Os alemáns, conducidos polos nosos pastores,
só acompañamos á liberdade un día: o do seu enterro
(Marx)
Se os políticos mudan, mas as súas políticas continúan intocadas, as persoas cansan. É por iso que cando novos xerentes públicos, visualizacións son introducidas para xerar confianza. Non hai outro camiño de chegar ao poder e retelo. O problema comeza se houber unha lacuna entre o que era esperado e o que foi feito por moito tempo. Entón a conta atrás comeza. Tic-tac, tic-tac, tic-tac. Á sospeita pode ser adicionada ao rexeitamento, e a frustración é un mau conselleiro. Iso é o que está comezando empeza a notarse no pudridoiro nacional, como vén de evidenciar o resultado bumerán das eleicións ao sur de Despeñaperros (andalanes v.s. cataluces). Unha inflación de decretos-lei, xestos, espaventos, meias-verdades e verbalizacións que non chegan ao virar a esquina. Ainda que o que aconteceu na Andalucia non poidaa ser extrapolado e poida facilitar unha repercusión pola esquerda falsaria nas eleicións xerais e europeas. Si, sempre, e só nesa difícil hipótese, que imprimir unrearmamento decidido en valores éticos e xenuinamente democráticas, deixando o cálculo miope dos “próximos, primeiro” e a retórica sensacionalista que impede que a realidade lle estrague a súa bela historia. Varios eventos recentes engordan o cerne desa decepción que agora nos domina.
Os ladrós somos persoas honestas. Máis de 42.000 millóns de euros liscaran para resgatar ao sistema financeiro, que xa é exclusiva e monolíticamente privado. E todos irresponsabeis. É o que a Comisión Parlamentar de Investigación sobre a recesión da crise concluiu. Encontro de pastores, ovella morta. Os axustes e os cortes feitos para cobrir o asalto atraco chegaran e continuan. Nen os banqueiros que abriran a imprudente tombola das hipotecas. Nen mesmo os representantes públicos (políticos, sindicalistas e empresários) que asumiran a direción das caixas de aforro para instrumentalizalos.. Nen os capos do Banco de España (Miguel Angel Fernández Ordoñez, ex secretario de Estado de Facenda do PSOE e editorialista económico de présa) e a Comisión Nacional do Mercado de Valores (Julio Segura, a persoa que elaborou o programa económico do VIII Congreso do PCE) encargados da supervisión do sector. Ninguén ten a culpa. O diario de sesións dirá iso para a historia da infamia. Se non fose polos tribunais europeos que tombaron as clausulas chan, os abusos contractuais e cercaron as preferentes, pensariamos áque todo foi un espellismo Porñen é a ordalía que o capitalismo de amiguiños impuxo aos seus súbditos. Como testemuña de cargo, quédanos o banco dos cartóns black e da saída a bolsa de Bankia, onde están moitos dos que son. O PP (Intre, presidente), EU (José Antonio Moral Santín, vicepresidente), o PSOE (Ramón Espinar, pai) a patronal (Díaz Ferrán), CCOO (Francisco Baquero) UXT (Rodolfo Benito); Casa do Rei (Rafael Spottorno) e até un total de 64 delincuentes de pescozo branco. Todo quisqui, o mundo parlamentario, o sindical, o partidista, o corporativo e o institucional, Aínda que segundo as súas señorías o espolio produciuse por xeración espontánea. Unha faísca de nada incendiou a pradaría.
Do Aquarius nen as raspas. Pedro Sánchez desembarcou na Moncloa como o embaixador dos apátridas. Cando toda a Unión Europea (UE) miraba para outro lado, abriu os nosos portos para o buque Aquarius e os seus 630 inmigrantes. Unha picada de solidariedade e unha mensaxe de que a moción de censura valera a pena. Ata que cesou a música. Asegurado o repunte nas enquisas e mecido no necrófago dolce far niente da itinerante momia de Franco, axiña cambiou o chip. Permaneceron onde xa estaban as concertinas, os CIEX, as devolucións en quente e o goberno entregouse a Mohamed VIN para que Marrocos fixese de carceleiro dos migrantes devoltos a tanto a peza, e, patacas á terra, obrigouse nun primeiro momento a que o Nuestra Madre Loreto voltará cos seus 11 náufragos a Libia. Ese Estado deshonesto aberto en canal coa “inxerencia humanitaria” que dirixiu desde o ar o ex JEMAD otanista Julio Rodríguez, arestora “antimilitarista e pacifista” e candidato de Podemos ao concello de Madrid. Con unha circunstancia agravante no caso do pesqueiro de Santa Pola respecto ao buque fretado pola ONG. O “dereito reservado de admisión” que esgrime agora o goberno seguramente fará que en diante moitos patróns pénsenllo dúas veces antes de cumprir coas súas deber como traballadores do mar. Mentres, no cume do G-20 Sánchez sacaba peito por coar unha cita sobre a emigración na declaración oficial.
