off
Economía, Opinião, Política — 1 Marzo, 2018 at 7:56 p.m.

Pensións vendo

by

Non se trata de persoas, nen sequer de partidos, o problema está nas institucións Porque se aceptarmos o sistema, o que existe dado, o resultado é admitir que non hai alternativa á xubilación que nos preparan. Especialmente cando a dualidade da destrución de emprego, e por tanto a consecuente diminución de cotizacións, xunto ao aumento da esperanza de vida, resulta unha realidade inevitábel. O que sucede é que no canto de felicitarnos todos polo segundo e tratar de reverter o primeiro, o modelo vixente encadéanos ao oxímoro doutrora para que aceptemos carros e carretas. Co engadido capital de que máis 8,5 millóns de pensionistas, ergo de votantes potenciais, fan deste asunto un cobizado botín para todas as formacións políticas. E non porque queiran dar unha saída solidaria, favorable e progresista ao problema exposto, senón porque conseguir o favor dos pensionistas pode ser decisivo para gañar as eleccións. Por iso é polo que o que onte foi branco hoxe sexa negro, segundo desde onde se coloque o representante político de quenda.
En maio do 2010, no máis cru da crise económica, a portavoz do PSOE na Comisión do Pacto de Toledo, o foro unitario que entende de todo o referente ás pensións, chamaba ao Partido Popular de “oportunismo e utilizar as pensións para fins electorais”. O pecado do PP na altura na oposición fora propor unha moción para impedir a conxelación das pensións polo Goberno de Rodríguez Zapatero. Suxestión que logrou o apoio de todos os grupos parlamentarios sen excepción, deixando en evidencia aos socialistas no referido a a perda de poder adquisitivo das clases pasivas (salvo as pensións mínimas e as non contributivas). Oito anos despois as tornas mudaran e o oportunismo pasta na outra beira. Segundo anunciaba o diario El País na súa edición do pasado martes 27 de febreiro “o PSOE sairá á rúa a manifestarse xunto aos pensionistas para esixir a revalorización das pensións co índice de prezos ao consumo (IPC)”.
Así as gastan os do duopolio dinástico hexemónico cando ostentan maiorías absolutas. Con absoluta desvergoña. Se onte os de Rajoy acusaban os socialistas de actuar con nocturnidade e aleivosía ao canalizar a súa medida á marxe do Pacto de Toledo e con desprezo do resto do Parlamento, hoxe é o PSOE quen lles devolve a pelota. Baixo o epígrafe “O desprezo polo diálogo”, no apartado “Programa” da páxina oficial de Ferraz, pode lerse: “Resulta particularmente grave que a actuación do Goberno do PP nesta materia estivese marcada pola unilateralidade: os cambios estruturais introducidos pola Lei 23/2013 impuxéronse a pesar do rexeitamento frontal de todos os grupos políticos da oposición e dos sindicatos”. Denunciando a continuación o *ninguneo dos populares ao Pacto de Toledo.
Certamente aos dirixentes do tándem PSOE-PP poderáselles chamar cínicos, peor xamais orixinais. Esquecen, e xa é amnesia, que cando puxeron en marcha as súas políticas *austericidas en base a unha desvalorización salarial e social recibiron a rotunda repulsa da sociedade civil con senllas folgas xerais e mobilizacións cidadás. A primeira, dirixida contra a reforma laboral, a redución salarial no sector público e a conxelación das pensións efectuada polo goberno de José Luís Rodríguez Zapatero, tivo lugar o 29 de setembro de 2010. A seguinte, con Mariano Rajoy na Moncloa, produciuse o 29 de marzo de 2012 como rexeitamento á reforma laboral do executivo popular. Ambas as accións foron secundadas por todos os sindicatos, dándose a estrafalaria circunstancia de que a de 2011 serviu de canteira ao executivo repudiado para fichar a un ministro. Valeriano Gómez, o dirixente sindicalista que desfilou na cabeceira de UXT nesa marcha de protesta, dous meses despois recibiría a carteira de Traballo do presidente Zapatero. Metamorfose na que o partido socialista de “somos a esquerda” pensa reincidir tras o seu anuncio de saír á rúa cos abnegados pensionistas.
