off

Baixo as urnas non está a praia

by
Cidadán é o que participa da potestade de lexislar e de xulgar
(Aristóteles. Política)
Praza del Vi. Xirona, 24 de setembro de 2017

A estas alturas fica claro que haberá referendo si ou si. Con urnas ou sen elas, a xente mobilizarase masivamente o 1-O até non ofrecer ningunha dúbida que a decisión maioritaria do pobo catalán é asumir o seu dereito a decidir. Outra cousa é que iso supoña a declaración unilateral de independencia. Iso resérvase para un partido de volta aínda sen data no calendario. Para cando  desactiven á sociedade civil organizada que hoxe dinamiza e profunda o procés. Utilízase a mesma técnica que cando se promocionou en todas as televisións aos líderes da startup Podemos para frear a imbatible onda do 15-M. Só que nesta ocasión o obxectivo é a Candidatura de Unidade Popular (CUP).

Víase vir. Os calculados xestos de todos os actores implicados deixaban entrever as súas ocultas intencións. Por parte do goberno, facendo unha exhibición de forza para xustificar ante os seus votantes e asimilados a razón de Estado. Pero sen pasarse de voltas e deixando a aplicando do 155 na reserva. Unha cousa é desmontar o equipo loxístico do referendo, impor multas a cargos políticos desafectos, ameazar co brazo parvo da lei aos portavoces de Omnium Cultural e a ACN e mesmo sacar do baúl dos recordos unha rancia querela contra o Puigdemont alcalde Xirona. E outra moi distinta actuar directamente contra os titulares políticos da acometida, o propio presidente da Generalitat, Carles Puigdemont; o vicepresidente, Oriol Junqueras, e Carme Forcadell, a presidenta do Parlament. Mariano Rajoy, ao contrario do Aznar do asalto a Perexil non reparaba en atrancos  e  consideracións, sabe que para dar ao “reiniciar” do día de despois necesita contar con interlocutores válidos con capacidade de arrastre, sans e salvos.

No bando contrario, o PDeCAT ten claro que a súa única opción de futuro para non morrer no intento pasa por soprar e sorber á vez. Algo no que os seus devanceiros de CiU eran auténticos larapios, como demostraron ao pactar ao mesmo tempo cos gobernos do PP e cos do PSOE. Así que, por unha banda, deben facer posible que o pobo catalán exprésese con rotundidade o 1-Ou para evitar o efecto bumerán dunha frustración popular, e, doutro, han de evitar que a rampla de lanzamento dunha inmediata “declaración unilateral de independencia” expulse ao partido recentemente refundado fóra da órbita do sistema. Por iso o seu plan B consiste en capitalizar o éxito da mobilización cara ás urnas para ir a unha reforma pactada co Estado. Despois, está claro, de que unhas eleccións autonómicas pseudo-constituíntes restitúanlle parte da súa condición de referente principal do catalanismo insurxente. Misión cumprida.

Con todo, para que semellante aposta prospere necesítanse novos aliados que libren a Junts pel Si do incómodo tabao dos amateures da CUP. Formación horizontalista que, coa súa marcaxe e radicalismo democrático, fai imposible manexar o procés desde o solitario cuarto de máquinas dos notables. E aquí é onde entraría Ada Colau e os seus “comúns”, tamén moi probablemente favorecida por uns comicios que se proxectarían desde a óptica do patriotismo institucional. Formula que a alcaldesa de Barcelona practicou con fruición nos momentos álxidos do conflito nese tecer e destejer do seu particular veo de Penélope. Evidentemente tal xogo de tronos non só implicaría aplacar en seco á CUP, ademais tería o dano colateral de vampirizar ás xa dispersas e minguadas hostes do PSC.

O operativo descrito, na praxe, faría sentir os seus efeitos en Madrid, onde de novo os restos do bipartidismo tentarían facer da necesidade virtude pondo en marcha a xa acordada comisión de diálogo para a “Avaliación e modernización do Estado autonómico”. Nen moción de censura como esganiza Pablo Iglesias, nen declaración en bloque en favor do statu quo como propón Albert Rivera. A cada un o seu. Mariano Rajoy poría surdina ao cisma catalán lanzando a pelota cara adiante, e Pedro Sánchez poderá seguir vendendo a súa plurinacionalidade sen deixar o “E” do PSOE nas maos dunha Susana Díaz que segue á súa zaga veña e dálle.

Loxicamente, quen quedarán descolgados do operativo estando ao tempo obrigados a supeditarse ás súas consecuencias para non ser incoherentes co que levan predicando, serán Cidadáns e Unidos Podemos. Cada un na parte alícuota das súas pretensións xa declaradas ante o reto do procés. Cidadáns porque non consumaría o seu obxectivo de colgar ao PP o baldón de ser neglixente co “separatismo”, e Unidos Podemos por dilapidar a súa bala de ouro ao pretender uncir ao sanchismo ao seu carro ao esconxuro de “botar ao PP das institucións”. Con iso a situación de Iglesias na estrutura de poder de Podemos alcanzaría o seu nivel máis baixo. A foto-finish da asemblea de electos de Zaragoza resultaría lapidaria de non ser pola casposa notoriedade do asedio facha: escasa capacidade de convocatoria; unha Ada Colau convertida en estrela do evento; e un manifesto mendigando o favor do PSOE que o único grupo independista alí presente, ERC, non asinou, pero si o PDeCAT (“un dos partidos máis corruptos de España”, segundo o ex-eurodeputado de Podemos Carlos Jiménez Villarejo).

Prognosticar é fácil cando se vive cos ollos pechados da distancia, pero todo indica que baixo as urnas non estará a praia. A longo prazo, e se a mecha remite, pode haber unha mellora refrendaria exclusiva para Catalunya. Pero a condición de que o referendo non compulse como unha auténtica potestade na Constitución para a totalidade dos pobos de Iberia e os seus cidadáns. Sería unha Segunda Transición.

 

One Comment

  1. Para que se quere a praia baixo a urnas?
    Debaixo das urnas hai moito traballo que facer.
    O título do artículo é como o que poñía na porta do inferno de Dante. Abandoade toda esperanza. Moi pesimista todo.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off