off
Opinião, Política, Politica espanhola — 14 Xuño, 2019 at 9:35 a.m.

O bipartidismo e os seus satélites (máis a peste húngara)

by

O bipartidismo non morreu, aínda que non pode tirar peito. PP e PSOE xa non son os únicos partidos con dereito a decidir. Seguen compartindo, iso si, as esencias do Réxime do 78. É por iso que eles concordaran, xunto con Ciudadanos, para inhabilitar aos reelixidos deputados do Procés no Congreso. Unha fraude electoral que supuxo desprezar o suplicatorio para levantar o foro dos representantes, como dispón o Regulamento da Cámara. Resultado: un Lexislativo axionllado ante Xudicial en formato punitivo.
Alén diso, da súa inquebrantabel  fidelidade borbónica e do reaccionario peche de filas no caso Venezuela a favor de Guaidó “o breve”, o seu rol está a mudar a fume de carozo. Agora, con novos actores políticos en escena (Vox, UP, C´s), as regras do xogo son outras. Por unha banda están os bloques, dereita v. s. esquerda se se quere simplificar, cun macho alfa á fronte de cada tribo e os seus respectivos satélites orbitando. E do outro, as escaramuzas e disputas intestinas para ventilar quen ostenta o liderado de cada marca. No caso de Pablo Casado, a fin de evitar o sorpasso de Albert Rivera, e no de Pedro Sánchez para desactivar a Pablo Iglesias. Estamos ante esa tontuna que antes, cando todo reducíase a un duelo amañado, denominábase xeometría variable.
Semellante rebatiña está a proporcionar algúns momentos para a posteridade. Aí anda Cidadáns co seu ?non, é non? á investidura de Sánchez mentres permite que os de Abascal entren na mesa da Asemblea madrileñas por encima de máis Madrid, que case lles dobrou en escanos (12 a 20); o PP dourando a pílula a Vox co caramelo dunha cadeira de brazos nese Executivo; Errejón desmontando a prosopopeia de Gabilondo por permitir sen rechistas que se vulnerará o principio de proporcional no devandito órgano; e o PSOE e Unidas Podemos falando de negociar un “Goberno de cooperación”, que é como chamar alitose ao mal alento e alopecia á calvicie. Un goberno, ou é de cooperación ou é un desgoberno.
Mas á marxe destas flatulencias, froito do empacho provocado por metabolizar catro eleccións en menos dun mes, o certo e verdade é que todos os grupos institucionais bailan ao mesmo son, aínda que a charanga sexa diferente. Están disciplinados en orde de maior a menor, de arriba abaixo, jerárquicamente, e ao servizo do statu quo. Quen ousará hoxe falar de reverter as gravosas reformas laborais e os ataques ao sistema público de pensións de PP e PSOE ; a lei mordaza ditada polo rodete de Xénova 13; o nefasto artigo 135 da C.E. imposto pola troika para primar o pago da débeda sobre calquera outra continxencia; etc; etc; etc?. Se goberna o PSOE, como moito retocaranse os axustes e recortes “máis lesivos” perpetrados polo PP e deixaranse intactos os cociñados a lume lento desde Ferraz. Se fose ao revés, cun PP boiante nalgunhas comunidades autónomas e locais, asistiremos a un continuísmo con concesións a Vox, esa infame franquía neofranquista, alí onde sexa bisagra.
Raíña do sincretismo político sen ética nin estética. Agora mesmo os barcos da ONG Aita Mari e Open Arms seguen sen poder socorrer aos miles de migrantes que navegan á deriva polo Mediterráneo polas trabas do Goberno. Algo especialmente grave porque vai acompañado dun silencio obsceno por parte de TVE sobre este drama cotián. Desde que o ente mediático está dirixido por Rosa María Mateo, e tras o puntazo propagandístico da acollida do Aquarius, as noticias sobre náufragos e afogados desapareceron da escena. Había un problema e solucionárono “borrándoo da pequena pantalla”. Un tema alarmante porque facilita un esquecemento da traxedia por unha opinión pública que se mostra cada vez máis opaca ante o problema. Sobre todo cando desde a propia UE chegan informacións tan preocupantes como o fallo do Tribunal Constitucional de Hungría de 4 de maio criminalizando aos sen teito e permitindo o seu encarceramento por considerar que non posúen o atributo do “dereito á dignidade humana”. Os bárbaros xa están aquí con todas as da lei, a Relixión do Estado.
E case ao mesmo tempo tómanse decisións estratéxicas sen referendo dos titulares da soberanía popular que poden pór en perigo a seguridade de todos os cidadáns. Moncloa acaba de permitir que se incremente o continxente bélico estadounidense na base militar de Rota sen que previamente o parlamento dese o preceptivo consentimento. Iso despois do feito á machada de retirar a fragata Méndez Núñez da frota norteamericana que navegaba polo Golfo Pérsico. “Razóns de Estado” por “o noso propio ben”, todas elas, que se consumaron co decidido respaldo de PP, PSOE, Cidadáns e Vox, o cuadripartito do “todo por la patria” e o “!a por ellos!”. Sálvase Unidas Podemos que tivo a decencia de votar en solitario contra o veto aos deputados cataláns elixidos as urnas do 29-A en a Cámara Baixa.
Péchase un ciclo político que chegou a alimentar esperanzas de mudanza para alén da rotineira. Adeus a esa democracia horizontal que levaba o municipalismo das confluencias (mareas e comúns). Ese intento de polis a escala con activismo comprometido interxeneracional e transversal. Matouno o centralismo dun César visionario que sacrificou o espírito do 15-M, do que facía gala deshonestamente, á súa propia concepción leninista do poder. E rematouno o PSOE ao que se subordinou ao uncir os resultados das eleccións locais ao carro da votación para a presidencia do goberno da nación (cámbianse dous alcaldes e cinco concelleiros por un “si, quero” para a investidura). A conto de que hai que crer que a hipotética entrada de UP no goberno socialista “de cooperación” non será o abrazo do oso, como ocorreu en Castela A Mancha, onde pasou de ostentar unha vicepresidencia a desaparecer como partido nos seguintes comicios? A orde reina por todas as partes.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off