off
Europa, Movementos sociais, Opinião, Politica internacional — 11 Xullo, 2019 at 7:26 a.m.

Tsipras, ao final da escapada

by

Adeus Tsipras, Syriza KO. Iso é o que deixaron as urnas o pasado 7 de Xullo, o mesmo, mas ao aveso do expresado co seu voto polos cidadáns helénicos hai 4 anos. Fin de ciclo, e con ele tamén dunha ilusión. Porque Syriza significaba unha posibilidade de alternativa ao modelo neoliberal que había incubado a crise financeira e logo endosado os seus custos sobre as costas da xente. O que ocorre esta derrota será aínda máis estrepitosa e concluínte se, como adoita suceder, a esquerda comprometida non saca os ensinos necesarios, de seguir aferrándose a teorías da conspiración para explicar o desastre.
O prexuízo vén desas primeiras análises, externalizando (á presión dos poderes fácticos, o dramático problema dos refuxiados e mesmo os terribles incendios) o que en resumidas contas non foi senón a crónica dunha morte anunciada. Syriza comezou o seu declive case ao mesmo tempo en que accedía ao poder en 2015. Recorrentemente, novamente cumprindo o roteiro, a crítica estivo ausente a maior parte do tempo. Alén diso, cando alguén, aquí e alí, insinou un modesto “non é iso, non é iso”, a corte erguida en torno á paradigma Tsipras entrou en cena acusando os incrédulos de faceren o xogo á dereita. Talvez sexa por iso que o etólogo Konrad Lorenz denominaba o “entusiasmo militante2. De vitoria en vitoria até a derrota final.
O primeiro desatino con que Syriza empedró o seu periplo estivo no propio Tsipras. Na sua “deificación”, nesa teima da gauche sobrevinda de atribuír poderes taumatúrgicos a unha persoa. “O gran temoneiro”, “o dirixente supremo”, e outras pérolas semellantes con que a historia celebrou a irrupción na política de modelos con aurea transformadora, coroaran a figura do xefe do Executivo grego desde o primeiro momento. O carácter colexiado e plural da formación que representaba, unha coalición da esquerda radical, esvaiu ao pouco de vencer as eleicións. Daí en diante, dicir Goberno de Syriza era dicir Tsipras e nada máis. Como aconsella a mercadotecnia da vella política para que a mensaxe hipodérmica hipnotice a unhas masas domadas no culto á personalidade polas teles e uns medios de comunicación que manufacturan as informacións sobre a peana de celebridades.

