off

Como avelaiñas arredor da lámpada

by

“A mundanza do clima é a Terceira Guerra Mundial”
(Joseph Stiglitz, Premio Nobel de Economía).

“Non faga guerras, apenas os ricos as vencerán”
(Rafael Gómez, o único sobrevivente de La Nueve).

Hoxe o neoliberalismo económico é global, absoluto e decisivo. Non hai outro sistema-mundo habitado. De norte a sur, de leste a oeste, en todo e por todo. A partir desa constatación, pola primeira vez na historia contemporánea, fai pouco sentido falarmos en termos bipolares, restritivos, reduccionistas. Non hai alternativa válida apenas en chave ideolóxica. Non é posibel dicir direita ou esquerda, propriamente ditas: elas non nos representan: non nos representan. O único sustentabel é a democracia pos-capitalista. Democracia, porque apenas o autogoberno do pobo (horizontal, confederal e ascendente) garante direitos e liberdades reais para todos e pós-capitalista, porque é inaceitábel que o efeito hipnótico das inovacións técnico-científicas sirva para xustificar unmodelo produtivo que leva sen opción ao saque da natureza e à dominacion humana.

Basta dar unha ollada ao noso redor para ver onde as prioridades que non poden ser adiadas antes do início do Armageddon que ven. Os terríbeis incendios da Sibéria, da Amazonia, da Bolívia (meio millón de hectares destruídos) e da illa de Gran Canaria; desencadeou o aquecimento global do  mes de xullo mais tórrido desde que hai rexistros en 1880; a volta ao armamentismo terrorista entre superpotencias capaces de aniquilar as espécies; ou o éxodo de sociedades inteiras para se librar da miséria, fome e opresión. Todos eses episódios sombrios mostranque as enerxias da política cidadá do momento actual deben ser direcionadas sen demora para aturar e evitar o colapso ambiental; facer a paz universal adquirir valor existencial para todos os govbernos; e nos comprometemos a erradicar as desigualdades, facendo  que ninguén, a partir de agora, non careza do necesario. Divertir-se en ermas controvérsias  é unha imprudencia suicida diante do avanczo da emerxencia antropocéntrica. Porque cando esas dinámicas letais cheguen até nós, elas non distinguen entre dereita e esquerda.

Esa é a tarefa de moitas xeracións sucesivas que a vida actual debe encetar Mas, ao mesmo tempo, parece música celestial. Un exercício de vá retórica  nas circunstancias actuais. Mais un sermón, carregado de boas intencións. Embora recorramos a todos os argumentos da razón para despertar consciencias. Do imperativo categórico de Kant (“actúa como se a máxima de tua acción debese tornar-se, através da tua vontade, unha lei universal.”), o princípio de responsabilidade de Hans Jonas (“funciona de maneira que os efeitos de sua acción sexan compatíbeis coa a permanencia dunha autentica vida humana na Terra ”) ou sua recepción en Gandhi (“ sexa a mudanza que  queres ver no mundo”), son todas as palavbras que o vento leva para persistir no fratricídio do “e tí mais” co cal nós engaiolan os Estados e suas institucións. unha unidade pavloviana que nos configura como blocos incompatíbeis. Ainda que a esperanza for cada vez mais difícil de sustentar, o pensamento global e a acción local (glocalización) poden ser o primeiro paso no longo camiño para superar o actual estado partidário e maniqueu de persoas e cousas. Foi escrito polo sempre indispensábel Miguel Torga: “O universal é o local sem paredes”. O persoal é político.

