off
Editorial, Política, Politica espanhola — 17 Abril, 2018 at 6:46 a.m.

O caso Altsasu ou como transformar en crime de terrorismo unha suposta agresión nun bar

by

A España  desacreditada polo sistema xudicial alemán  teima en mostrar unha faciana máis vingativa que xusta. Os xovens de Altsasu rexeitan a acusación de terrorismo e se desasocian dos movimentos contrarios á Guadia civil no xuizo que comezou onte


Na segunda-feira, a Audiencia Naiconal ouviu os chamados eventos de Altsasu. Lembrese: oito rapaces da cidade navarra foran acusados ​​de terrorismo por supostamente ter atacardo dous guardas civis e suas parellas depois dun intervalo nu bar. Un dos axentes terminou cun tornozelo quebrado e o outro com várias contusións. A primeira cousa que chama a atención é a tipificación do crime de terrorismo para un caso como este, de modo que é solicitado un total de 374 anos de prisión para os envolvidos, con penas que oscilan entre os 12 anos e seis meses e 62 anos e seis meses. A desproporción entre os feitos e as penalidades coas que se enfrentan é tan grande que a Amnistia Internacional a denunciou e di que vai monitorar todo o proceso.

O segundo feito que transformou este caso nunha violación de dereitos na España é que os tres reos, Adur Martínez de Alda, Oihan Arnanz e Jokin Unamuno, levan 519 dias sob custódia. Quer dicer, antes do xulgamento, terá que ser esclarecido non só se o que eles fixeran corresponde a un crime de terrorismo, mas mesmo se fosen os autores da agresión, eles xa pasaran cerca de dous anos na cadeia, co que iso implica para eles e suas famílias.

A terceira circunstancia a notar é que eses feitos, que en princípio levaran a unha simples denúncia da Guarda Civil por un crime de ódio na Audiencia de Pamplona, ​​se tornaran un crime de terrorismo e, portanto, nas maos da Audiencia Nacional a xuiz Carmen Lamela, ben coñecida polo soberanismo catalá. Foi precisamente a participación da Covite, a asociación de vítimas do terrorismo no País Basco, que forzou a mudanza na história relativa aos rapaces con supostas organizacións da órbita da ETA criada nos anos 70, cando ainda non tiñan nascido,  para poder sustentar o crime de terrorismo. Todo iso de brazo dado, claro é, do promotor público, que, como vimos no caso catalá, sempre axe na mesma direción e dubidosa imparcialidade.

E asin nos encontramos co paradoxo de que, encanto a ETA poderia anunciar sua disolución e por mais de oito anos non ter cometido nengún asasinato, os rapaces enfrentan sentenzas de cárcere comparábeis ​​a un atirador. E por qué? Ben, porque o Estado, ou polo menos certos poderes do Estado, axen de acordo cunha lóxica de vinganza e non ten nengún problema en forzar o Código Penal a alcanzar seus obxetivos. A propia estructura policial desenvolvida  cando ETA tivo actividade, permanece inalterada malia non haber actividade terrorista.  En vez de parabenizarse pola derrota do ETA, alguns sectores da sociedade española parecen non ter o suficiente e traballan para manter as feridas abertas e contra a reconciliación. E o facen tirando proveito da existencia de lexislación antiterrorista destinada a loitar contra a ETA e, portanto, con elementos excepcionais, e que continua a se aplicar agora a feitos que nada ten a ver con bombas e incendios. 

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off