A política do Goberno socialista xurdido da moción de censura cimentouse sobre algúns avanzos (a subida do salario mínimo a 900 euros; a extensión do subsidio de desemprego para os maiores de 52 anos onde antes só era para 55 e a prolongación da actualización da xubilación co IPC en 2019, por exemplo), esquecementos flagrantes (a non derrogación das reformas laborais e de pensións efectuadas por Zapatero e Rajoy en tándem, así como da “lei mordaza”, entre outras varias) e decretos-leis efectistas que proxectaron o “fasquía progresista” do Executivo mesmo despois de disoltas as cámaras.
Porén, nde máis se viu a dobre face do sanchismo foi nunha restra de medidas aireadas como marca da casa que culminaron en efecto bumerán, aínda que ninguén quere darse por decatado. Xa se sabe, a vitoria ten moitos pais, mentres a memoria é orfa, e hoxe o “haz que pase” cotiza á alza. Trátase dalgunhas políticas aplicadas de dentro fóra, e que quizais por esa alleamento careceron da atención crítica requirida. Por máis que a súa promoción por “o goberno con máis mulleres do mundo” procuraba expandir a bitola solidaria e altruísta da súa xestión. Mágoa que ao final ese amostrador de boas intencións quedase como un capítulo máis do mesquiño “os nosos primeiro”.
Estou a referirme ao tema dos migrantes que arriscan as súas vidas para alcanzar a fronteira sur da Unión Europea (UC) desde o Mediterráneo; ao mercado armamentistas como política de Estado e á posición adoptada por Moncloa ante a crise venezolana. En todas estas cuestións, que definen o perfil democrático do país e dos seus paisanos, a actitude do Goberno socialista foi infame, contraditoria e nula desde o punto de vista de lexitimidade ética. Estivo dominada pola “razón de Estado”, que como se sabe a miúdo adoita ser claramente irracional e estar cativa de poderes fácticos e económicos máis ou menos inconfesables. Eses que inflúen decisivamente e ás veces até mandan sen pasar polas urnas.
José Luís Ábalos, ordenou que os barcos humanitarios Aita Mari e Apen Arms, que máis persoas resgataron de morrer afogadas na travesía, ficaran trancados nos seus portos por meras escusas burocráticas. Unha decisión que lembra ao feito en Italia por Matteo Salvini, e que con todo non foi atranco para que este primeiro de maio Ábalos aparecese a fronte da manifestación obreira en Madrid
A acollida dos náufragos do Aquiarius en outubro do 2018, nada máis chegar ao poder Pedro Sánchez, foi sentida como o que en realidade era, un xesto que orgullaba a calquera cun mínimo de conciencia. Pero esa anduriña non fixo verán. É máis, tras o seu fermoso aletexo, proxectábase a sombra dun paxaro de mal agoiro. Favorecido polos ventos de cola que a acción espertara entre propios e estraños, Moncloa considerou que iso era suficiente para vivir das rendas e pasou páxina. Así se argallaran os acordos co sátrapa de Marrocos, Mohamed VIN, para que fixese o traballo sucio de policía anti-emigración, previa recompensa de millonarias partidas económicas, sen importar moito o destino que corresen quen caesen nas súas redes mafiosas. E logo, para máis inri, o ministro de Fomento e secretario de organización do partido socialista, José Luís Ábalos, ordenou que os barcos humanitarios Aita Mari e Apen Arms, que máis persoas resgataron de morrer afogadas na travesía, ficaran trancados nos seus portos por meras escusas burocráticas. Unha decisión que lembra ao feito en Italia por Matteo Salvini, e que con todo non foi atranco para que este primeiro de maio Ábalos aparecese a fronte da manifestación obreira en Madrid xunto aos dirixentes de CCOO e UXT.
O segundo episodio ten que ver coa industria da guerra e o criterio da ministra de Defensa, a maxistrada do Supremo en excedencia Margarita Robles, á hora de interpretar a lexislación que prohibe exportar armamento a zonas en conflito bélico. Aquí tamén houbo un antes e un despois. O antes foi a noticia de que Robles vetaba o contrato con Arabia Saudita pola súa criminal incursión na contenda do Iemen, a maior catástrofe humanitaria da actualidade segundo a ONU. O despois, a intervención directa do presidente para que se cumprise a entrega de material de guerra á sinistra petromonarquía, que incluía a fabricación de cinco corvetas na empresa pública Navantia de Cádiz. Tampouco nesta ocasión houbo reproche político que dese ao traste coa bárbara “razón de Estado”. Ao contrario, a rectificación serviu para pillar en idéntico renunciou á esquerda institucional e á emerxente. Mentres Sánchez, cun cinismo propio dos chistes de Gila, declaraba que “o mellor é que non se utilicen nen esas bombas nen eses proxectís”, o alcalde da cidade gaditana José Manuel González (Kichi) puña aos traballadores da naval como escudos humanos ao argumentar que o “dilema era fabricar armas ou comer”. Parabellum mental.
O Pedro Sánchez que agora se nega a recibir a Santiago Abascal na preceptiva rolda de consultas tras o 28-A, é calcado ao que tratou de impor un único debate a cinco nunha televisión privada con Vox como dilecto compañeiro de viaxe.
O terceiro episodio de “razón de Estado” lévanos á Venezuela de Maduro e á fama de Sánchez para liderar a posición da Unión Europea (UE) respecto ao recoñecemento de Juan Guaidó como presidente encargado (polas bravas). Un reles que non dubida en atizar o enfrontamento civil enardecendo ás masas para lograr os seus propósitos de derrocar ao impresentable líder chavista que obrigou a millóns de cidadáns a saír do país lixeiros de equipaxe. O novo é que España acolleu na súa embaixada en Caracas ao dirixente opositor Leopoldo López tras ser “ceibado” da prisión onde cumpría condena firme por un grupo de milicos alzados. Algo parecido na distancia ao que fixo o Ecuador de Evo Morales ao conceder asilo no seu legación londiniense a Julián Assange, reclamado pola xustiza sueca e as autoridades inglesas, pero sen operación comando polo medio. Semellante “inxerencia humanitaria” pon en dúbida o papel do goberno español no conflito e sitúalle como un sacristán de Donald Trump. Un preso político (político preso) como hóspede VIP na sede diplomacia española, desde onde arenga para o golpe de estado, total nada. Imaxínase alguén que un pelotón de Mossos d´Esquadra protagonizasen algo así cos presos políticos (políticos presos) do Procés? Certamente, non. Mas ao revés, habelo haino.
Os casos aquí citados teñen unha singularidade politicamente incorrecta. Proban a existencia na sombra doutro trifachito integrado por PSOE, PP e Cidadáns, o tres partidos que á marxe de determinadas piruetas e trapalladas están a partir un piñón na política migratoria, o negocio armamentista e o acoso ao réxime chavista. Logo está o trifachito oficial do tres dereitas co emerxente Vox. Aínda que aí tamén hai gato encerrado. O Pedro Sánchez que agora se nega a recibir a Santiago Abascal na preceptiva rolda de consultas tras o 28-A, é calcado ao que tratou de impor un único debate a cinco nunha televisión privada con Vox como dilecto compañeiro de viaxe.
Un verdadeiro cabaleiro é o que garda a compostura na cola do buffet das viaxes do Imserso.