Até mais, Pablo. Precisamente esa descarada inconsistencia é o que está a levar á partido revelación nas europeas do 2014 a unha irrelevancia espléndida. Despois do eufórico “si se puede” dos seus deputados celebrando o éxito da moción de censura sanchista, a súa folla de ruta é un tecer e destecer que cabrea ao máis pintado. Agás aquel inicial decreto-lei para rexenerar de parte RTVE, que segue en barbecho, a súa traxectoria até o día da data é autorreferencial. A crúa realidade é que os seus 71 deputados non son decisivos no día a día. Á hora da verdade valen case o mesmo que os 5 do PNV. Agás que Iglesias puxese límites insalvabeis ao seu apoio a Sánchez. Non o fará porque entón sería o responsable de tombar a opción de esquerda. O PSOE sábeo e conséntelle como refén. De aí o cúmulo de desatinos que cultiva como consentidor. A pinza PSOE-PP enténdese á hora de tombar comisións de investigacións sobre o Rei Emérito, o caso do ex comisario Villarejo, a crise económica, ou reprobar no Senado a Borrell pola acha de Abengoa. Pero lonxe de romper a baralla, acapara desfeitas. Vimos a Unidos Podemos na charca da repartición do Consello Xeral do Poder Xudicial (CGPJ) e cabe mesmo que Iglesias, o Supremo Improvisador dese Titánic, concorra aos fastos do 40º aniversario da Constitución, con Xan Carlos en posición de que lle rendan honras. Mentres, a pé de rúa e de universidade, instálanse urnas contra os Borbóns. Porque se hoxe aínda seguimos sentíndonos súbditos é debido a que a falsaria esquerda renunciou ao delenda est monarquía que nos legou unha dereita republicana, liberal, laica e ilustrada. A que o franquismo perseguiu con saña e a transición traizoou. O remorso de Iglesias polo fallo andaluz, acusando á dereita de ser a dereita polas súas mensaxes contra o procés durante a campaña electoral, é unha teatralización máis dun actor que afai perder os papeis. Esquece que o único político que neste tema competiu con Rivera e Abascal en tempo real foi a súa fichaxe estrela nas pasadas europeas, Carlos Jiménez Villarejo, proclamando desde a súa autoridade como ex fiscal Anticorrupción que en Catalunya “houbo rebelión e violencia”.
Procés e protestas. Desde Madrid presentáronse as protestas sociais en Catalunya contra os recortes como unha ofensiva cidadá contra o procés, a besta negra da Marca España. Está no guion e para moitos tamén na nómina. Aínda que non dúbida cabe que a mobilización cidadá ía dirixida contra o Govern. Faltaría máis. Mas vendelo como unha revolta contra o dereito a decidir é un basto intento de manipulación que ninguén con dous dedos de fronte compraría, polo menos Ebro arriba. Alén diso, foi xustamente a ximnasia practicada nesa lexítima esixencia de autodeterminación o que dado dimensión a esas protestas. Dous polo prezo dun. Estamos, no entanto, dada a proba de que o que chamamos Procés envolve unha alianza de transforma clases en que os sectores populares teñen moito a dicer, ou é que a greve xeral do 3-O na Catalunya non se produciu en plena axitación independista?. Despois tentouse minimizar o feito dicindo que era “unha greve país” onde até os empresarios colaboraban sen contar que foi o sindicalismo de base quen detivo a cidade. E agora, os mesmos que cualificaban as manifestacións do 25-M como vandalismo fronte ao Congreso da Carrera de San Jenónimo, gaban aqueles que xustamente se enrocan ás portas do Parlament. O Procés, acho, hoxe máis do que onte trai dentro de si o embrión dunha sociedade civil en movimento. Revolta política e descontento social interactúan dentro do Procés. Representan un precipitado político e social que busca a súa decantación. Sobre todo despois dos acontecementos en Andalucía en chave de reconquista da recentralización ultraespañolista, premiando a furia anti-autodeterminacionista de Ciudadanos e VOX.
Pasa-palabra. Se concordamos que a crise económica derrotou á clase media e creado un precariado de amplo espectro social, ningún dos exemplos arriba expostos, nin xuntos nin separados, explicaría totalmente porqué a xente apoia politicamente á dereita e á dereita extrema. O segredo, unha vez máis, está na masa, e ao sur de Despeñaperros).
