off

Auto de terminación

by

"É preciso ensinar ao pobo a asustarse
de si mesmo, para lle dar coraxe"
(Marx, introdución á Filosofía do Dereito de Hegel)
Capa da revista satírica Charlie Hebdo adicada hoxe ao “procés català”

Quenda para o adversario. Só os erros do Goberno central poden axudar ao Govern a retomar o procés de ruptura. Que volva facer o que no seu foro interno non desexa cumprir. Tal é o misterio que rodea ao enigma desa verbalización de independencia con solemnidade impostada do histórico supermartes 10-O. Porque cando Carles Puigdemont demorou sine die aplicar o previsto nas leis de Referendo e de Transitoriedad, aprobadas polo Parlament, estaba a vulnerar a súa propia legalidade. Salvo que o pathos do secesionismo catalán tivese a rar virtude de converter un prazo taxado de 48 horas nun adiamento indeterminado de semanas.

Así que, agora si, esa declaración de boas intencións do president pode contar coa asistencia sobrevinda do brusco empuxón de Moncloa para reverter o apaciguamiento ofertado. Coa zorrería que lle caracteriza, existe a posibilidade de que Mariano Rajoy aproveite a oportunidade para acometer sen miramientos aquilo ao que ata hoxe resistíase. Puidese parecer contraditorio que cando os desplantes do independentismo eran continuos, e mesmo humillantes, o Executivo permanecese impasibel, e agora que quere fumar a pipa da paz dispóñase a neutralizalo sen contemplacións. Porén a xogada é de manual.

Entre un espazo e o outro, iso que os ridículos chaman controlar os tempos, producíronse dous feitos que o cambian todo para que o principal persista. Primeiro foi a dinamiteira alocución do rei Filipe VI esixindo mao dura e tente non caias. E en segundo lugar, a abdicación de Pedro Sánchez no seu rol de axente para o diálogo a que estaba obrigado por aquilo da súa contribución á plurinacionalidade. Dúas circunstancias que evitan exporse ao goberno do Partido Popular asumindo en solitario a aprobación do artigo 155 da Constitución, na súa modalidade de requirimento previo de desistimiento a Puigdemont, para sufocar o “desafío separatista2. De algo debe servirlle ao líder do PP  a pancada bumerán cultivada por abusar do rodete parlamentario contra a vontade xeral. Reincidir na ferida mediante a súa maioría no senado seria de primerizos.

Por iso non existe oxímoro político, aínda que si ético, ao pasar de cándida pomba a agresivo falcón no preciso momento en que o seu contrario adire a negociar. Do  aveso do que sucede co primeiro partido da oposición. É o PSOE de “Somos a Esquerda”, o mesmo que mantivo como un mantra a necesidade de “botar a Rajoy das institucións”, reprobar á vicepresidenta Soraya Sáenz de Santamaría pola represión policial do 1-O e capitalizado o fetiche do “parlem”, que pega un tiro no pé nesta cazaría. Cando Pedro Sánchez, ante o tempo morto ofrecido por Puigdemont, resposta ficando ás ordes do Goberno para o que goste encomendar, sitúase ao final da escapada como alternativa política e no artífice bufo do rescate a Rajoy (caricaturalizado erroneamente ).  O bipartidismo dinástico do 135 exprés sempre tira ao monte.

Iso a intramuros. Porque na Catalunya a aposta vai de reconstruír un catalanismo anfibio coas hostes dun PDeCAT renacido grazas á celebridade do irredentismo e o concurso de “os comúns” de Ada Colau en xestación. Suficiente para constituír un bloque nacionalista moderado de amplo espectro que permitiría sacar da pista aos antisistema da CUP, que pola súa radical idiosincrasia están condenados a ser só unha esixente minoría en calquera cita eleitoral a escala. Aínda que, como nos mellores enredos, o segredo está na masa.

 


1-O Referendo de Autodeterminación en Cataluña


Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off