As amostras nunca faltan. Hoxe en dia, a imprensa trouxo o caso exemplar da enxeñeira británica Alexandra xellicoe. Especialista en ciencias ambientais que tomou a decisón incomum de nunca mais viaxar de avión debido à grande cantidade de emisións nocivas que inza o seu ronsel celeste. Algo que sen dúbida significará unha enorme desvantaxe para o desenvolvimento de suas actividades profisionais. O mais fácil, mas igualmente enfadoño, é manter o confronto entre persoas, relixóns, ideoloxias ou pobos prima facie, aprofundando o lado sombrio das diferenzas que, por sua pluralidade, constituen nosa maior riqueza. Felizmente, están comezando a ser ouvidas voces autorizadas que nos convocan a superar a dogmática esquerda-dereita para enfrentar transversalmente os sérios problemas que a humanidade como un todo enfrenta. Nesta liña, está o artigo de Andrés Kogan,  “A superación das esquerdas ante o inminente colapso planetario”, publicado ao fío do exposto no último Foro de Sao Paulo realizado na Venezuela. O autor denuncia que teimar nesa lóxica instrumental maniqueísta é unha maneira de reproducir un “discurso centrado no estado, que, como visto nos gobernos progresistas, nada fixo alén de construir dinámicas clientelistas, autoritárias e corruptas “. “A colonización ideolóxica – afirma – ten sido, portanto, unha constante nos nosos territórios, historicamente despoxada pola direita e pola esquerda, sexa en nome da sociedade sen clases desde o marxismo, a defensa da nación e da família do conservadorismo , liberdade individual do liberalismo e desregulamentación dos mercados do neoliberalismo “.

A obsesión balizadora á que Estados, igrexas e partidos nos subordinan para garantir a sobrevivencia na competición “nós e eles”, retroalimentando suas identidades, é cociñada con novas falsas e pós-verdades. Abonda dar unha ollada no que está acontecendo agora no noso ambiente ideolóxico mais próximo. A dereita desenfurna o seu arsenal atávico cun espírito ofensivo diante dos “roxos” e “herdeiros dos terroristas”, de modo que as sua tropa choque contra o que son apenas posicións políticas regulamentadas no xogo democrático, e a esquerda, mimética na sua fúria institucional, empreende o mesmo cos seus adversários chamando de “alerta antifascista” e “ultra-españois” que acabaran de acessar posicións na administración Estatal polo voto dos cidadás “(embora, no entanto, a mesma esquerda consinteu cando seus  colegas do Syriza formaran o goberno coa extrema dereita grega). Unha compulsión inquisitorial que despois complementan os seus meios de comunicación  correspondentes, recriando un cenário que serve para validar a sua negociación. La Razón, ABC e El Mundo, ao lado dos “patriotas”, e El País liderando os “progresistas”.

En 2 de agosto, este último xornal foi superado na súa ánsia de criminalizar por tantas razóns embarazosas que  Vox recorreu a unha notícia falsa que deberia ser un exemplo de manipulación supina nos estudos de xornalismo. Subliñado na súa capa em tipografia plana: ” Ayuso presidirá Madri depois de asumir aos cidadáns os requisitos de Vox “. Título explicado nun artigo anexo na páxina 13, quinto parágrafo, onde foi adicionado. “Díaz Ayuso e seu segundo, Ignacio Aguado, líder de Cs na rexión, cumpriran, entre outros, a proposta de Vox de revogar artigos da lei LGTBI e limitar os dereitos dos imigrantes en situación irregular”. No entanto, nas informacións específicas sobre o pacto doutrora no CAM, na páxina 12, “Os tres dereitas fechan seu último pacto e toman o poder en Madrid”, cuarto parágrafo, afirmaba o contrário: “O partido Santiago Abascal deixa de reivindicar reducir o número de consellos […]; que artigos das leis rexionais da LGTBI sexam revogados; que a conta de saúde orixinada por atender seus nacionais en situación irregular sexa transferida para seus países de origem e que sexa feito traballo para repatriar menores migrantes nión acompañados que chegaram a Madrid. Ele tamén renuncia ao ingreso no governo regional e nas entidades públicas”. Lembranza nostálgica de que “contra Franco loitamos mellor”. Os feitos són teimosos. A certeza e a verdade nón foran o que a capa de El Pais pregou e replicou na página 13, mas o oposto. Aliás, outro meio “progresista”, eldiario.es dixital, dias depois informou con sinceridade que o colectivo fundamentalista católico de “Hazte Oír quebra con Vox por suavizar seu discurso anti-LGBTI nos acordos co PP e Ciudadanos “.

