Seria grotesco se non fose patético e dese a medida do tipo de clase política que nos suplanta. En decembro do ano pasado o PSOE fretou autobuses para manifestarse ante o parlamento andaluz contra a investidura de Juan Manuel Moreno como presidente da Junta. A escusa esgrimida polo partido da “España que queres” face o 28-A era que PP e Cidadáns chegaran ao poder co apoio de Vox, a infamante extrema dereita. Un acto antidemocrático de tomo e lombo da esquerda falsaria contra a vontade popular, que até a data nin os fachas ousaron reivindicar. Protestábase así pola irrupción do partido de Santiago Abascal nas institucións e a consecuente desfeita de Susana Dez. Iso que despois Ferraz e Moncloa, tanto monta equitación tanto, cualificaron como as “tres dereitas”, “o trío de Colón” ou a “dereita trifálica”, en versión da ministra Dores Delgado en contubernio co exxuiz Baltasar Garzón (investigado no caso Pit, peza separada do asunto Tándem) e o “clan Villarejo”.
Foi antonte e xa está desfasado. Hoxe tórnalas cambiaron. Até tal punto que, onde antes Pedro Sánchez vía unha inadmisible afronta á dignidade do poboo soberano e unha ameaza ás nosas liberdades, agora atopa unha veta para mobilizar aos seus fieis en permanente “alerta antifascista”. E como na política todo vale, todo aprovéitase e dun corno faise unha cabide, o xefe de goberno en funcións resolveu que dar protagonismo e altofalante a Vox (voto xa ten) pode beneficiar a causa que hai uns meses vía perigar ante o desembarco ultra. Esa é a razón (por motivos equivocados, obviamente) de que se negue en redondo (tómalo ou o deixas) a un debate na televisión pública (a de todos ou simplemente a que pagamos todos?). Acolléndose como alternativa ao sagrado dun torneo a cinco na cadea Atresmedia, co apestado Vox como apañado compañeiro de viaxe (desprazando ao PNB, que ten grupo parlamentario).
O asunto supera con moito o nivel da anécdota e entra no rango do atentado ao dereito á participación política, que a constitución di recoñecer a todos os españois. Elixir canle e entrevistador ad hoc é propio dunha concepción caciquil da democracia. Así llo puñan a Franco para sacarlle no NON-DO o pai de Matías Prats e o Fernando Ónega xefe de imprensa da Fronte de Mocidades e cara publicitaria do crebado Banco Pastor. O artigo 20 da C.E. garante o dereito a unha información veraz, sen a que non pode existir cidadanía solvente senón unha mera grey clientelar sen oficio nin responsabilidade. Aí hai que situar a supina paifocada de boicotear o veredicto das urnas de Despeñaperros abaixo e a continuación outorgar trato de privilexio a esa mesma sigla no cartel electoral (aquí si extraparlamentaria). Pouco importa o que prescriba a Lei Electoral e aconselle a Xunta Electoral Central. Decisionismo obriga.
E por se non fose pouco, a pirueta consúmase desprezando a un medio público e aos seus abnegados profesionais en favor dunha corporación multimedia privada que ten a algúns dos seus principais directivos nos tribunais, baixo sospeita por delitos de corrupción político-económica. O grupo que controla A3TV e A Sexta posúe tamén o diario conservador La Razón, cuxo conselleiro-delgado, Edmundo Rodríguez Sobrino, purga cárcere polo caso Inassa, a filial da Canle en Colombia. E o seu presidente Mauricio Casals, o “príncipe das tebras”, foi investigado pola policía ao intervirse conversacións co seu subordinado nas que falaban de presionar á entón presidenta da Comunidade de Madrid, Cristina Cifuentes, para obter do seu goberno una das dúas novas universidades privadas previstas na rexión.
Aquilo de “un insensato sen escrúpulos” con que un editorial do País saudou a Pedro Sánchez en plena pugna co aparello do partido recobra sentido neste contexto, aínda que me foda recoñecelo. Sobre todo se se lembra que nas últimas eleccións xerais o líder socialista, entón na oposición ás topadas, forzou un cara a cara con Mariano Rajoy para lanzar aquel “vostede non é unha persoa decente”. Traca demagóxica coa que Sánchez pretendía chamar a atención da opinión pública en momentos de notoria indixencia política. Entón os traballadores de TVE expresaban o seu malestar fronte ás continuas inxerencias do poder escenificando os “venres de negro” ás portas da corporación, e agora terán que acudir á competencia para saber o que opinan os candidatos que compiten o 28-A. Maldita hemeroteca.
