Corrupción política de esquerda e dereita creou o clímax e o rastro da devastadora crise económico-financeira, tamén ambidestra, fixo o resto. De trola en trola, o réxime de 78, creado por montescos e capuletos en conxunto, abriu as portas do sistema ás tribos do centralismo xenófobo. E agora a receita para a supervivencia exercido por aqueles que iscas o é permitir unha competición colorido portas corredías (a diferenza de xiro, facilitando o tránsito público-privada, estes actúan na secuencia copy-autor) .Con o desastre meta , si, esa percepción inducida fai que a xente lles adoece de seguir usufruíndo o poder. Pirotecnia para motivados e crentes no marco dunha construción falsária da realidade.
Todo comeza o 27 de outubro de 2015. Ese día as forzas separatistas catalás de Junts pel Si e da CUP debullan o proceso. Declaran solemnemente no Parlamento “a creación do Estado catalán independente en forma de república”. O que se traduce segundo o alí expresado, en que a “desconexión democrática non estar suxeita ás decisións das institucións do Estado español, en particular o Tribunal Constitucional, a quen considera deslexitimados, sen competencia tras sentenza en xuño 2010 sobre o Estatuto de Autonomía de Cataluña previamente votado pola xente en referendo “.
Ese golpe provocou bágoas e bater de dentes nos cuarteis de inverno do sistema, comezando unha danza de máscaras que dura até hoxe. Deste xeito desde os poderes planificouse unha ofensiva foi lanzada por terra (político-policial), mar (xudicial represivo) e ar (medios-persuasiva), cuxo obxectivo era (e é) para impedir o dereito a decidir cidadanía. Tratábase de eliminar a perigosa iniciativa no principio, non importa quen caia. Non fóra a contaminar a poboación máis democraticamente comprometida en todo o territorio nacional. Esa minoría proactiva que iniciou a súa propia “desconexión” grazas á experiencia da soberanía cosmopolita do 15-M. Mas apareceu un escollo no roteiro deseñado polo aparello do Estado monárquico. O xefe de goberno, o conservador Mariano Rajoy, non estaba disposto a inmolarse impondo a machada o rodete ultranacionalista.
Nacerá entón a caricatura do Rajoy indolente, fomentada desde todas as tribunas, ese “quieto-parado” de cartón pedra que tanta fortuna fixo desde entón nos máis diversos ambientes. Coma se o movimientismo sen atributos fose unha virtude política cardinal.
O foguete de advertencia, como non podía ser doutro xeito, serviuno en bandexa o xornal ElPaís, boe irredento das esencias patrias. A súa portada do 28-O foi todo un comunicado de guerra contra o inquilino da Moncloa. Titulaba a cinco columnas “A declaración de independencia non recibe resposta de Rajoy”, incluíndo no corpo de texto que se limitou a dicir como única resposta aos subversivos que se aproban a declaración “teñen enfronte á lei e a un Goberno disposto a facela valer”. Con senllos apuntamentos engadidos que incidían na construción social da eslamiada e decadente parsimonia do xefe do Executivo. Por un lado, o rotativo destacaba que “antes, o líder da oposición, o socialista Pedro Sánchez, tivo que telefonar a Rajoy para preguntarlle cales son os seus plans ante o pulso que lanzara os soberanistas unha hora e media antes” (sic). E doutro, e para que ficara claro quen activaba a quen e quen eran partidarios de deitar toda a leña ao lume, o medio remataba: “tanto Sánchez como Rivera instaron a Rajoy a pactar unha resposta institucional conxunta a ese desafío”.
Pero non foi esa toda a artillaría despregada polo oráculo da transición o día de autos. A arremetida culminaba cun editorial con cita na mesma portada baixo o significativo título de “Golpe ao estado, baleiro de Goberno”. Nel argumentábase a posición prol statu quo de EL País cun lapidario enunciado: “Non hai explicación á pasividade con que Mariano Rajoy asistiu ao despregamento da estratexia independentista?. Ou sexa, moito antes de producirse o decisivo referendo do I-O do 2017 e o mazazo político do artigo 155 co consecuente procesamiento de dirixentes soberanistas, o relato para as hemerotecas debuxaba a un Sánchez e a un Rivera como falcóns filantrópicos e a un Rajoy como cándida pomba. Algo de todo punto inadmisible para os cérberos da Marca España (agora tuneada polo sanchismo como España Global).
O que a troneira El País urxía cos seus xeremiacos comentarios era que o “atordoado” respondese ás bravas ao que só era unha lexítima declaración de intencións, non un acto xurídico. En realidade, chovía sobre mollado. Xa antes o rexistrador da propiedade en excedencia tiña esnobado reiteradamente ao portavions progresista do cuarto poder. No fragor da crise negouse a solicitar o rescate-país como insistentemente pediu a cúpula de présa en editoriais e titulares ao longo de tres edicións sucesivas. Hoxe, coa perspectiva que dá o tempo transcorrido sen que houbese rectificación por parte de Rajoy (sabemos que se opuxo ao discurso do “a por ellos” do rei Filipe VI e que modificou sobre a marcha o pautado do 155 pactado con Sánchez e Rivera para suavizalo, deixándoo nunha convocatoria de eleccións) podemos entender mellor o triunfo dunha moción de censura abrochada grazas ao cambio de chaqueta in extremis dun PNB que xa tiña pechada a aprobación do orzamento con Rajoy.
Valorado desde o presente, cando o novo secretario xeral do PP acusa o goberno de colaborar co golpe de estado independentista e o socialismo no poder devólvelle a visita tachando aos populares de ser unha fábrica de soberanistas, este vaivén parece coroar a cerimonia da confusión. Sánchez preséntase como o campión da distensión coa GEneralitat, aínda que dúas semanas antes de gañar a moción de censura quería endurecer o delito de rebelión sen que fose necesario o concurso da violencia. El País que antonte tachou a Sánchez de “insensato sen escrúpulos” reivindica agora ao “estadista” José María Aznar, emparellándolle a Felipe González para conmemorar o 40º da Constitución, a pesar de que a corrupción que roer ao Partido Popular é un endemismo da súa etapa. Casado reivindica o aznarismo como aceno de identidade mentres o seu patrocinador convida aos cruzados de Santiago Abascal a regresar á caverna común. E o biopic ex post do Rajoy que renunciou á FAES e vai defenestrar á canteira de Vox, segue prestando grandes servizos ao PSOE no poder. Permítelle discursar sobre a herdanza recibida como o freo que lle impide ser a esquerda transformadora que prometera. Sísifo redivivo.
