Artigo 155 e reforma da Constitución: o oxímoro perfeito

Pensar por un mesmo é unha das cousas máis difíciles do mundo. Xa dixo Kant no senlleiro Que é a Ilustración. É máis cómodo asumir o que din outros. Sobre todo se se supón que eles teñen a privilexiada teima de pensar. Políticos da nosa corda, xornalistas afíns e outras castes. Nós, ao ledo paso da paz, como se dicía hai anos. Despois de todo, para iso estás as urnas. Eliximos a quen nos mandan, temos o goberno que nos merecemos e teñen o poder porque nós quixemos. Que pensen eles! E claro que o fan. Non deixan de pensarnos. Pénsannos tanto que dá que pensar.
Agora mesmo, tras o ataque de serendipia de Puigdemont (topouse co consenso buscando a independencia), tivemos un exemplo do seu altruísta entrega á mente común. Fixeron un alto no camiño das súas diferenzas, que trasladaban a percepción da existencia de posicións políticas case incompatibles, para acordar que a mellor forma de canalizar o “desafío catalán” é ensinar o pau e a cenoria. Soprar e sorber ao mesmo tempo. Din que “activarán” (coma se fose un artefacto) o que dispón a vixente Constitución no seu artigo 155 e que, polo mesmo prezo, reformasen esa Constitución. Separados no tempo, en procés, pau e cenoria adquiren categorías imprevistas.
Porén hoxe a súa formulación é unívoca. Isto e isto, nas doses necesarias, e morra a historia. O que introduce unha contradición nos seus propios termos: un oxímoro. Asumindo, como debemos acreditar pola intención desa proclamación anfibia de goberno e oposición, que o fío vermello que conecta ao 155 e á reforma é dar solución ao conflito agora exposto. Mas como é posibel argumentar con rigor que se reformará a Constitución no terreo preciso do problema exposto cando o compromiso inicial é precisamente cernar ese dereito incurso? O estouro do 155. Unha espada de Damocles que en sustancia é un tridente con Rajoy, Sánchez e Riveras de maza-portadores reais. Para cumprir co “a por ellos”! secundado en prime time polo Rei Filipe V no seu cuarteleira alocución.

Aínda que estamos curados de espanto. En realidade o oxímoro político está no ADN do réxime do 78. Ese ir do criminal autoritarismo franquista ao placebo do pluralismo democrático sen solución de continuidade. Matrix ideolóxico sen ética nin estética que, como é perfectamente lóxico, terminou trepanando conciencias ás toas. Coa mesma naturalidade escriben nosos “todólogos” adscritos nos seus polidos púlpitos que a solución pasa por aplicar o 155 e reformar a constitución: represión e reimpresión. Afirmouno Eugenio d´*Ors, un catalán españolista: todo o que non é tradición é plaxio. O estigma do 18 de xullo goza de boa saúde.