A seguinte carta aberta – asinada entre outros por Noam Chomsky, Laura Carlsen, Miguel Tinker Salas, Greg Grandin e por 70 académicos da América Latina, politólogos, sociólogos, economiscas, ben como cineastas, historiadores e filósofos, líderes da sociedade civil e outros especialistas – foi publicada na quinta-feira, 24 de xaneiro 24, en oposición à intervención en curso dos Estados Unidos na Venezuela.
O goberno dos Estados Unidos debe deixar de interferir nas políticas internas da Venezuela, especialmente co obxetivo de derrubar o goberno do país. É case certo que as accións da administración Trump e seus aliados no hemisfério pioran a situación na Venezuela, levando ao sofrimento humano desnecesário, à violência e à instabilidade.
A polarización política da Venezuela non é nova; o país ten sido dividido por razóns raciais e socioeconómicas. Mas a polarización se aprofundou nos últimos anos. Isto devese en parte ao apoio dos EUA a unha estratégxia de oposición destinada a remover o goberno de Nicolás Maduro através de meios extra-eleitorais. Embora a oposición estexa dividida canto a esa estratéxia, o apoio dos EUA apoiou os setores da oposición co alvo de derrubar o govberno de Maduro através de protestos violentos, ungolpe de Estado militar ou outros camiñoos que contornan as urnas.
A manifestante do Pink Code, Medea Benjamin, interrompe unha reunión do Consello da Organización dos Estados Americanos (OEA), en 24 de xaneiro de 2019, en Washington, DC. A reunión foi realizada a pedido das Misións Permanentes da Arxentina, Brasil, Canadá, Chile, Colómbia, Costa Rica, Estados Unidos e Peru, para considerar os desenvolvimentos recentes na Venezuela. (Foto: Mark Wilson / Getty Images)
Sob o goberno Trump, a retórica agresiva contra o goberno venezuelano atingxiu un nível mais extremo e ameazador, con funcionários do goberno Trump falando de “acción militar” e condenando a Venezuela, xuntamente con Cuba e Nicarágua, como parte dunha “troika de tirania”. . ”Problemas resultantes da política do goberno venezuelano foram agravados polas sancións económicas dos EUA, ilegais sob a Organización dos Estados Americanos e as Nacións Unidas – asín como a lei dos EUA e outros tratados e convencións internacionais. Esss sancións cortaran os meios polos cales o goberno venezuelano poderia escapar de sua recesión económica, causando un dramático declínio na produción de petróleo e agravando a crise económica, e fazcendo con que moitas persoas morran por non teren aceso a medicamentos. Encanto iso, os EUA e outros govbrnos continuam a culpar o govberno venezuelano – apenas – polos prejxuízos económicos, até mesmo causados polas sancións dos EUA.
Agora, os EUA e seus aliados, incluindo o secretário-xeral da OEA, Luis Almagro, e o presidente de extrema direita do Brasil, Jair Bolsonaro, levaran a Venezuela ao precipício. Ao recoñecer o presidente da Asemblea Nacional, Juan Guaido, como o novo presidente da Venezuela – algo ilegal sob a Carta da OEA – o govberno Trump acelerou a crise política na Venezuela na esperanza de dividir as forçzas armadas venezuelanas e polarizar ainda mais a poboación, forçzando-as a escoller lados. O obxetivo óbvio, e por veces declarado, é forçzar Maduro a sair através dun golpe de Estado.
A realidade é que, apesar da hiperinflación, da escaseza e dunha depresión profunda, a Venezuela continua sendo un país politicamente polarizado. Os EUA e seus aliados deben parar de encoraxar a violencia, presionando para mudanzas violentas e extralegais no rexime. Se a administración Trump e seus aliados continuaren seguindo seu camiño imprudente na Venezuela, o resultado mais probábel será derramamento de sangue, caos e instabilidade. Os EUA deberian ter aprendido algo cos seus empreendimentos de mudanza de rexime no Iraque, Síria, Líbia e sua longa e violenta história de patrocinar mudanzas de rexime na América Latina.
Nengún dos bandos da Venezuela pode simplesmente vencer o outro. As forzas armadas, por exemplo, teñen alomenos 235 mil membros da liña de frente e hai polo menos 1,6 millon de milícias. Moitas desas persoas van loitar, non apenas co base na crenza na soberania nacional que é amplamente aceita na América Latina – do que cada vez mais parece ser unha intervención liderada polos EUA -, mas tamén para se protexer da probábel represión se a oposición derruba o goberno pola forza.
Em tais situacións, a única solución é un acordo negociado, como aconteceu no pasado e países latino-americanos, qcando as sociedades politicamente polarizadas non conseguiran resolver suas diferenzas por meio de eleicións. Houbo esforzos, como os liderados polo Vaticano no outono de 2016, que tiveran potencial, mas non receberan apoio de Washington e seus aliados que favoreceran a mudanza de regime. Esa estratéxia debe mudar para que haxa unha soluciòn viábel para a crise actual na Venezuela.
Para o ben do pobo venezuelano, da rexióno e do princípio da soberania nacional, eses actores internacionais deberian apoiar as negociacións entre o goberno venezuelano e seus oponentes que permita ao país finalmente sair de sua crise política e económica.