A proba de que a matriz esquerda-dereita, aqui e agora, ten moita impostura, está nos padróns éticos diferentes, mas non distantes, cos cales administra e alimenta suas respectivas querenzas. Basta ver que o mesmo esquema de simulación que as duas esquerdas (PSOE e Unidas Podemos) usan para arexar a promiscuidade de PP e de Ciudadanos cos rapaces bizarros de Vox (“herdeiros do franquismo”, certamente), é o que eles usan con fruición semellante, as tres dereitas (PP, C´s e Vox) en relación aos seus oponentes no caso tamén procedente do pacto con Bildu (“herdeiros dos Etarras”) na Comunidade Foral de Navarra. Gato branco, gato preto, o importante é que ele caza ratos. Pirotecnia para crédulos. Nas cousas reais, dereita e esquerda, saben como se entender de maravilla fora de suas ideoloxias. Temos o teste paradigmático na votación “todos por un e un por todos” (PP, PSOE, Ciudadanos, Más Madrid e Vox) en favor da Operación Chamartín, o maior negócio imobiliário e de desenvolvimento urbano en toda a Europa. A transferencia dunha grande extensión de predios públicos de primeiro nível en Madrid, ao prezo de amigos, en benefício de grandes empresas de construción e bancos, coa aprobación de todas as institucións competentes (Ministerio Fomento, Comunidade de Madrid e Concello). Un cambalache remanescente dese outro pacto contra a natureza entre o Partido Popular e Esquerda Unida en favor da recalificación da Cidade Esportiva do Real Madrid (mais de 83.000 millóns gaños) na sesión plenária do concello de 25 de outubro de 2001, sendo presidente da “Casa Branca” Florentino Pérez. A novidade foi que o grupo socialista municipal votou contra, encanto as diretorias do CCOO e UXT presionaban polo bilionário proprietário da construtora ACS e pola cúpula da Federación Rexional de Asociacións de Veciños (FRAV), tradicionalmente na órbita do PCE , deixaba facer. Por sua parte, o único hoxe em dia foi que a fabulosa Operación Chamartín representou o batismo político de Íñigo Errejón, un ilustre campeón da rexeneración contra o império das castas. Durante a Transición esa mancebia, foi chamada de “consenso”, despois apañou o nome de “Pactos de Estado” e “tangentópolis”. Tutti contenti.

Continuamos cegamente disciplinados a essa disputa de pensamento pendular esquerda-dereita única, como se houvesse um xordión seráfico que delimitasue o mundo e a vida entre dignos e inaptos, virtuosos e vilóns, sen mais nuances ou reflexións, ancorados no berzo mental do imaxinário estabelecido. Se continuarmos desa maneira, estaremos destinados à saturación que as trazas e avelaiñas sofren ao redor da lámpada até que morren abrasadas pola luzada. A política de bloqueo, a nível nacional e internacional, deixa de fazcer sentido cando hai un único bloco hexemónico: o de ecocídio, xenofobia, guerra polo calor e austericida. Embora moitos ainda confien, como Sísifo, en que o substantivo é  “chutar no próprio cú”, a circularidade sectária e competitiva do vaivén da ación-reación atulla o sistema alén das aparencias.

Concluindo.O único aspecto verdadeiro, comun, óbvio e universal da xeopolítica geopolítica actual é que armas de destrución en masa (contra a poboaci´n civil) de todos os tipos (nuclear, química, bacteriolóxica), financiadas cos nosos impostos (seu valor total permitiria acabar cos inúmeros estados de deficiêencia de pesroas en todo o mundo); tolerâancia e inacción às voraces mudançzas climáticas para preservar a escalada técnico-científica do desenvolvimento produtivo-extrativo monopolista; e a negación do diereito de axudar grupos e persoas en situacións de grave emerxencia social, son ataques contra a humanidade perpetrados polos Estados contra seus cidadás. O imperativo moral do século XXI exixe que calquer alternativa conclusiva pase por unha dissidencia xeneralizada que una todos os pobos contra novas formas de barbárie distópica que ameazan a vida no planeta. Amañá pode ser tarde demais.

(Nota. Este artigo publicouse no número de outubro de “Rojo y Negro”)

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off