Futuro primitivo

Aínda que está o rabo por esfolar, os derradeiros acontecementos no Parlament lembran aos primeiros e chuscos  acordes da transición. Cando por encantamento as cúpulas da esquerda antifranquista cambiaron a partitura no medio do baile. Dun acorde que dicía “ruptura” e “república” pasouse a outro rubricado con “monarquía” e “consenso”. Simbolizouno Santiago Carrillo, secretario xeral do PCE e portavoz da Junta Democrática. “Juanito El Breve” foi o seu mordaz cualificativo para pór data de caducidade ao rei designado por Franco. Aínda que despois, precisamente un 14 de abril, como nas brincadeiras de Gila, anunciaba xunto á súa plana maior e unha bandeira nacional que se pasaba ao inimigo. Manuel Fraga agradecería a deferencia presentándolle en sociedade no empoleirado Club Século XXI da capital.
Non sabemos que pasou no intramundo político catalanista nen como manexaron os tempos do armisticio en ERC. Tampouco se Junqueras está ao mundo. Porén mais  unha vez s estragos proceden do flanco da esquerda nominal. Séguese aquela tradición da espionaxe de altura que recrutaba os axentes máis limpos para os traballos máis sucios, porque non hai mellor cuña que a do mesmo pau. Carambolas que descolocan ao observador benintencionado por non vir dos habelenciosos comúns. Nesta ocasión, é posible que non se recorra ao truco da “perruca” que vitimizou a Carrillo antes do seu definitvo “si quero”. Mais o hermetismo carcelario representa unha estupenda plataforma para pactos e conciliatórios entre propios e alleos. Case coa mesma discreción e eficacia que nun cara a cara.
E postos a debullar existe outra coincidencia potencial entre aquela transición e esta abordaxe ao procés desde os seus adentros. Ambos os casos parecen cociñarse ao lume lento daquilo que o escritor Manuel Vázquez Montalbán chamou “una concurrencia de debilidades”. Que era unha lectura ridícula do “se non podes vencer ao teu inimigo, únete a el”. Deste xeito, o recurso á xudicialización que tanto criticou o PSOE no poder, achegaría o desgate oportuno para pór orde no despimento que amparaba o dereito a decidir nun Estado unitario onde o esencial vén atado e ben atado de fábrica. Desta maneira, Pedro Sánchez fixo virtude da tan inxuriado herdo recibid dos pepeiros. Aínda que, cando nin soñaba cunha moción de censura gañadora, o secretario xeral dos socialistas sacou bíceps facha. O 16 de maio, nos Almorzos de TVE, propuxo que o delito de rebelión modificásese para que a súa tipificación non necesitase o concurso da violencia. Como no código penal do franquismo.
Existe, para terminar o capítulo de afinidades, outro nexo de parentesco. É o que opón aos de dentro cos de fóra. Os do interior cos do exterior. No caso daquela transición que nunca acaba de madurar o suficiente para engolir o turrón, a barricada fratricida estaba ao lado do socialismo. O PSOE histórico de toda a vida e o PSOE renovado de Isidoro. Triunfo a partida os mozos con menos pasado que futuro. Aínda que para dar empaquetado á súa posta en escena reunisen en Suresnes, Francia, país onde se concentraba boa parte do exilio republicano que os renovadores menosprezaron patrióticamente. A última vez que entreviches a Rodolfo Llopis en Albi, poucos meses antes de falecer só e frustrado, o home que retiña a lexitimidade do socialismo hispano estrañábase do despregamento de medios que gozaban os seus opoñentes en comparación coas súas magros recursos.
Agora xa só queda ver se o sainete culmina igual que fai corenta e tres anos. Cunha rúa amortallada na obediencia debida a consígnalas dos partidos da esquerda falsaria. Unha amorfomidade que só se crebou co 15M de “chaman iso de democracia, mas non é”, agora en fase de redobramento grazas aos bos oficios dun Podemos que na intimidade pregoase quincemaista de pró. O feito diferencial é que o procés xorde dun movemento municipalista coordinado con organizacións cívicas de amplo espectro como Omnium Cultural (OC) e a Asemblea Nacional de Catalunya (ANC), cuxos representantes están en prisión por uns presuntos delitos que na Europa progresista consideran ficticios. E tamén que, para pór unha ancoraxe ao consenso, proclámese algún tipo de amnistía para os presos políticos en forma de indultos ou rebaixas substanciais ao elevar a definitivas as conclusións da fiscalía, seguindo a folla de ruta iniciada co seu traslado a cárceres da comunidade. De repetirse a xogada, de novo os do interior haberían reificado un procés recauchutado e os exiliados, con Puigdemont na cabeza, quedarían fóra de xogo. Impúxose un futuro primitivo.