidade mental. Ángela Merkel anunciaba aos alemáns (3 defuncións) que o virus <<podía afectar até ao 70% da poboación se non se lle puña coto>>, e coa mesma Boris Johnson advertía sen panxoliñas aos ingleses (8 mortos rexistrados) que <<moitas persoas perderán aos seus seres queridos antes de tempo>>. A opción parecía clara: ou asumirmos como sociedade adulta a responsabilidade da xestión do medo ou cair na irracionalidade de permitir que renda o pánico nunha especie de sálvese quen poida.

Outra vez <<lo del bichito>> en versión <<nunca deixes que a realidade che estrague unha boa historia>>. Desde que a Moncloa disciplinou aos seus cargos para rebater a suspensión do Mobile, o mantra oficial foi sempre do parecido calibre. Negar a terrible evidencia que mostraban na cabeza enfeita outros países, como a atormentada Italia. Cando na última semana de febreiro o país trasalpino alcanzaba as 7 falecidos, as súas autoridades xa cursaron ordes para restrinxir a entrada de persoas procedentes de zonas de risco. E asín e todo foi imposibel evitar a progresión exponencial do contaxio. Aquí, pola contra, impúxose un negacionismo ao que denominaron <<pautar as medidas acorde co que digan os expertos>>, que en román paladino significa irmos a remolque dos acontecementos. Coma se en plena ofensiva dun exército invasor, o alto mando decidise deixar que avanzase o inimigo ata que chegar á cociña para logo rexeitalo con máis rabia.

Esa arriscada pachorra gobernamental, que mesmo chega até dilatar a declaración de Estado de Alarma, instrumento constitucionalmente necesario para illar poboacións (afortunadamente aquí aínda non se pode actuar manu militari), contrasta coa dilixencia sobrevinda que mostran os nosos dirixentes políticos en ámbitos da súa exclusiva competencia. Aproveitándose das circunstancias, preténdese que a oposición parlamentaria outorgue un cheque en branco ao Goberno para aprobar dos orzamentos. E a presidenta do Congreso, Meritxell Batet, ditou pechar a sede da soberanía popular durante 15 días para celebrar plenos. Precisamente o que se nega a facer o Executivo para blocar temporalmente a mobilidade na Comunidade de Madrid (competencia exclusiva do Goberno do Estado) até que a crise escampe.

Manos mal que nos queda Portugal (cero mortos e desde hai tempo cos centros de reunión masiva clausurados en diferentes zonas do país).

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off