off
Opinião, Política, Politica espanhola — 26 Xaneiro, 2018 at 10:05 a.m.

Grazas, Paco; grazas, Pepe: universais performativos

by

“Sempre estarei detrás de ti, ou diante ou á beira, dáme igual. Grazas, Paco”

(Mariano Rajoy a Francisco Camps)

 

O duopolio dinástico hexemónico en España caracterízase  non só por tornarse unha máquina de defraudar diñeiro público desde o poder en canto acada a maioría absoluta. A outra divisa, en coherencia coa natureza dese instinto irrefreabel, é a omertá con que apoia aos políticos da casa que ao final da escapada caen reos da xustiza. Un exemplo de libro é todo o que atinxe á trama Gürtel, que na súa versión caloret acaba de ofrecernos os seus espasmos máis fedorentos.

Aqueles dirixentes e empresarios que negaron por activa e por pasiva a existencia do que de xeito evidente era unha trama para enriquecerse á conta da suor dos contribuíntes, acaban de virar en redondo como  malandros para entoar o socorrido “onde dixen digo, digo Diego”. Xentes  de atacada habelencia como “el bigotes” ou o amaneirado Ricardo Costa terminaron confesando que son uns ladróns compulsivos e nos fuciños. Aínda que isto último acho que non os afectará nada nadiña, dado o seu habitual onanismo mental. Roubar tamén non, porque a estafa e o desfalco acadan entre os da súa laia a categoría de bela arte.

Desde esa atalaia que se supón aos partidos que acadan o climax da impunidade, a constelación de personaxes dignas de toda sospeita non coñece límites. E niso o clan do Turia significa unha paradigma difícil de igualar, aínda que se de imitar tendo en conta o rastro de anteriores experiencias. Porque aquí tamén o que non é tradición é plaxio. Tivemos a un Juan Cotino, o pío presidente das Cortes Valencianas que adoitaba colocar un crucifixo sobre a mesa do parlamento, coma se dunha teocracia opusiniana tratásese. Ou o caso reversibel dun Rafael Blasco, dirixente do FRAP durante a ditadura, circunstancia pola que mesmo sufriu prisión, afanando para si o orzamento das ONGs que o seu departamento, o de Benestar Social, destinaba a tarefas de Cooperación Internacional.

Por iso, vendo o que está a caer, o brinde de Rajoy a Camps cando xa se albiscaban no horizonte as falcatruadas das que agora renden contas nos tribunais, é unha radiografía que identifica á “irmandade bípeda do 135 e do 155” no seu conxunto. Porque o xuramento de amor eterno do presidente do goberno ao seu colega valenciano parécese como unha pinga de auga a outra pinga ao abrazo de Felipe González a Pepe Barrionuevo e Rafael Vera na porta do cárcere, ou a esa outra mostra de devotio ibérica da presidenta da Xunta de Andalucía Susana Díaz a véspera do xuízo a Manolo Chaves e José Antonio Griñán pola xigantesca fraude das ERES.

A única diferenza entre estas dúas escolas de trasnadas que forma o bipartidismo imperante é que a orde dos factores segue sen alterar o produto. Cando, como agora sucede, finalmente o PP morde o po do descrédito político e o repudio social, resulta que o PSOE, tanto monta equitación tanto, disponse a recoller o cetro da alternancia. Será porque os españois temos fraca memoria ou porque somos incapaces de pastar fose do rabaño. Mas non hai que tirar do filósofo Austin e o seu concepto “performance” (Como facer cousas con palabras) para darnos conta que co tándem PP-PSOE a cilada consiste en facernos acreditar que o simple enunciado determina a realidade que expresa. Porque aínda está por demostrar que os do PP sexan populares ou os do PSOE socialistas e obreiros. Como en teoría proclaman as súas respectivas siglas.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off