O big-bang que pende sobre a cabeza coroada de Pedro Sánchez é de estirpe bipolar. Consiste en primar o relato e instrumentalizar ao relator. Todo xunto e ao mesmo tempo. Ante o conflito bolivariano asígnase o rol de intermediador de parte. Xusto o envés do papel desempeñado por un José Luís Rodríguez Zapatero fidelizado por Nicolás Maduro. Aínda que Juan Guaidó, o copatrocinado de Moncloa e Trump, rexeitase “todo diálogo que alargue o sufrimento”. Fórmula-trampa que expresa ás claras o que en realidade esconde a altruísta interlocución dos seus mentores. En que cabeza cabe reclamar a lexitimidade para Guaidó como “presidente encargado” de Venezuela cando Carles Puigdemont, verdadeiro presidente eleIto de Catalunya, tivo que exiliarse para non dar cos seus ósos e a dignidade que representa no cárcere?
Pero metidos no ámbito doméstico cambian tórnalas. Aquí consígnaa bla,bla,bla é “tender pontes” co Procés, apoderando a un “home bo ou unha muller” (Calvo dixit) capaz de entrefrebrar o custoso infrinximento. Como o Tribunal Supremo non acepta observadores internacionais no xuízo, o goberno sácase da manga en compensación a figura dun relator. Unha mesa de partidos cataláns, con fedatario incluído pero sen Cidadáns, que o máis votado en Catalunya, só é un espavento. E doutra banda, se así fóra, como se condimenta ese exclusivismo se o que está precisamente en cuestión é a negativa do Estado ao dereito a decidir dos propios cataláns? Unha tolemia que só se comprende pola imperioso necesidade de Sánchez de opar os escanos soberanistas para aprobar os orzamentos e non ter que anticipar as eleccións. Outro enigma, porque segundo o último CIS de Tezanos agora mesmo o PSOE sanchista gañaría os comicios coa gorra.
A crise económica e social froito do saqueo financeiro tivo como única virtude a de sinalar o camiño do ocaso ao bipartidismo hexemónico. A democracia escoltada por PP e PSOE deveu a menos polas moitas falcatruadas cometidas polo tándem e sobre esas canles hoyados xurdiron novos pretendentes. De aquí e alá, Cidadáns e Podemos romperon o maleficio do numerus clausus ocupando algunhas prazas vacantes con sorte variada. Pola súa banda, o recorrente nacionalismo conservador, aproveitando a debilidade do Estado central, desbordou o seu tradicional e aproveitado xunguimento cos distintos gobernos do duopolio dinástico para explorar cimeiras máis altas. O que poucos, con todo podían prever é que ese balbordo redundaría nunha política de bloques con vantaxe para o bando nacional.
Esa é a situación que acaba de tomar forma coa decisión de nomear un relator para semaforizar os sucesivos encontros entre o Goberno da nación e o da Generalitat. Que é o mesmo que equiparar o Todo e a Parte dun mesmo Estado das Autonomías. Precisamente o “non Plus ultra” daqueles que signaron o Pacto da Transición enmarcado no cacareaxado “amarrado e ben amarrado”. Un “casus belli” para a Marca España (agora España Global para beneficio da arribista Irene Lozano, secretaria de Estado en pago pola “autobiografía” de Sánchez Manual de Resistencia) que deixa en caricatura o que, desde o outro lado do espello, fomenta Sánchez en Venezuela con Guaidó e a súa aguerrida tropa. O resultado á vista está. Unha esquerda diversa, dispersa e inconexa e unha dereita múltiple, densa e intensa.
Unha nova Confederación de Dereitas Autónomas (CEDA) sen ningunha Fronte Popular nin confluencias de esquerdas que se lle aparezan. Iso é o que escenificará en Madrid a manifestación tridentina promovida por PP, Cidadáns e Vox en nome da España de “os balcóns e as bandeiras” contra o “felón Sánchez”. Aquel resucitado recitado de charanga e pandereita, sagrado e sancristía? que describise Antonio Machado. O caldo nutricio do españolismo casa-cuartel por Deus, a Patria e o Rei. Un desastre sen paliativos para calquera baremo democrático que se servirá do tenebrismo inoculado na xente para militarizar conciencias e disciplinar a unha sociedade civil cada vez máis en ignorado paradoiro.
Certo que, para ser xustos e benéficos, hai que dicir que tan olímpico troglodismo ten un precedente clamoroso na recente balburdia (escrache) ao novo presidente da Junta de Andalucía. Copia por xunto a mobilización popular do PSA-PSOE, fretando autobuses e con dirixentes socialistas á fronte, para impugnar a investidura do goberno xurdido das eleccións andaluzas tras 36 anos de monopolio de poder. Entón, os baróns do PSOE que agora secundan a Casado-Rivera e Abascal e fan vudú a Pedro Sánchez, aplaudiron sen disimulo a desvergonzada innovación democrática do susanismo rocieiro. Seguimos escalando denodadamente os cimeiras das nosas ruínas.
(Nota. Á hora de pechar esta edición, o Executivo a través da vicepresidencia anunciou que a mini cimeira prevista co “campo independentista” (sic) anulouse, acusando á outra parte da ruptura. Os portavoces do Govern, polo seu lado, en rolda de prensa posterior, reverteron a carga da proba sobre Moncloa, revelando que a última hora Pedro Sánchez pediu que durante o encontro renunciasen a falar do dereito de autodeterminación e que se retirasen as emendas á totalidade aos Orzamentos. Analizando o editorial publicado o día anterior, 7 de febreiro, polo xornal El País titulado “Erro por erro”, as pezas parecen encaixar a favor dos grupos catalanistas. Este xornal, hoxe controlado polas grandes empresas do Ibex 35 e Fondos Voitres, cualificaba a proposta da mesa con relator de ser “unha instancia política que inviste o papel institucional do Parlament? (tese divulgada consecutivamente por Felipe González nun vídeo). Tamén que as conversións ían ser “a troca de nada porque [?] non renunciaron á unilateralidade” e “Nen sequer apoiaran explicitamente os Orzamentos”. )