Mais ese ensamblamento ten rexistros aínda máis procaces. Os dous axentes do bipartidismo comparten unha mesma fe en que as reformas estruturais perpetradas contra o sistema público de pensións chegaron para quedar. Nese aspecto, para PP e PSOE non hai alternativa. Son lentellas. Para eles as causas que ameazan a sustentabilidade do modelo están en que hoxe a xente adoita dar máis anos á vida e máis vida os anos, e iso págase. Na retórica socialista “a intensificación do gasto en pensións no medio e longo prazo [é] provocado polo progresivo incremento do número de pensionistas que resulta da xubilación da xeración do baby boom. Nada hai nese relato que sinale en dirección á colosal destrución de emprego provocado polas sucesivas carnizas laborais; córrese un espeso veo acerca da incidencia que sobre a problemática ten a insuficiencia salarial e de cotizacións dos novos traballos; e existe silencio total respecto ao aumento da produtividade da economía española (un 6,9% entre 2010 e 2016, encanto que a media da UE foi do 4,7%), algo que xustificaría unha mellora substancial das prestacións. Como dicía EL Roto nunha viñeta parece que “para garantir o futuro das pensións hai que facelas coincidir coa data de defunción”.
Nesa contorna de susto ou morte, a única físgoa estaría en renovar o quendismo. Desta forma, o PP chegaría ao poder, como xa ocorreu, prometendo todo o contrario do que fixo o seu competidor, e viceversa. Máis do mesmo e a seguir barallando. Por iso agora, desde a oposición, o PSOE pretende porse á fronte da manifestación e proclama a súa vontade de “recuperar no substancial o marco legal vixente até a chegada do PP ao goberno” (literal no seu Programa). Di “no substancial”, non vaia machucar os dedos. Porque o que non pensa, nen que, nen suxire, é “reverter” todas as disposicións que provocaron as dúas folgas xerais. Nin moito menos a re-estruturación do sistema introducido en tempos de Zapatero que levou a elevar a idade de xubilación ata os 67 anos, e agravar os requisitos para percibir unha prestación e os períodos de cómputo. Iso nin está nin se lle espera. Pola súa banda, o PP saca peito lembrando que como o seu goberno non aceptou o resgate-país (o das caixas de aforro) aquí non se deron os severos recortes nas pensións que sufriron outros países como Irlanda, Portugal (sen pagas extras e con quitas de entre o 3,5% e o 40%, segundo contía de percepción) e Grecia (xa con trece mordidas).
Soamente Podemos mantén un enfoque independente sobre o tema. Substanciado en aspectos como a introdución progresiva do financiamento tanto das pensións non contributivas como para sufragar o aumento do gasto derivado do aumento da esperanza de vida no caso das contributivas; o deseño dunha estratexia que permita o incremento das pensións non contributivas ao longo do catro anos de lexislatura e, agora si, o compromiso de derrogar “a reforma das pensións que aprobou o Goberno do PSOE en 2010, o que leva o restablecemento da idade de xubilación aos 65 anos, e [?] a reforma das pensións que aprobou o Goberno do PP en 2014 (sic), co que recuperaremos a indexación das pensións ao índice de prezos do consumo(IPC)”. Todo iso, no entanto supor unha cerna substancial respecto do que oferecía na súa bandeirola de enganche para as eleccións europeas de 2015. Ofertas como a xubilación aos 60 anos, a renda básica universal, a eliminación das empresas de traballo temporal, a derrogación das reformas laborais aprobadas durante a crise e a xornada laboral de 36 horas semanais, ou se caeron do seu cartel ou están *arrumbadas ata niveis de case invisibilidade.
Con este panorama resulta aciago aventurar como terminará ese incipiente e prometedor 15-M dos yayoflautas. Ignoramos se poderá abrirse un camiño autónomo ao abrigo de interferencias partidarias ou pola contra cederá ao pragmatismo de confundirse coa alegada esquerda que estando no goberno desregulou o sistema público de repartición. Unha confluencia semellante, pola proxección da súa incoherencia argumental, podería ofrecer un aval á nova dereita que quenta motores. Ciudadanos, o partido esfinxe no tema das pensións, que se limita a proclamar vaguedades nas súas “350 solucións para mudar España a mellor”, sería de carambola o lexítimo herdeiro de Xénova 13 sen sequera despeitearse. O seu recente desmarque do PP respecto da “lei mordaza” incentiva esa promoción emocional.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off