Son unha aposta segura. Un clásico da dignidade que nunca defrauda. De novo e mais unha vez, cando se trata de preguntarmos ao CIS polos profesionais mellor considerados, os bombeiros aparecen xunto aos médicos en primeiro lugar. Por contraste, xornalistas e xuíces, xunto a políticos, son a calaña. Por que será? Na pior das hipóteses, porque estes últimos, cada quen ao seu modo e maneira, son os voceiros do poder, mentres que os da mangueira e o fonoscopio adícanse a mellorar a existencia da xente. Ou sexa, que uns levan a solidariedade como divisa e outros a trocan.
A proba está nesa condena frustrada in extremis a un grupo de bombeiros salvavidas en Lesbos. Unha das illas gregas que o goberno de Tsipras e o seu consorte xenófobo utilizan para “concentrar” aos refuxiados que pousan no seu chao. Non vaia a ser que se lles ocorra progresar ata Atenas e fódase a imaxe esquerdista de Syriza e o que lle colga. Ten maldita a graza. Que os desertores da lei tentasen procesar aos bombeiros baixo o delito de “tráfico de persoas” é a forma máis abxecta de mesturar allos con bugallos. Os paraxiños disparando ás metralletas.
Felizmente, polo menos onde o cálculo político non chega, aínda resiste un pouco de bon senso. Foi o escándalo, a inaudita provocación deses infames xuíces da forca, o que fixo que todas alarmas saltasen. “Se os tocas, tocas en todos nós”, foi a alerta sincera que facilitou a absolución sen cargos dos detidos. Un berro de solidariedade que só cara a devolver en dose homeopáticas o que eses voluntarios representan. Un valor, o de solidariedade, que segue guiando ao pobo como lúcido reduto da liberdade fronte á opresión. Como no caso dos tripulantes do buque Proactiva Open Arms. Cunha petición de 7 anos de cárcere por rescatar do mar a 218 náufragos e recusar entregalos á garda costeira da Libia.
O que aconteceria se esa solidariedade non continuase a guiar o pobo e tudo permanecese nas maos da razón de Estado? Mellor non pensar niso. Vamos ficar com a certeza de que o apoio mútuo non existe apenas, mas cresce a cada momento. Para o aborrecimento dos verdadeiros traficantes de escravos do capital e seus sablistas. Eles saben e saben que onde a solidariedade xurde derrótase o negocio. O mercado, a competición, o consumismo, a produtividade alardeada, a falsa representatividade política e sindical e todos os mandangas cos cales o pendello é decorado precisan do individualismo solipsista para procriar. É por iso que a desobediencia da solidariedade é unha arma emancipadora carregada de futuro.
Vimos os bombeiros e médicos exercendo uma ética civil amiúdo desexada en sectores mais diretamente ligados ao que chamamos de “classe trabalhadora”, como depositária de valores exemplares. Estamos acostumados a ver médicos em áreas de fame ou epidemias durante o período de férias, ou arriscando suas carreiras axudando os pacentes para unha morte digna (Luis Montes in memoriam). Tamén os bombeiros que fan greve cando se trata de rebentar unha casa para despexar famílias cos impagamentos de hipotecas. Precisamente o oposto está acontecendo no local de traballo, onde as plantas mais representativas cultivan ciosamente o “non pasarán” a greves de solidariedade como legado do que foi asinado polos líderes da CCOO e UGT sob o pré-constitucional Pactos da Moncloa (art 11, sección b, Real Decreto-Lei 17/77, de 4 de marzo).
E é precisamente aí que escapa a canadas a pouca credibilidade deixada polo duopólio sindical hexemónico. Acontecimentos multitudinario como 15M ou o mais recente marcha feminista do 8M, que tentou boicotar as cúpulas de ambas as cúpulas das centrais sindicais pola súa fasquía auto-xestionaria, son un exemplo de que a solidariedade é un factor de socialización positiva innata. Sen solidariedade interpersoal non hai humanismo. É o que eles saben e o que temen, todas as institucións e axentes sociais que basean sua predominancia na delegación da representación. Unha perspectiva contaxiosa, evidenciada nos protestos dos pensionistas fora de CCOO e UGT, que eran quen asinaran cos empregadores e o goberno socialista da primeira contrarreforma estrutural de Zapatero as pensións en 2011.
A este respeito, chama a atención, ainad que nada de surpresas, aparentemente, visto que após meio século de Maio de 68, non hai referencia nas análises e lembranzas ao ingrediente de solidariedade. As opinións mais peregrinas foran verbalizadas, até mesmo por quen na altura orgullosamente defendian slogans stalinistas. Como a tese defendida por Jesus Ceberio no Babelia, ex-diretor do El País, levando a cena a terceira lei de secuencia de acióno-reación de Newton, e inferir que os do 68 causaran a reacción dos neocons (o mesmo, mutatis mutandis, disse Pablo Iglesias do Procès) . Embora ninguén enfatize o que a revolta supón de imenso apoio mútuo interdependente e interxeracional. Mellor non remexer. Porque se hoxe se xustifica o daqueles días é descobrir, por primeira vez desde o fin da Segunda Guerra Mundial en Europa, unha alianza espontánea entre traballadores e estudantes que abalou o status quo. Confraternización que causou as maiores greves na Francia até agora, rebordando o bloqueo que intentou impor a nomenklatura das centrais sindicais e do ortodoxo Partido Comunista Francés (PCF).
Mas, como a empatía entre as persoas boas maniféstase en xestos xenerosos e altruísimos de solidariedade, entre os poderosos o seu equivalente chámase intereses creados e obediencia debida. Acabamos de ver iso na entrega da última edición dos Premios Ortega y Gasset do xornal El País. Un monumento funerario que serviu para luzada crepuscular do “Cidadán Kane da Transición”. Juan Luís Cebrián, a gran fraude que fixo da censura unha das súas belas artes como xefe de Servizos de Información de TVE no derradeiro goberno de Franco. É claro que a cobertura foi posta polo presidente do xúri, Baltasar Garzón, coa sua ardente defesa do verdadeiro xornalismo. Caso único nos anais do xénero. Un ex-xuiz, expulso da carreira por un crime de prevaricación, usado como un ícone democrático por unha empresa de información global que beneficiou das súas eivas (case Sogecable). O mesmo xornal que linchou a insultos e falsas suspeitas nos seus editoriais ao maxistrado do Supremo Marino Barbero por ousar investigar o financiamento ilegal do felipista PSOE e terminais.
