off

Transumancia ideolóxica e nomadismo ético

by
Gato branco, gato negro, 
o importante é que cace ratos
(Deng Xiaoping)

Unha das características da vida política é a coherencia entre a vida pública e a privada. Con tratarse de dúas esferas separadas non son sempre enteiramente independentes. O que leva unha estrita coordinación entre ambos os planos. Sobre todo convén non empregar o aval do público para xustificar o privado abusivo, nin viceversa, vender o privado como do ámbito público a fin de magnificar a súa proxección política. Serían, mal que ben, como socializar as perdas e privatizar os beneficios. Facerse trapaza no solitario. Iso é o que acaban de facer Pablo Iglesias Turrión e Irene Montero Gil coa súa convocatoria ex post (eles persoalmente, non os órgaos de goberno do partido, e chave en man, coas preguntas pre-cociñadas) para que as bases de Podemos maniféstense. Que digan se están de acordo co seu manexo na merca mediante hipoteca dunha “casa xardín onde poder avanzar nos nosos proxectos como familia, e en concreto para poder coidar aos nosos fillos con algo de intimidade”. A iso chámase peronismo. Ideoloxía que o propio secretario xeral da formación morada reclama para si como referente doutrinal.
Sorprende esa dobre vara de medir nunha persoa, profesor de ciencia política para máis abundancia, que baseou a súa carreira pública nunha calculada, reiterada e abastada exhibición nos meios de comunicación non se importando moito co pé ideolóxico do que mancan. “Non se milita nos partidos, milítase nos meios”, é unha das frases talismán de Iglesias, influencer que obtén boa parte das súas rendas privadas da asistencia a faladoiros, entrevistas e outras castes nesas corporacións da industria da información e o entretemento. Onde, por certo, conta con bos contactos e amigos, como o multimillonario do IV Internacional Jaume Roures, dono do diario dixital Público e chuchador na sombra da Sexta, do seu admirado Ferreras, outro grande da comunicación tamén con magnífica mansión na moi exclusiva urbanización madrileña da Leira.
Esta proximidade coa galaxia mediática máis progre segue proporcionando privilexios ao político Pablo Iglesias que poucos colegas de escano poden permitirse. Sumamente dilixentes á hora de revelar os mínimos detalles do caso Cifuentes, coa abastada difusión dun antigo vídeo que vulneraba do dereito á propia imaxe e a lei de Protección de Datos, nen o programa “Al rojo vivo”, nen o a miúdo interesante diario.es, nen moito menos Público, fixeran a diferencia por madrugar á hora de informar sobre a noticia que era díxomedíxome por todos comentado:  o “casoplón” de Iglesias-Montero e as circunstancias do seu acceso a tan pomposa propiedade. Iso si, cando o sábado ao mediodía (a tempo para alcanzar a primeira edición dos telexornais) a parella do momento compareceu para emitir o seu comunicado, faltoulles tempo aos seus medios afíns para levar a un lugar preferente a primicia de que ambos os dirixentes de Podemos deixaban o seu futuro en mans dos afiliados. Non sempre chove a gusto de todos.
Porque o problema nunca estivo en que Pablo Iglesias e Irene Montero adquirisen unha magnífica casa “para vivir, non para especular”.Madía-leva!. Teñen todo o dereito do mundo, como calquera fillo de veciño que poida permitirllo ou atope unha entidade financeira disposta. O quid da cuestión está en que ese acto, perfectamente legal e lexítimo, polo seu contexto económico, está en íntima contradición co tipo de acción política que leva a cabo a cúpula de Podemos na escena pública. Iso e non outra cousa criticábase, quen o criticaban, claro. Xa que, á parte da corte de incondicionais que saíron inmediatamente no seu defensa axitando a teoría da conspiración, houbo “analistas” compracentes co dúo. Como Jorge Vestrynge, outro trashumante ideolóxico, que baseou toda a súa alegación académica na Sexta en bradir contra os perversos que desexan “que os pobres sigan sendo sempre pobres, cona!?. Nese formato de tamaño nivel intelectual manifestáronse os máis afectos á parella.
