off
Movementos sociais, Opinião, Política, Politica espanhola — 19 Abril, 2018 at 7:30 a.m.

O eixo Carmena-Errejón e o “urbanismo do cambio”

by

Cando mellor pintaban as cousas para Podemos grazas á implosión Cifuentes, xorde o inesperado e vírase a filloa. De estar todo o mundo pendente do mastergate e a saída de urxencia, voluntaria ou cos pés por diante, da presidenta da Comunidade de Madrid, pasouse ao campo contrario. Agora, a cousa cambiou de eixo. Nen arriba nen abaixo, dentro ou fóra. Porque o que se aventa no mundo de Podemos e arredores é se a batalla de Madrid é o principio dunha vitoria ou o prólogo dun funeral.
Pero o que algún mal pensado podería interpretar como unha tentación de “tamayazo” ao revés, non resiste a explicación oficial dada polos afectados. Nin é crible que a espavilada Carolina cometese o inmenso erro de deixar un documento-lapa en mans do seu equipo, nin que Ferraz descoñecese a “cimeira secreta” entre o líder dos socialistas madrileños, José Manuel Franco, e a alcaldesa a mediados do pasado decembro. A tentación mora arriba.
O que non pode ser non pode ser e ademais é imposible, que dicía ” El Gallo”. Estamos outra vez ante o típico e obsceno xogo de poder con que os profesionais da política, emerxidos e emerxentes, os nosos representantes, dirimen as súas diferenzas. E chegado a esta situación, os cidadáns debemos abandonar a posición de simples espectadores para esixir o respecto que merecemos polo feito fundamental de que somos nós quen pagamos as súas esmorgas pendencieiras. E iso require adoptar o “modelo Capone”. É dicir, indagar o delito máis aló das aparencias. Buscando a “pistola fumarenta” nas entrañas do relato. Vamos ver.
A nova da “operación Bescansa”, en realidade Errejón-Bescansa, deuna en primicia o serán do mércores 18 o diario de Jaume Roures, un medio que xeralmente acolle de bo grado todo o que chega do pablismo. De seu, nas súas páxinas alóxanse as plataformas de entrevistas televisivas do tándem Monedero-Iglesias, e como é dabondo coñecido en plena crise do Procés o magnate do IV Internacional mantivo unha reunión na súa casa de Barcelona con Iglesias e os seus incondicionais na zona. Encontro de cuxo contido e transcendencia sóubose menos que do que no seu día mantiveron Iglesias e Errejón con Zapatero e Bono en Madrid, pouco despois de confirmarse Podemos como a partido revelación nas europeas do 2014.
Pero se importante é o como moito máis revelador é o cando. E o minutado reflicte esta secuencia como nai de todas as batallas. Acto primeiro: Iglesias sae á palestra lanzando un ameazante “parvadas, nengunha”, fronte á pretensión de Iñigo Errejón para conformar a súa candidatura á presidencia madrileña con plena autonomía. Acto segundo: inopinadamente, fronte ás imposicións de Ramón Espinar, boss de Podemos na comunidade, o partido achándase e concede que o formato de elección en primarias fágase nunha soa volta, outorgándolle tamén liberdade para conformar o seu propio programa. Acto terceiro e definitivo: estala a filtración que deixa tocado a Errejón e afundida a Bescansa, e demostra a “tutti quanti” o xogo sucio da parella, a pesar da xenerosidade demostrada polo secretario xeral de Podemos e a súa dirección.
Iso ao carón da barricada madrileña. Porque ao mesmo tempo, e coma se tratásese dun acto reflicto, o xornal El País, competidor de Público, inimigo declarado de Roures e adversario indisimulado de Iglesias, publica a noticia do ofrecemento do PSM a Manuela Carmena para que encabece a lista socialista nas próximas municipais. Con todo luxo de detalles, porque a información concreta a boa disposición da alcaldesa ao pacto, ata o punto de pór na súa boca que, de levarse a cabo, levaría á portavoz de Ahora Madrid Rita Maestre (Podemos), ao concelleiro de urbanismo (José Manuel Calvo), e á primeira tenente de alcalde Marta Higueras (carmeniana acérrima), porque “dalgún estaba moi farta”. Con semellante pote, resulta un insulto á intelixencia afirmar que Pedro Sánchez non estaba nesa onda. E máis confuso e proceloso aínda é o feito da súa divulgación a fume de carozo no dixital do País a tarde de autos catro meses despois de celebrarse! A que estamos a xogar?
En fin, que cada cal saque sen conclusións. Pero o que xa non ten emenda é a confirmación “urbi et orbi” de que a nova política utiliza os mesmos trucos e miserias que a vella, e que todas as conspiracións adóbanse co imprescindible concurso dos medios de comunicación afíns. Iso se o exposto non fóra só a punta dun iceberg moito máis profundo e importante. Porque, entre zipi e zape, o concello do cambio que preside Manuela Carmena e o partido que veu rexenerar a vida política española acaba de dar o pistoletazo de saída á maior operación (outra) urbanística de todos os tempos na Vila e Corte. Tras 25 anos de bloqueo polas súas connotacións especulativas e urbanicidas, a alcaldesa xunto co PSOE coral do somos a esquerda, o corrupto PP e Cidadáns aprobou o proxecto Madrid Nuevo Norte (antes Operación Chamartín). Un colosal favo de negocio para os grandes da banca e as construtoras (volta ao tixolo) que a propia Carmena cualificaba ese mesmo día no seu xornal favorito (até o seu xefe de comunicación  ten esa caste) como “o urbanismo do cambio”. O segredo está na masa.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off