Fai oito anos parecía que podiamos terminar co mal fario de vernos eternamente obrigados a elixir entre o malo coñecido e o peor por coñecer. Do aveso dese bucle que supuña ser representados por márcaa PP ou PSOE sen cambiar nunca de pista. O proceso constituínte que inspiraba ao 15-M para desprazar ao duopolio dinástico hexemónico ía diso. “PSOE, PP, a mesma merda é”, gritábase en rúas e prazas tras a canalla experiencia tándem a destra e sinistra ao ditado da troika. Os axustes e recortes despuntaron con Zapatero en Moncloa e culminaron cando Rajoy colleu a testemuña. Pero a cebada ao rabo.
Hoxe novamente volvemos á teoría do “mal menor” e Pedro Sánchez, sen facer ningún mérito certo, aparece como o *predestinado para dirixirnos cara a outro radiante porvir. Ten truco, aínda que mola a moitos. Porque antes deberán cebarse unhas condicións excepcionais que permitan ao PSOE facer da necesidade virtude. Xa é tradición da casa. O socialismo do Réxime do 78 só recupera o poder desde a oposición impulsado polo vento de cola que veñen os fachas! A transición que inaugurou esta democracia sen demócratas (aquela ocorrencia da ?concorrencia de debilidades?) quedou en continuísmo rectificado e non en ruptura porque os compinchados blanderon o tigre de papel do bunker franquista e os seus “incontrolados”. Foi o principio dunha praxe da resignación que se convertería en norma.
Así, en 1982 o PSOE alzábase cunha vitoria absoluta arrolado polo medo do 23-F precedente que lexitimou ao Rei Xan Carlos como salvador de patria. E con ese respaldo, no canto de recuperar os acenos de identidade dun republicanismo de avanzaba, virou en redondo e renunciou ao principio de autodeterminación, aprobou o Plan Zen para perimetrar militarmente Euskadi e promulgou a LOAPA co fin de recentralizar o mapa autonómico. En 2004 houbo outro imprevisto envorco socialista a rebufo das mentiras sobre o 11-M fabricadas polo PP do troglodita José María Aznar. E de novo este 28-A Sánchez regresará á Moncloa ante a sobreactuada acometida da extrema dereita de Vox, con esquecemento as políticas austericidas e retrogradas aplicadas a véspera polo PSOE (reforma laboral, de pensións, artigo 135 da Constitución, inmigración, anulación xuízos do franquismo, etc.) e a súa falta de vontade política para pasar do devandito ao feito. Acción, reacción e capitulación.
Ao final todo queda en casa. Porque dar cartas e barallar con ases na manga significa optar polo statu quo. Así é posible o delirio de ir a unhas eleccións xerais con presos políticos, censurabeis xornadas de reflexión e debates de Tócame Roque. Mentres a cidadanía se apresta a consumar coa súa óvolo a profecía autocumplida sen que a ninguén preocupe demasiado que haxa candidatos que non poden facer campaña por estar no cárcere; que dous presidentes do PSOE, pendentes de sentenza polo presunto caso de corrupción máis importante desde a transición, permítanse facer valer o seu criterio moral e social nas páxinas de opinión do xornal El País; e que, entre pancada e pancada, os esgotos do Estado confirmen como único paisano imputado até a data ao até hai uns días alto cargo de Moncloa, Alberto Pozas, ex director de Interviú e tertuliano de Hora 25 na Cadea Ser. O mesmo que en 1985 obtivo o Premio Exército de Xornalismo (non é un oxímoro) e entre 1989 e 1992 cumpriu como asesor executivo e portavoz da secretaria de Estado para a Seguridade con Rafael Beira. Etapa sanguenta en que outros membros do gremio sen fasquía destapaban o terrorismo de Estado perpetrado polos “incontrolados” do GAL á vez que desde as institucionais acusábaselles de “facer o xogo á dereita”.
Sábese, sente, se é “un dos nosos”, fica a presunción de inocencia. Como Ferreras con Inda. Sen ánimo de lucro.
