off

Senado habemus

by

O Senado en España foi sempre a casa de tócame Roque. Un despropósito. O panteón dos ruxe-ruxe inútiles. Desde que ao comezo da Transición produciuse o esperpento borbónico dos “senadores de designación real”. Cando se algunha virtude pódeselle buscar ao Senado é que os seus membros se recrutan por elección directa, en oposición ao que ocorre no Congreso. Tratábase dunha reedición daqueles “40 de Ayete” do franquismo, coa diferenza de que en democracia resultaron agraciadas persoas tan respeitabeis como o escritor José Luís Sampedro (un mal día teno calquera). Unha Cámara Alta destinada á función máis baixa do armazón parlamentar. Un cero á esquerda para premiar os servizos prestados a políticos de vía estreita.
Sobre o papel o Senado ten case a mesmas competencias que o Congreso (lexislativa e control do goberno), á parte da teórica representación territorial. Pero trátase dunha realidade virtual. Nada do que propón o Senado facendo uso das súas atribucións ten carácter concluínte. Pode dicir misa se así o quiser, mas ao fin é o Congreso quen pronuncia a última palabra. Mesmo o seu papel como cámara territorial é ficticio. Os senadores electos en listas abertas ao final organízanse por grupos políticos como está mandado. Actúan como o can de Paulov, facendo da obediencia debida á dirección dos seus partidos un axioma. Unha auténtica fraude.
Até estas eleicións do 28-A, que encomendaron ao Senado algunhas claves do devir político. E iso por unha serie de conxuncións astrais onde conflúen vellas e novas competencias sobrevindas. Falamos do artigo 155 da Constitución que confire á Cámara Alta a facultade da súa aprobación, e que o líder do PP Pablo Casado prometeu reactivar se gaña as eleicións. A última bravata dun político que deixou a Rajoy como un moderado nas formas e no fondo. Diga pénsaa ou pense o que di, o 155 non depende do capricho de ningún cesar visionario. É algo taxado e milimetrado. Afortunadamente, o “a por ellos” que pregoa con novos bríos o dirixente popular aínda non figura na Carta Magna.
O outro punto que devolve protagonismo ao Senado ten que ver con Lei de Orgánica de Estabilidade Orzamentaria e Sustentabilidade Financeira (LOEPSF) de 2012. Unha norma ensarillada ao fragor da crise económica e do mandato da troika, que encomendou ao Senado o monopolio para vetar o teito de gasto (artigo 15.6). Como ocorreu tras a chegada de Pedro Sánchez a Moncloa, facendo imposibel romper ese cadeado para configurar unha contabilidade nacional máis social. O control exercido pola maioría do Partido Popular no Senado deixou erma posibilidade, achicando os Orzamentos do 2019 que logo decaeron definitivamente polo “non é non” de ERC e PDeCAT.
Con ese panorama, o 28-A apaña unha marcante dimensión inédita. O partido que domine no Senado está lexislatura terá un plus de eficacia. Negativa se cae outra vez en poder dos grupos dispostos a enleala, argallando outro estado de excepción en Catalunya e mantendo o santo temor ao déficit para satisfacción do Ibex. Ou positiva se serve para desarmar as nesgadas intencións da nova CEDA (PP, Cidadáns e Vox). O que suporía incentivar un esperanzador principio de sensatez se, ademais e como colofón, compleméntase cunha sentenza absolutoria dos políticos xulgados polo Procés. Para iso sería necesario que acima da lei existise un Estado de dereito e que sobre este prevalecera a democracia. Porque celebrar unhas eleicións para elixir aos novos representantes da nación mentres seguen no cárcere os representantes electos do país catalá,  “chámano democracia e non o é”.
A transición do século XX empezou coa “designación real” de senadores e entrado o século XXI, 42 anos despois, continua borboneando. No Congreso Mundial de Xuristas, Filipe VIN declarou que “sen o respecto ás leis non existe nin convivencia nen democracia”, sen vergoña intrusión no xulgamento do Procés. Outra versión daquel teimudo “a por ellos” que disimulaba o discurso onde cualificou de “deslealdade inadmisibel” o exercicio do dereito a decidir de boa parte de Catalunya. Afírmao un monarca que nunca foi elixido para un cargo que ocupa de forma vitalicia e pode transmitir en herdanza. É a marca da casa. O seu pai, o outro Rei (emérito) Xan Carlos I foi nomeado Xefe do Estado por Franco, un ditador que baseou o seu poder en impor leis antidemocráticas. E, con certeza, a convivencia só existía nos seriais do NON-DO.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off