off
Movementos sociais, Opinião, Política, Politica espanhola — 28 Xuño, 2019 at 6:03 a.m.

O que non é tradución é plaxio (na vella política)

by

A quebra do modelo bipartidista, á conta das políticas antisociais impostas polo duopolio dinástico hexemónico PSOE-PP para trapacear a crise, derivou nun espantallo político-institucional cuxas consecuencias se están evidenciando ao deseñar gobernos a todos os niveis. Ocorreu en 2016, cando a vella garda do partido socialista purgó ao seu secretario xeral, Pedro Sánchez, enrocado nun “non, é non” contra as voces que desde a súa propia organización e os poderes fácticos presionaban por unha abstención técnica que alumase ao executivo popular. E de novo está a suceder agora, pero á viceversa, co “non, é non”  enarborado por Albert Rivera ante propios e estraños que peden que sexa posto de lado e faciliten o goberno de Sánchez. A história é repetida con actores resesos.
Sabemos o que deveu no socialismo español con ese golpe de palacio. Que o ex líder deposto volveu a Ferraz catapultado pola mobilización dos seus afíns. E que poucos meses despois un renacido Sánchez derrocaba a Rajoy mediante unha moción de censura coa asistencia circunstancial dos secesionistas cataláns, Bildu e Unidas Podemos, entre outros. Con todo, aínda é pronto para saber a transcendencia que outra desavinza terá en Cidadáns en pleno goteo de dimisións e críticas internas. Aínda que o acto de Manuel Valls regalando os seus votos a Colau para frear aos de Junqueras, gañadores nas eleicións municipais, lembra ao chisme aquel de o “gabinete Frankenstein” polo miúdo.
Se procedemos por acumulación de feitos e perspectivas na análise da realidade política do momento, o cómputo dará como precipitado tres vetos cruzados: ao independentismo, ao radicalismo de UP e a Vox. Cada un na súa xusta dimensión, pero todos eles coa lexitimidade dos votos por diante, sufriron algún tipo de cordón sanitario. Falamos dunhas formacións que, en distinta forma e segundo e como, distorsionan os acenos de identidade do réxime “marca España”. Resulta incuestionabel que tanto ERC como Junts pel Si contan cun comprido respaldo eleitoral na Catalunya, a súa terra de promisión; que aínda que vindo a menos o partido de Pablo Iglesias segue a ser un actor influente no medalleiro da esquerda e do centro esquerda; e que Vox, o última quebradeira en aterrar, atesoura máis de 2,5 millóns de votantes das últimas eleicións xerais e que o seu resultado nas locais e autonómicas permítenlle ser gonzo para constituír moitas corporacións.

O que acontece é que, sendo tan diferentes e distantes, esas peroas de fora encontran dificuldades semellantes para completar seu proxecto institucional. Pedro Sánchez, coa experiencia pasada como estigma, tenta capitalizar a investidura sen recorrer aos seus sobrevindos e peliagudos socios da moción de censura (soberanistas e Unidas Podemos). Por iso é polo que insista para que Pablo Casado e Albert Rivera, cos que xa se entendeu para cribar a Mesa do Congreso e do Senado de eleitos do procés, fáganlle a mercé de garantirlle a investidura, e que ao mesmo tempo rexeite con teimosía a iniciativa de Pablo Iglesias para integrar un goberno tándem.
Pablo Casado, após unha etapa na que quería bater a Vox pola dereita, parece imitar a mesma política do ninguneo fronte a Abascal. Utiliza a Vox para chegar alí onde a súa manga é máis longa que o brazo e despois ignórano. O modelo-trampa de Andalucía, onde os neofranquistas resultaron chave para que PP e Ciudadanos tomaran o poder, foi reproducido na cidade de Madrid. Unha cousa é compartillar o slogan “botar a esquerda das institucións” coa foto de Colón en ristre, e outra entronizar a Vox nas institucións con mando en praza. Mesmo aínda que, como na capital, exista un acordo asinado e rubricado que o acredite. Un veto descarado que cuestiona a tese do “trifachito” de tan exitoso percorrido, e esoutro trompe-l’œil do partido do Ibex 35 referido a Ciudadanos e agora estendido a Vox polo inefable Juan Carlos Moedeiro (o seu pai, entusiasta seguidor do partido de Abascal e modestísimo empresario de hostalaría, estaría tamén na nómina do Gotha financeiro?)
Aínda que o doutor Simplicissimus se obstine en que a realidade non lle estrague a súa bonita historia, as cousas caen polo seu propio peso e ás veces rompen esquemas. O relato dun Rivera aferrado ao “non, é non” contra Sánchez, mentres Ana Patricia Botín e a CEOE acariñan o “si, é si?, merece unha reflexión adulta que explique ese misterio envolto nun enigma. Como o desaire de Vox e Unidas Podemos, íncubos e súcubos do sistema, polos seus patrocinadores áulicos. Que non só lles dan cabazas senón que lles levan ao bordo do precipicio ao facerlles responsables de facer o xogo ao adversario se rompen amarras ou de provocar novas eleicións, coa desfeita consecuente que lles prognostican todas as sondaxes.

O que non é tradución é plaxio, ou tradición.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off