Mas o pior veu cando se configurou o Goberno que segundo o prometido na campaña eleitoral veu dobrar o brazo á “Troika” e ás grandes corporacións que  lidan co engano. Tsipras, coa autoridade ilimitada que ese “entusiasmo militante” lle proporcionou, proxetou un gabinete que asegurou a estabilidade parlamentar coa axuda do partido do Grego Independente (IG). E ninguém de peso, entre os seus, nem entre os apoiantes internacionalistas que o apoiavam, ficou alarmado com esta aliança contra a natureza.. E ninguén de peso, entre os seus nen entre os apoiantes internacionalistas que o apoiaban, ficou alarmado con esta alianza contra natura. Unha confederación de grupos da esquerda anticapitalista compartillaba Goberno cunha formación ferozmente ultranacionalista, unha especie de Vox á grega, sen grandes problemas. O “todo pola causa” duns xunto ao “todo pola patria” doutros. Na verdade, GI rachou con Tsipras nada máis recoñecerse á antiga república iugoslava de Macedonia como Macedonia do Norte, algo que os parceiros de Syriza consideraban alta traizón.
Ambos os vectores, a glorificación de Alexis Tsipras como unha especie de “Cesar visionario” alternativo e aquela concupiscencia no poder coa extrema dereita de Gregos Independentes, non provocaron reflexións críticas. E, albarda sobre albarda, asín se acadou o ponto de non retorno do “donde dije  digo ahora digo Diego”. Foi co famoso referendo de xullo de 2015 convocado a maiores por Tsipras para someter a decisión do sufrido pobo grego aceptar ou vetar as condicións do terceiro rescate proposto pola Comisión Europea, O Banco Central Europeo e o Fondo Monetario Internacional (“a Troika”). Gañou por goleada o “Non”, e un Tsipras hexemónico o traficou como un “Si”, rubricando as contrapartidas do terceiro rescate imposto polos acredores, o máis oneroso e austericida de todos os xa infligidos. Todo iso consumado coa única defección importante do seu antigo ministro de Economía Ianis Varoufakis, cuxo libro “Comportarse como adultos” supón a maior alegación que nunca escribise en vida un dirixente político contra os manejos dos poderosos.
Por que ele era tan cego? Como foi posíbel que a embarazosa deriva que Tsipras estava levando a Syriza non fose detectada?  Cando se fodeu todo iso? Cada sensibilidade terá a súa propia resposta. Alguns permanecen no “sostenella e não enmendalla” para consertar a falla nos gabinestes do doutor Mabuse que andan à espreita para conseguir que mesmo que algo mude, a cousa principal continua a mesma (claro que Tsipras, à distancia, non é Lula da Silva). E outros, obrigado por ter vido!, van comezar a tirar conclusións ad hoc após o golpe eleitoral de Syriza do pasado 7 de Xullo, que entronizou novamente o gremio conservador como lexítimo ocupante do goberno de Atenas.
Unha das razóns para a astenia crítica, non o mais importante, mas o mais acesíbel popularmente, foi na atmosfera sufocante de “alerta antifascista” que eclodira a partir da esquerda contra os actos do neonazista Aurora Dourada(en grego Χρυσή Αυγή) con 18 lugares no Parlamento. Que, como aconteceu recentemente na Espanha, com Vox (20 deputados e 2,6 milhões de eleitores), serviu para a devalante xestión de Tsipras fose dispensada como unha necessidade vital, un escudo contra calquer indício de disidencia. A outra versión do famoso “apaciguamento” por prioridades. A mesma “razón de Estado” que a história rexistrou cando a esquerda comunista foi silenciada antes dos crimes do stalinismo, mesmo depois que o fascio-nazismo foi liquidado. Nas eleicións dos últimos 7-J Aurora Dourada estaba fora da Cámara por falta de apoio eleitoral indispensábel. Quen conseguiu entrar e vencer a Varoufakis, foi  Solución Grega, un grupo recén-formado proPutin, plantio proposta de minas antipersoa, fronteiras para impedir a pasaxe de “senpapeis”; estabelecer a pena de morte para pedófilos e traficantes de drogas; e conceder residencia exclusivamente aos refuxiados da fé cristã.
Se a vitória de Tsipras en 2015 foi enquadrado como um sucesso pessoal, a derrota de 2019, é para toda a esquerda un dia acreditou en un mundo con mais xustiza, igualdade, solidariedade e democracia. Aposentados que teñen visto a reducir as suas pensións até 50 por 100 durante a crise e xuventude sen futuro vivindo mal com traballos de lixo e migrar centenas de millares, foran os dous principais actores que puxeran un fin á “era Syriza “. Ainda que pouco antes de convocar às urnas o primeiro ministro anunciou o aumento das pensións e o avanzo da idade para votar aos 17 anos. Argumentase, e é enfaticamente verdade que Tsipras ten conseguido avanzos económicos, e é exemplificado coa mellora do PIB e o déficit, excatamente as referencias macroeconômicas que adoitan axir  cando aplicadas receitas rigorosamente neoliberais (comezou Zapatero e rematou Rajoy) para laminar o Estado de Ben-Estar e o investimento público-social.
Unha política consistente coa ortodoxia de mercados que o habelencioso Tsipras  conxugou coa axuda inegábel de migrantes, refuxiados, excluídos e persoas localizadas no limiar da pobreza. Algo igualmente preciso nos dous primeiros casos, con contribuicións de fundos europeus, e nos dous casos seguintes, através de transferencias de renda via impostos, axustes e cortes da clase média traballadora. O problema é que nada diso foi feito à custa da oligarquia grega e as clases superiores, que permanecen os principais beneficiários da crise, como evidenciado por que a déveda pública subiu para 180% do PIB e desemprego na Grécia é o mais elevado na UE. Esa distribuición desigual e demagóxica da pobreza, branqueada pola campaña do sector cultural favorábel subsidiado polo Estado (equivalente ao aceno da nosa Zeja), é o enredo da derrota retumbante de Syriza-Tsipras que a tornamos nosa.
Mais unha vez confirmase: o mapa non é o território.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off