off
Movementos sociais, Política, Politica espanhola — 11 Abril, 2018 at 8:35 a.m.

C´s + PSOE: a diagonal bipartidista

by

A Marca España, o noso ogro filantrópico pret a porter, porfía para repetir o duopolio dinástico hexemónico de outrora. Por iso está a conspirar con todas as súas forzas para que 2019 recree un ensaio xeral para regresar á estabilidade do poder binario. Os protagonistas son a nova dereita de Cidadáns, en refacho de acertos demoscópicos, e o incerto partido socialista que aínda controla Pedro Sánchez. Os refugallos de tenta, o Partido Popular de Mariano Rajoy, abismado na corrupción do “e do meu que”, e o Podemos de Pablo Iglesias, en recasamento xa sen os gaños de Esquerda Unida. Trátase, portanto, dunha operación ziguezagueante. Unha diagonal ideolóxica.
As primeiras escaramuzas xa se están producindo. Algún baixo palio dos medios de comunicación adictos. Porque a tenor do que indican desde hai meses as enquisas, o pivote indiscutibel é Cidadáns. Tanto Metroscopia, da corda de El País, como o máis solvente aínda que gobernamental CIS (Centro de Investigacións Sociolóxicas), indican que a tendencia ascendente chámase Albert Rivera. O único do catro líderes que aproba na confianza depositada polos enquisados (hipotéticos electores). E sobre ese pedestal inmaterial téntase construír a “casa común” do recauchutado poder bipartidista.
As sondaxes son teimudos. O publicado polo diario de Cebrián o pasado 8 de abril daba a C´s a primoxenitura en intención de voto con 8,3 puntos de diferenza sobre o PP, segundo clasificado (28,7% e 20,4%, respectivamente). O que viña ratificar o barómetro de febreiro do CIS sobre a queda libre dos da gaivota e a fogonada do equipo laranxa. Este con o seu mellor resultado desde as eleccións de 2016 (e escalando) e aquel con o peor (e cair de fociños). O que para os gurús que olfatean estatísticas, emocións e conviccións significa que o cetro da dereita está a pasar sen remisión a Cidadáns. Unxilo como “invictus” é cuestión de tempo e mañas.
E aquí hai un erro que convén despexar. Trabúcanse quen ve a bóla da política española en chave de eixo esquerda-dereita. Por máis que, segundo os recentes escrutinios (Metroscopía 08/04/18), a dereita unida xamais sería vencida. PP e C´s sacan 11 pontos ao bloco oposto integrado por PSOE e Unidos Podemos (49,1% e 37,4%), cando en 2016 a distancia era só pouco máis de 2 (46% e 43,8%). Da mesma forma que erraran na altura os profesores do partido morado coa sua leria arriba-abaixo. Esa é unha opción descartada polos valedores do Réxime do 78. Significa disenso e rifa en lugar de consenso e boas vibracións, e para eles as frontes nunca auguran nada bo.
Así que os esponsais que anoven os votos tradicionais do centralismo, a unidade da patria e a uniformidade deberían ser protagonizados a futuro por Rivera e Sánchez. O que supón pór proa aos extremos en desgraza nas persoas de Rajoy e Igrexas. De aí a volta á lata do “váyase, señor Rajoy” e os dardos envelenados guindados contra Iglesias á conta do anuncio público da súa paternidade dúplex. O único problema serio para que esa estratexia forneza efecto é saber se chegará un momento en que a suma de Cidadáns e do PSOE produza unha sólida maioría de Goberno.
As reticencias de Pedro Sánchez (somos a esquerda!) non se enfitan como insalvables. Cando a investidura a súa primeira opción foi unha alianza con Ciudadanos. Doutra banda, os de Rivera afirman ao goberno dos socialistas andaluces. Sen que o apoio compacto de Susana Díaz aos ex presidentes da Junta, Manuel Chaves e José Antonio Griñán, xulgados polo colosal eregate, desencadease ningunha petición de moción de censura (como no caso de menor contía do mastergate madrileño). A promoción de Iñigo Errejón desde esas instancias taumatúrxicas e o seu invento da “competencia virtuosa” (outra versión do manuseado “significante baleiro”) é o proxetil na recámara por se ao final necesitásese un empurronciño para pór orde (“A reforma máis importante é introducir orde”, Errejón en Le Figaró).
Todo este cambalacho que cociña entre o balbordo do caso Cifuentes e o ata agora errado caso do vicesecretario de Comunicación do PP, Pablo Casado (reserva no banco para a Comunidade de Madrid?). E Angel Gabilondo, eterno favorito do grupo Prisa, outeando o terreo. O mesmo paracaidista que Sánchez lanzou no seu día para desbancar polas bravas a Tomás Gómez, elixido en primarias para liderar a Federación Socialista Madrileña. Aínda que, para darlle a solemnidade debida a un ex corazoncista de prol, 24 horas despois El País expurgara unha enquisa validando que a maioría dos militantes do FSM aprobaban o golpe de man.
A diagonal bipartidista xógase xa nas canchas autonómicas e municipais de Madrid e Barcelona. Tarefa á que están entregados como avanzada os mentideiros en nómina. E como a nen a Ada Colau, que rompeu o pacto co PSC no concello, nen a Manuela Carmena, firme na súa teimuda independencia, poden apañalas, sometelas a aquela pinga malaia  “da calúnia algunha cousa fica”. Aí van dous titulares de El País, martes 10 de abril. O primeiro: “Colau multiplica as axudas e encargos a cooperativas afíns”. O segundo: “Carmena adxudicou a dedo 11.000 contratos por valor de 60 millóns”. Pouco importa que ningunha das posverdades que denuncia aos catro ventos a periódico propiedade dos fondos voitres constitúa delito nen sexa ilegal.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off