Nada que ver cunha pedestre realidade. A que mostraba ao secretario xeral do Podemos e ao seu portavoz no Congreso utilizando argumentos da esfera privada (o seu dereito á intimidade) para xustificar o impacto público dos seus actos. E ao contrario, esquemas procedentes da esfera pública para avalar accións privadas. Así o demostraran co seu primeiro comunicado. O emitido na súa conta de Facebook na sexta-feira 17. No mesmo defendían punto por punto a probidade da operación inmobiliaria, mas sen deixar de militar no seu desprezo cara á xente da caste que fai o mesmo pero, ao parecer, con outras intencións. En leste a exsentido, lembraban que os seus 600.000 euros (uns 100 millóns de pesetas), valor aproximado da “casa de campo” son de mellor natureza moral que os igualmente 600.000 euros que desembolsou no seu día o ministro Guindos para comprar un ático. E con idéntico rigor de parte denunciaban o acoso dos pararazzi que “despois venden as súas fotos a Eduardo Inda. Sen querer lembrarse que ambos os dous, Iglesias & Montero, tal um, tal o outro, explotaron politicamente ata dicir basta o famoso vídeo cleptómano de Cristina Cifuentes, nin que fose o infumabel Inda quen o puxo en circulación. Asunto, por certo, que terminou a ex presidenta madrileña dimitindo do divino e do humano. Niso do acoso tamén hai clases.
Outras post-verdades do tándem teñen que ver co orzamento, estabelecido por Íñigo Errejón para botar unha man desde a distancia, de que cada un pode facer o que queira co seu diñeiro, aínda que “os asuntos da política teñen a ver co que fai cada un co diñeiro de todos”. Certo só a medias no caso que nos ocupa. Vamos ver dun lado, a maioría dos ingresos de Iglesias e Montero son diñeiros públicos, “de todos”, porque proveñen dos soldos que reciben pola súa condición de deputados (a parte das subvencións que ingresa a marca Podemos por número de votos e escanos logrados nas eleccións). Así que desa verdade, unicamente a metade é certa. Mas, alén diso, o resto é a sua  consecuencia direta. É obvio que o “diñeiro privado” do que dispoñen polas remuneracións que obtiveran de asistir ás teles, escribiren libros ou participaren  en conferencias, traen causa da súa condición política de representantes públicos. Cando eran simples cidadáns só tiñan o salario dos seus respectivos traballos. Estamos de novo socializando perdas e privatizando beneficios. E esa orde de cousas sorprende que no seu reclamo ao veredicto das bases haxan devandito que deixan ao seu criterio se deben abandonar os seus cargos en Podemos e as súas actas de diputad@s no Congreso. Chama atención que todo un profesor de ciencia política, por moi interino que for Iglesias descoñeza que a acta pertence aos eleitores e é intransferibel, por moito que a práctica habitual na partitocracia que nos domina sexa hipotecala a favor do aparello do partido.
Acabamento. O que até mesmo a oferta de plebiscito á búlgara era en grande parte anedota é agora categoria. Após a declaración conxunta pedindo o escrutínio das bases (como Felipe González  cando  ameazou  se o XXVIII Congreso non engolia a sua proposta de abandonar o marxismo) xa hai “caso Iglesias-Montero”. E iso que o tiña doado. Foi de abondo para dar o brazo a torcer cando  pulou “o escándalo” e reverter a transación. Teria sido un xesto de coherencia política e humildade persoal que teriaxerado moitas simpatias.. Até o esperto Rei Juan Carlos o fixo, cando meteu a pata naquela cazaría en Bostwana, afirmando: “Sínto moito”. Foi un erro. Non volverá ocorrer”. Mas o sostenella y no enmendalla dos líderes de Podemos converteu un simples erro nunha inmensa toleada. De agora en diante todo o mundo, propios e estraños, xa sabe que o partido anticaste Podemos, o representante dos de abaixo, ten licenza para enganar. Por un pecadiño persoal dos seus xefes, fica asociado a esa forma de corrupción endogámica consistente en falar ex catedra na teoría e facer o contrario na práctica. Soprar e chupar ao mesmo tempo será o estigma doente que persiga á formación morada. A transumância ideolóxica que comezou na Grécia do SYRIZA e asoballa na Itália do M5E e da Liga, xuntamente co nomadismo ético. No primeiro caso, discordando da opinión das bases e a segunda coa sua aprobación. E todo iso depois dunha xornada en que seu parceiro Izquierda Unida (IU) acabou atrapallado por fogo amigo.

Comments are closed.

off