off
Feminismo, Opinião, Política, Politica espanhola, Traballo — 11 Marzo, 2018 at 8:19 a.m.

#2018M no espírito do 15M

by

“Canto aos valentes que carregan a verdade por bandeira”
(Mensaxe da nai do neno Gabriel)

Mais unha vez aconteceu o imprevisto. Como hai sete anos, cando un grupo de mozo se instalou coa suas camadas na Puerta del Sol en Madrid para comezar un longo adeus a todo iso, a feminista 8M surpreendeu tanto os locais como os estraños, superando todas as expectativas. Debido à sua amplitude, forza, transversalidade e saber-facer, as mobilizacións rexistradas na maioria das cidades españolas na segunda quinta-feira deste mes de marzo representan antes e depois na dinámica da sociedade civil activa.
E quen deixou a boca mais aberta foi o elenco que asumira o ascendente protagonismos das mobilizacións. A esa casta de lideranza partidária de líderes cortada polo mesmo padrón de suposta representatividade da “vontade xeral” que, nos dias anteriores à reunión histórica, levaba as televisións e as rádios. Co habitual desconforto, os principais líderes das partes e dos centros de consenso estabam balbuciando seus falsos argumentos sobre a rebelión feminista, case como se a tivesen dado à luz.
Foi unha ocasión única para fagocizar votos potenciais para suas siglas pouco mais de un ano após a próxima rodada de eleicións. E enton vimos eses líderes desfilaren através das pasarelas dos media vestidas de luvas violetas ou vestindo nas súas lapelas o vínculo de identidade do momento. Un atrezzo dunha comicidade extrema, dado que os chamados tiñan pouco a ver coa organización, o design, a loxística e a abordaxe dese 8M en que viran unha oportunidade de ouro para realizar performances de propaganda. Na saga do que, con fortunas diferentes, está acontecendo coo movimento dos pensionistas, outro enorme recife de posíbeis adeptos.
Confirmando o xa visto e coñecido do que aconteceu no 15M, as verdadeiras e abnegadas integrantes da comisión coordinadora do 8M estaban conspicuamente ausentes nesas pasarelas de pitiminí. E, tamén como entón, non precisaban. Podese dicer, coa experiencia, que existe unha incompatibilidade entre ese “ser” implícito no núcleo pensante da rebelión feminista e o “ollar” que as cúpulas e aparellos de partidos e sindicatos afirmaran atribuir. De feito, como seria demostrado durante as manifestacións, a invisibilidade dos líderes (apesar de seus árduos esforzos para colocarse na frente dos cartaces) foi o motivo do suceso da esplendida notoriedade das pessoas.
E o segredo, mais unha vez, estaba no seu distinto e mellor “saber facer”. Fronte ás tradicionais orquestracións dos chamados “axentes representativos”, o 8M do 2018 foi logro exclusivo dun amplo proceso asembleario de máis dun ano de traballo por parte de miles de plataformas de mulleres, sindicatos autónomos, colectivos cívicos e asociacións de todo tipo. Autoxestión feminista asumida lonxe dos enganosos formatos verticais e xerárquicos con que adoban os seus aquelarres os fieis #lle ao statu quo. Por iso, e fundamentalmente debido a ese compromiso face a face que que a democracia de proximidade implica, aquí o Día Internacional da Muller Traballadora superou todos os cálculos, relegando aos imaculados tribunos a un papel subalterno.
Mas o xesto impasibel, as súas señorías non deixaron de mostrar as credenciais cínicas que os adornaban. Por un lado, a xente do PP, pendurada de forma oportunista, e porque á forza aforcan, o lazo da concordia. E doutro, e non contra ela, a leal oposición política e sindical, procurando esa cámera amigábel que lles oferecese un segundo de glória na abertura das notícias. Ainda iso implique evidenciar a contradición en que eles criptografaran seu apoio. Asín, os secretarios xerais de UXT e CCOO, despois de reviver nos seus discursos a centralidade do problema da diferenza salarial nas empresas, pasaban a optar polo simbólico paro de dúas horas por quendas, de maneira unilateral, en lugar de secundar a proposta orixinaria (Folga Xeral Mundial Feminista de 24 Horas) que diferenciaba este 8M do 2018 como un fito na loita feminista. E iso, e por mais inri, verificou que ambos os executivos sindicais son constituídos paritariamente, con igual número de homes que de mulleres, o que indica o caráter tóxico da ideoloxia suxeita à debida obediencia.
Haberá consecuencias para os futuro pola pegada trazada. Porque, como viveran en maio de 68 e 15 millóns, seu espírito permanece na memória, os mozos que na imensa maioria poboaran con orgullo as manifestacións festivas e multitudinárias de # 2018M tamén non poderán esquecer. Unha xuventude precária pola claudicación dos “axentes representativos” (por iso, era tan importante que aqueles que gostan de estabilidade do traballo realmente parasen en solidariedade cos mais desfavorecidos, heroínas e aqueles que ainda así folgaran) que, de agora en diante , independentemente de como cada un pensa politicamente, sentirán que cresce a cada momento o  mundo novo que levan nos seus corazóns.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off