As bicicletas son para o verán, e os golpes de palacio tamén. Por iso as direccións dos partidos aproveitan a “nocturnidade e aleivosía” que oferece o estío para realizar os axustes de contas que lles permitan iniciar a rentré a vontade. É un ritual universal que non sempre deixa rastro, porque a lóxica do poder é bulímica, e desentende de ideoloxías. E iso é o que acaba de ocorrer con Podemos, formación que pasa por ser unha alternativa de verdade á esquerda falsaria que en España sempre termina sendo a cara B da dereita nas cousas que importan. Globos sonda ou actos errados, o ocorrido nesa casa coa Comisión de Garantías Democráticas e o tentado tras a súa incorporación ao goberno socialista de Castela A Mancha (CLM), retén toda a pestilencia do despotismo ilustrado. As primeiras cousas primeiro.
O do asalto á Comisión de Garantías (CG) é o máis grave que ocorreu en Podemos desde a súa fundación plebiscitaria. Aínda que doutra banda é unha consecuencia lóxica duns estatutos que deixan todo o poder de decisión transcendental ao secretario xeral. No entanto, que en pleno mes de xullo o Consello de Coordinación (CC) aprobase unha modificación do código disciplinario restrinxindo a liberdade de expresión interna sen consultar ás bases, é unha cacicada sen eximentes. E o é máis se iso súmase a que ao mesmo tempo esa executiva abrise expediente á presidenta da CG, o órgano que vela polo cumprimento dos Estatutos, por impugnar esa decisión autocrática da cúpula. Un e outro asunto, albarda sobre albarda, supoñen na práctica cancelar a opinión crítica intramuros e concentrar nunha especie de politburó a vida e milagres da organización.
Porén a mellor forma de ver o calibre da falcatruada cometida por “o pablismo” é recorrer o que prescriben os seus propios estatutos. Nunha beira temos ao Consello de Coordinación, órgano que correu coa fraude electoral estival, que non é senón o brazo executor disimulado do líder máximo. Dio o artigo 27, no seu punto 1º: “O Consello de Coordinación é o equipo no que se apoia o/o Secretario/a Xeneral para realizar as súas tarefas tanto de carácter público como de coordinación interna?. E confírmao ese mesmo artigo no seu punto 2º, cando engade: “Estará composto por un número de entre 10 e 15 persoas do Consello (sic), elixidos o Consello Cidadán por maioría, a proposta do/o Secretario/a Xeneral”. É dicir, cooptados endogámicamente por Pablo Iglesias entre os seus fieis #lle. Como os “Corenta de Ayete” do franquismo ou os “senadores de designación real” da transición.
Un núcleo duro que, sen ser un floreiro, podería non pasar a maiores senón sacase demasiado os pés do testo. Que é o que acaba de facer “purgando” á presidenta da Comisión de Garantías Democráticas porque a maioría dese órgano considerou “nulos de pleno dereito os novos estatutos” ao invadir “as competencias e atribucións da Asemblea Cidadá Estatal”. Porque ao pór o carro diante dos cabalos, “pablismo” carregouse o que proclama, respecto diso da súa misión, o artigo 60, punto 1, dos Estatutos: “A Comisión de Garantías Democráticas é o órgano encargado de velar polo respecto dos dereitos das persoas inscritas en Podemos e dos principios fundamentais e normas de funcionamento da organización”.
Sen entrar no que significa emendar o código disciplinario para instaurar un réxime de censura por “razón de Estado”, esta última volta de porca da dirección de Podemos e o seu núcleo duro confirma que o flamante partido camiña cesaristamente de vitoria en vitoria ata a derrota final.
De distinta pele é o pretendido na provincia do birlo polo novo goberno PSOE-Podemos en Castela-A Mancha: lexislar en primeira instancia para premiar aos seus altos cargos co maior status funcionarial. Falamos dun proxecto de lei de reforma da xestión da Administración que buscaba conceder un plus de máximo nivel a todos os funcionarios que fosen altos cargos naquela autonomía. Un extra por ser caste que non só significaría a futuros unha mellora significativa do status profesional dos servidores públicos con cota de poder político. Senón que, ademais, tería o seu reflexo en subidas de sobresoldos en salarios e pensións. Mentres para o común dos mortais rexerían os axustes e recortes impostos polo duopolio PP-PSOE durante os seus respectivos mandatos.
Mas a cousa non parou por aí. Alén do delito groseiro que o feito supón para os outros funcionarios, a proposta incluía que a medida operase con efectos retroactivos. É dicir que, se saía adiante, todas aquelas persoas que fosen altos cargos desde a constitución da Comunidade en 1983 terían dereito a esas prebendas. Imaxinemos que unha xenerosidade así podería representar cara, por unha banda, ao aumento do gasto público, e, por outro, ao control da súa administración por agradecidos “funcionarios de partidos”. Nen a “cuarta quenda” de acceso á xudicatura para membros da avogacía con probada experiencia, promovido no seu día polo felipismo, chegou tan lonxe no deseño do nepotismo desenfreado.
A medida formaba parte do acordo recentemente selado entre Emiliano García Page e José García Molina, secretarios xerais do PSOE e de Podemos na rexión, e cuxa consecuencia máis inmediata será que por primeira vez o partido de Pablo Igrexas cohabite nun goberno socialista non local. O desenlace chega tras unha historia de desencontros nos que García Molina amagou con boicotear os orzamentos do 2017 e mesmo con provocar un anticipo de eleccións. Este súbito entendemento, que deu a vicepresidencia segunda a García Molina e outra carteira ao seu colega Inmaculada Herranz, prodúcese despois de que o acérrimo susanista García Page brandiu a súa demisión se Ferraz non abominaba das políticas de Podemos. Os últimos comicios na comunidade gañounas pola mínima o PP e o PSOE necesita aos únicos dous deputados que ten alí Podemos como auga de maio para non descarrilar.
A pesar deses precedentes, a operación non foi censurada polos máximos dirixentes da formación morada. Mentres o seu secretario de Organización, Pablo Echenique, dixo que ese escenario pode ser un ensaio para futuras chances co PSOE que permitan “botar ao PP antes do 2020”, o secretario xeral, Pablo Iglesias, considerouno como un reto para ?demostrar que gobernando podemos mellorar a vida da xente?. Neno ou nena, o que está claro é que, se a iniciativa bípeda castelán-manchego aprobouse, os máis agraciados serían precisamente os integrantes da cúpula de Podemos. Na súa maioría funcionarios de nivel medio na súa condición de profesores de universidade con poucos sexenios de exercicio docente. Igual que os dous dirixentes de Podemos que, ao final da escapada, ficharon polo executivo castelán-machego.
Felizmente, no tempo de desconto, o goberno de CLM recuou e a cousa ficou a barbeito. Outro exemplo máis de caste emerxente que acerta cando rectifica (un caso abrerrante de serendipia política). Por certo, non é o que, agora si, aconteceu hai pouco no Concello vigués de Ponteareas, onde a corporación presidida polo BNG aprobou o pago dun plus para aqueles traballadores municipais que “cubran polo menos o 90% da xornada laboral e xustifiquen as súas ausencias”. Unha propina de produtividade por cumprir (case) coa súa obrigación. Por suposto, o fabulado en Castela-A Mancha e o imposto en Ponteareas eran e son perfectamente legais.
Que antigo e estrano queda xa aquel consello do mestre José María Valderde “nulla aesthetica sine ethica?.
