"O goberno transmitiu a membros do Constitucional a súa preocupación polo dano que sufriría o Estado coa investidura do ex presidente fuxido" (Capa do diario El País 29-1-2018)
A moitas persoas as indas e vindas do Procés as deixarian frio, coma cunha cuestión doméstica, se non fose porque o esconxuro do goberno do Estado, o duopolio dinástico hexemónico, os poderes fácticos e a Marca España non estivesen conculcando dereitos fundamentais que a todos afectan. De aí, que quedar á marxe, ás caladas ou na equidistancia mística, como fai boa parte da esquerda nominal e moi especialmente Unidos Podemos (O-P), signifique ao cabo dar pábulo a que esas instancias represivas crézanse no uso e abuso de desaforamentos. É certo que existe unha polarización en torno ao chamado ?desafío catalán?, expresión manufacturada por Madrid que incorpora no seu enunciado unha interpretación despectiva sobre as posicións favorables ao moi lóxico ?dereito a decidir?. Non podía ser doutra forma cando o que en fondo se dirime neste conflito é optar entre unha renovación democrática ou insistir no acrítico sometemento ao ordeno e mando.
Foi o entón vicepresidente socialista Alfonso Guerra quen dixo coa prepotencia cheli que lle caracterizaba aquilo de “Montesquieu morreu”, para xustificar o golpe de man do PSOE contra a configuración do poder xudicial na súa versión orixinal. Sucedeu en 1985 aproveitando a maioría absoluta do felipismo e coa escusa de que moitos xuíces e fiscais padecían dunha roña ideolóxica que lles facía ignorar as demandas da sociedade civil e dos seus sectores populares. Ou sexa, polo noso propio ben. E desa guisa modificouse a fórmula inicial de elección do vinte vocais do Consello Xeral do Poder Xudicial (CGPJ), que na súa maioría de doce membros pasaron de ser nomeados directamente por xuíces e maxistrados a selo polas Cortes, Congreso e Senado, que é o mesmo que dicir polas cúpulas dos partidos políticos do bloque borbónico. E a partir de aí todo quedou baixo control remoto, e quen se movese xamais sairía na foto. A reforma exprés do artigo 135 da Constitución, que menospreza o que proclama o 128, 1 da CE, e despois a aplicación do 155 para intervir as lexítimas institucións catalás, constitúen cada agresión contra os valores democráticos por “imperativo Legal”. Iso que tradicionalmente denominaban “razón de Estado” todos os que acreditan que o Estado son eles, o seu casarío.
Ese diagnóstico viuse unha vez máis confirmado pola recente resolución do Tribunal Constitucional (TC) en resposta ao recurso presentado polo Executivo solicitando que se prohibise o pleno do Parlament no que se debía proceder á investidura do ex president Carles Puigdemomnt como candidato proposto por dita cámara. E claro, de novo a cebada ao rabo, como xa ocorrese cando no 2010 o mesmo TC, clónico na súa identidade corporativa do CGPJ, escovara parte do Estatut sancionado polos cidadáns de Catalunya convocados en referendo. Nin separación de poderes nin garantía de dereitos e liberdades: coa igrexa topamos. Non é unha chapuza xurídica, “chusqueros” hai en todas as familias togadas. É unha afronta democrática e un insulto ao poboo soberano do que teoricamente emanan todos os poderes. O rodete partitocrático que corroe ao Constitucional volveu a facer unha das súas, e ademais por unanimidade por se quedasen dúbidas da súa basta parcialidade.
Non outra cousa significa ese auto polo que dispón algo distinto ao que era obxecto de petición por parte do goberno (prohibir a priori o pleno de investidura), que contaba co triplo rexeitamento preceptivo (aínda que non vinculante) do Consello de Estado, dos letrados do Tribunal Constitucional e do seu maxistrado relator. Todo iso foi manifestamente vulnerado polos integrantes do T.C. cando instaron á obediencia debida ao órgao que representa a vontade dos cataláns expresada nas urnas nunhas eleccións dimanantes dun acto con forza legal amparado por ese mesmo alto tribunal. É como aquilo atribuído a Romanones de “deixemos que eles fagan a lei que nós faremos os regulamentos”, só que neste caso sería “deixemos que o pobo vote o que queira que logo nós faremos o que nos pete”. Chámano democracia e non o é. Aínda que a ninguén cun mínimo de sensibilidade democrática e decencia política non perciba que esa exhibición de violencia estatal agocha en realidade un sentimento de fonda debilidade e despropósito. E que, como adoita ocorrer en moitas oligarquías alicatadas de patriotismo constitucional, trátase dunha degradación sistémica que non admite reforma nin emenda porque as súa metástase invadiu todos os intersticios do poder. Desde os partidos políticos aos medios de comunicación de masas, todos hanse confabulado para un pírrico Santiago e pecha España! caia quen caia.
Sempre coas tinguiduras chaplinescos a que nos ten adoitado o Réxime do 78. Un xefe de goberno que di publicamente que non se pode recorrer un anuncio e corenta e oito horas despois actúa en completa inconsecuencia. Un ministro do Interior ao que vese por onde vai autorizando un despregamento policial extraordinario no perímetro do Parlament en vésperas do pleno de investidura. E un xefe do Estado nunca elixido que se despraza ao cume de Davos para anticipar ao gotha financeiro (igual que fixo na súa recente alocución televisada tras a consulta do 1-0) que baixo o seu reinado preparábase unha segunda e máis perversa versión do A por ellos !! fronte aos recalcitrantes do “dereito a decidir”. Todos actuando de oficio contra os bens comúns nun inaudito exercizo de xustiza preventiva. Co que está en xogo, sería estar nas minchas crer que este diluvio antidemocrático é un ballón que só molla do Ebro para arriba. E se non, basta ler o que asegura El País na cita que encabeza este artigo. Tamén o franquismo “transmitía” consignas ao Tribunal de Orde Pública (TOP) para preservar as esencias da ditadura.
