off

Uso ilexítimo da forza

by
Este serán en Ferrol, concentración da Plataforma Galiza com Catalunya

Con abuso de esquematismo adoitamos falar de violencia só e exclusivamente cando se producen feitos e actos que causan danos a persoas ou bens por parte de persoas físicas. Ainda que se trata dun concepto reduccionista. Con certeza, existe unha utilización lexítima da forza como dereito de defensa. E logo hai un uso ilexítimo cando se emprega a violencia contra xente pacífica, veña de onde viñese a agresión. Aínda que normalmente esa licenza forma parte das prerrogativas dos Estados, a paradigma da abstracta personalidade xurídica,Acontece así desde o momento en que as atribucións que sustentan a súa soberanía perden a súa base democrática, tornándose en simples Estado de Leis. A ditadura franquista abrazaba ese modelo porque, chegado o caso, usaba o poder do Estado contra os seus propios cidadáns (que o paternalismo do réxime eximia de ser á vez contribuíntes directos). Operaba, portanto, como unha ameaza permanente sobre os seus administrados.
Algo diso está a ocorrer hoxe en Catalunya. Ao dispor do aparello coactivo e represivo para fiscalizar e penalizar posicións críticas, o Estado central penétrase no ámbito da arbitrariedade legal. Non hai unha tutela democrática efectiva senón un acaparamento unidimensional e perverso dos medios que a sociedade lle confire para preservala. Quer dicer, un marco legal endóxeno, un statu quo sustentado no voraz decisionismo. A xustiza que agrada ao príncipe, en devandito de Ulpiano, e non como expresión da vontade xeral delegada. Por iso é polo que o arsenal de medidas esgrimidas desde Madrid, Vila e Corte, para represar o dereito a decidir da maioría soberanista no Parlament (desde a activación do artigo 155 da Constitución ata os encarceramentos preventivos decretados polo Tribunal Supremo) incorpore no seu despregamento o sinal característico dunha “Causa Xeral”. Como fixo a ditadura coa súa cruenta cruzada contra o comunismo, a masonería e o separatismo.

E como esa “violencia estatal” indiscriminada resulta problemática no contexto dunha Unión Europea afecta o Convenio dos Dereitos Humanos, o xuíz Pablo Llanera do TS decidiu fabricar un imaxinario inculpatorio para consumo da opinión pública continental. Nunha resolución máis propia deses linchamentos mediáticos denominados faladoiros que emiten as radios e as televisións públicas (e en moitas das privadas que comulgan con ese fervor; á fin e ao cabo son concesións de goberno), o maxistrado comparou o papel dos procesados ao dos golpistas do 23-F. Alén do chanceiro parentesco que supón igualar un alzamento militar contra a sociedade no seu conxunto e un proceso de revisión política e ideolóxica duns representantes electos, a descualificación supón unha burla sanguenta e sen vergoña da memoria histórica.
Non podo albiscar  onde aparecen aquí o rodar dos tanques polas rúas das cidades; o asalto con ametralladora en man de tropas á sede da soberanía popular; os xefes militares liderando a rebelión en nome do Rei; ou a toma de emisoras para cegar calquera indicio de oposición. Entre outras cousas, asunto que debería interesar a quen como os xuíces do Supremo suponse cérberos do Estado de Dereito, porque hoxe aínda segue oculta a identidade do cerebro do 23-F e descoñecemos quen formaban parte da súa trama civil e financeira. Quizais debido a que unha Lei de Segredos Oficiais de 1968, franquista e preconstitucional pero vixente, protexe aos seus autores das pescudas debidas de Llanera e os seus colegas togados.
O “prexuízo Llanera” obra de maneira que non haxa diferenza practica entre a tipificación do delito de rebelión existente na lexislación da ditadura e o da democracia. O que está a facer o supremo inquisidor é incorporar ao texto o gradiente de “violencia” que en teoría lles separaba. No código penal do franquismo a rebelión pacífica tamén debía ser reprimida, e o que fixo Llanera é salpimentala de 23-F para xustificar a súa incomprensible decisión de abrir unha “Causa Xeral” contra disidentes e refractarios. Porque estamao perante un exercicio de desobediencia civil dunha parte considerabel da sociedade que viu como as súas lexítimas aspiracións de autogoberno son sistematicamente desatendidas e conculcadas polo Estado. (Estatut escovado no Congreso, primeiro, e logo podado sen consideracións polo Constitucional). O resultado é un pandemonium: presos políticos; partidos escabezados; exiliados electos; millóns de cidadáns desposuídos dos seus dereitos fundamentais; e un seudopartido, Vox, en cuxo programa figura acabar coas autonomías e prohibir os partidos nacionalistas periféricos (como os golpistas do 23-F), oficiando de acusación particular no kafkiano proceso
Sempre crin que a responsabilidade de que goberne a dereita, nas institucións e na sociedade (hexemónica nos valores que a informan), tena en boa medida a esquerda. E non só pola lóxica esmagadora da súa incapacidade para gañar nas urnas aos seus rivais. Senón e sobre todo porque ao virar cara a dereita para alargar a súa base electoral, forzado por unha estrutura de partido que actúa como unha empresa cuxo obxectivo é a rendibilidade para perpetuarse no poder, fai pedagoxía conservadora propagando a ideoloxía do inimigo. Se non fóra así, o PSOE rexeitase o 155, deixando toda a responsabilidade de aplicalo ao PP, e nestes momentos a esquerda, sexa o que iso esa, estaría a reflexionar sobre a fronte democrática proposto polo presidente do Parlament para defender a pluralidade política, ideolóxica e social.
Algo semellante ao Pacto de San Sebastián que 1930 organizouse para recusar a monarquía, cun programa que primaba a excarceración dos presos políticos e sindicais, tórnase na actualidade tarefa imposible pola teimosa militancia dinástica da  esquerda falsaria. Ao obrar en sentido oposto, o resultado supón lexitimar as políticas da dereita desde a esquerda e consolidar o conservadurismo social como opción natural, exacerbando as pulsións máis egoístas, materialistas e competitivas que promove o sistema capitalista de mercado en que estamos inmersos. Un círculo vicioso do que só se pode saír cun proceso de ruptura democrática que prefigure nas súas accións o tipo de sociedade que ambicionamos. É o que precisamente nestes momentos combaten xuntos PP, PSOE e Cidadáns no caso catalá.

Mas sería un erro personalizarmos o problema en gobernantes ou dirixentes concretos. Acreditar que removendo ou colocando aos Rajoy, Sánchez ou Rivera de quenda soluciónase o asunto é errar no principal. A cousa ten maior calado que un fulanismo trivial. Radica nas institucións existentes e non nas ocorrencias dos caciques do momento. Por iso perséguense delitos de opinión coma se fosen actos de terrorismo mentres amnistían os crimes de lesa humanidade; criminalizase a desobediencia civil e prohíbese o exercicio do referendo como principio democrático para a organización interna dunha comunidade. Nada substantivo modifícase só co baile duns nomes que comparten a mesma visión estrutural do Estado. De feito, como ten sido demostrada dabondo  o goberno a quendas, aspirar a cambiar as cousas alterando a orde dos factores non conduce máis que a retroalimentar andrómenas e miraxes. E encadearnos a unha visión fatalista da vida política que redunda en beneficio daqueles que cifran o éxito da súa dominación na alienación dos gobernados.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off