Patriotismo de ida e volta

Mais unha vez o grotesco. Celtiberia show ao toque de corneta. A briga pola exumación da múmia de Franco colocou o militar de volta à axenda social em face da indiferenza da sociedade civil. Sexa debido às investidas dos franquistas recalcitrantes ou às boas intencións de alguns anti-franquistas supervenientes, os cidadás son novamente submetidos ao seu xogo de patriotas. Porque cando as bandeiras son levantadas para o vento, o pensamento bate en recuo.
Se após a conclusión do cadraxésimo aniversário da Constitución ainda persisten na defesa extrema do Exército de que “Caudillo por la gracia de Dios”, que é mostrado é a insolvencia supino de gobernos que ten ocorrido desde a transición para garantir a soberania do pobo, sen barracas tutelares. Reducida à condición de eleitores e contribuintes, nosa empobrecida auto-estima como detentores de democracia permite que o protagonista da caste militar ultrapase seu estrito papel oficial. Outra “interferencia humanitária” do amarrado e ben amarrado. E iso encanto as cunetas continuam a ser os osuários dos mortos durante a longa ditadura e decisións dos seus tribunais de excepión foran casadas no corpus xurídico vixente (82.000 procesos e 3.000 execucións).
Várias persoas, aquelas que por idade non viviran o franquismo e outras que mesmo sofreran sua raiba, achegaránme un “pásao” coa letra dun capitán da mariñaa aposentado contra o manifesto dos ex-comandantes militares exaltando a figura de Franco, bando que leva 700 adesións. En ambos os casos, a intención guiando meus amigos era a mesma: para celebrar a coraxe cívica do protestante, Arturo Maira, que é o nome do ex-ousado mariño que cantaou as corenta aos seus nostálxicos e facciosos colegas  através dunha declaración con mais de 30 asinaturas. E confeso miña surpresa cando leo que o gabado texto de rexeitamento alicerza a súa crítica en que como  “somos  funcionários servidores do Estado” os  militares deben obediencia ao poder e non interferir na política.
Ben, ese é precisamente o problema. Aquela “debida obediencia”, que cada lado usa na sua conveniencia, mas que na substancia os identifica como liñas paralelas que se encontram no infinito. O “prietas las filas” dos cerristas franquistas porque indica unha unidade de destino na barbárie. E o “non pasarán” dos novos democratas porque esconde a orixe espúria de sua retificación meritória. De feito, todos estan atualmente na reserva militar, sen comando ou destino, clases passivas, embora ambos cumprisen a lexislación vixente na ditadura. A ovella negra é un cabo modesto, un dos poucos soldados activos que usou sua liberdade de expresión para defender a democracia e a constitución con todas as consecuencias. É por iso que ele terá que perder mais.
Aqui tamén a amnésia funcionou, o que xerou consenso para pasar da ditadura para a democracia. Mas seria un erro, que deixaria a sociedade civil asténica ainda mais prostrada, se non nos lembrásemos de como iso aconteceu. Enterraríamos aqueles que realmente loitaran contra os fascistas no tempo e na forma, e subiríamos ao pódio de excelencia a aqueles que, no pasado, se proclamaban democratas ao longo da vida. O paradigma desa posición poderia ser o último JEMAD Julio Rodríguez, hoxe líder do Podemos e promotor do contra-manifesto anti-franquista do Fórum de Milícias e Democracia. Rodriguez formouse como Tenente do Exército na “Academia General del Aire” en 1969. No mesmo ano en que Franco decretou na España o primeiro estado de excepción desde o fin da guerra. Foi asasinado o estudante universitário Enrique Ruano; e terminou a “guerra secreta” de Ifni entregando território e habitantes para o Marrocos. Nada diso perturbou sua ascensión á lideranza do Exército. Facendo méritos para progredir  Rodriguez na cúpula do exército, tivo que temporizar co garrote vil Puig Antich en 1974; o golpe militar ainda obscuro de 23-F en 1982; as execucións de Hoyos de Manzanares en 1975; e a desarticulación do UMD en 1977. Alén de conviver coa atividade perniciosa do Tribunal de Orden Pública (TOP), somente entre 1975 e 1977 1976 13.010 procedimentos procesados, 60% do total desde a sua criazón en 1963, o mesmo ano tamén das execucións do comunista Julián Grimau e dos anarquistas Joaquín Delgado e Francisco Granado.
Vamos colocar as cousas en suas xustas dimensións en respeito àqueles que non se colocaran de perfil diante do fascismo. Os homes e mulleres que defendian a democracia cando significaban arriscar mais do que a pele nunca foran servos dese estado criminoso. Outra cousa é o espírito militar e seus patriotas de ida e volta Esa condición ao serviçzo do estado actual que capacita seus funcionários o don da onipresenza. O mellor testemuño desse priviléxio foi oferecido polo xa mencionado Rodríguez, chefe da operacion aérea da OTAN contra a Líbia de Gaddafi, cando se declarou “pacifista e antimilitarista” como militante da guerra. A humanidade seria mellor se as Forzas Armadas, e nomeadamente na España, fosen abolidas, porque a única guerra que noso glorioso Exército venceu foi aquela que  travou contra o seu próprio pobo.