Centenas de millares de persoas se concentraran ao longo da avenida Paral·lel de Barcelona. Espai Democràcia i Convivència chamou a mobilizarse masivamente en apoio dos presos e exiliados. As entidades enfatizan a “transversalidade” dunha demonstración á que os sindicatos se uniran.
Hoxe, domingo 15 de abril de 2017, houbo mais unha manifestación multitudinaria convocada pelas entidades agrupadas no “Espai Democràcia i Convivència”, con 800 ómnibus desembarcando en Barcelona. Un protesto organizado após os últimos encarceramentos ordenados por Llarena, en 23 de marzo, e enplena batalla política e xudicial pola investidura.
Na segunda-feira, serán seis meses desde que a Cataluña ten presos políticos, meio ano en que a política catalá pasou da efervescencia da declaración de independencia para a crise da represión subsecuente; da ambición de independencia após a vitória o 21-D ao bloqueio de investidura; da imobilidade dos políticos e xuíces españois aos xestos da xustiza europea. Unha cousa ficou inalterada: a mobilización contra a represión, ampliada a cada vez que o xuiz – a causa pasou Lamela ao maxistrado da Tribunal Supremo Corte Pablo Llarena – decidiu colocar un líder soberanista nunha prisión . Agora son nove: Jordis, Oriol Junqueras, Joaquim Forn, Dolors Bassa, Jordi Turull, Raül Romeva, Josep Rull e Carme Forcadell.
Os protestos foran constantes. A expresión “mobilización permanente”, recorrente antes do 1-O para garantir o referendo e a declaración de independencia, tornouse realidade coa represión. Paseniño e aos poucos, e grandes sucesos como a primeira manifestación por Jordi Sánchez e Jordi Cuixart, coincidindo co anúncio do 155, en 21 de outubro; a parada de país de 8 de novembro; e, tres dias depois, a grande marcha dos presos políticos na rua Marina, que reuniu 750 mil pessoas.
O debate sobre a investidura dividiu os independentistas en tres estratéxias: a da CUP, defensora da materialización da República a calquer prezo; a do JxCat e do ANC, que optan por pular a estrutura legal para manter o pulso co Estado; e a da ERC e Òmnium, cunha forma mais pragmática de alargar as maiorías do Procés. Mas o debate é silenciado toda vez que o Estado bate forte e a reacción vai alén da independencia. Iso foi explicado por Marcel Mauri, vice-presidente do Omnium, nun dos actos pola liberdade de expresión que eses dias facen na Modelo: “A represión afecta a todos, votes o que votes e penses o que penses”.
Evidencia diso é que a manifestación de hoxe tamén estivo apoiada polos sindicatos Comisións Obreiras e UXT. A adesión das centrais sindicais contra a represión xerou polémica interna, con censuras de federacións sindicatos polo apoio aos presos políticos , con críticas dos partidos unionistas por teren cuestionado a estratexia do Estado.
