off
Movementos sociais, Opinião, Política, Politica espanhola — 27 Agosto, 2017 at 6:15 a.m.

O 17-A das Ramblas, fóra de contexto

by

Preciso abrazar a un musulmano
(O pai de Xavi, o neno de 3 anos asasinado)

 

A raíz do bárbaro atentado terrorista das Ramblas do pasado 17 de agosto están a ter lugar simultaneamente dous “procés”, distintos mas non moi distantes. Un, que vén de atrás, sería o procés xenuíno, e cabería na primeira acepción que dá o dicionario Estraviz para o seu equivalente en galego “proceso”. Sería semellante á expresión “ir por diante” con que unha maioría significativa de forzas políticas, sociais e cívicas procuran expresar o vindeiro 1 de outubro o seu dereito a decidir. A outra acepción, é a que o dicionario da Real Academia Galega deita en cuarto lugar e define como “conxunto de etapas sucesivas que se producen nun fenómeno”. E neste caso estariamos a falar das posicións adoptadas polo bloque político-institucional-mediático, tanto a nivel do Estado como da Generalitat.

Porque, malia a  simboloxía de unidade que proxectou a impresionante manifestación do sábado 26, en realidade o que houbo é “unicidade”, un emparellamento ficticio. Non un todo compacto indivisible sen que a súa esencia destrúase ou alteres, senón un agregado circunstancial que só se xustifica durante o tempo que dura o acto que os convoca. E tanto é así que durante o antes (e seguramente o despois) desa concorrencia multitudinaria de pobo e autoridades, ficou palpábel que cada unha das partes demostrou que as súas percepcións non converxían nin no fondo nin na forma. Outra cousa é que a pompa que expelían os medios e os seus terminales ideolóxicos serviu para ofrecer unha impresión máis precisa. Por iso de “a unidade de todos os demócratas ante o terrorismo”.

Mas essa campañaa abusiva de condolencias urbi et orbi non apaga o que foi dito, moito menos o que foi feito para “tirar proveito”. Polo goberno do estado era moito mais do que a tentación de culpar (mais ben insinuando) ao radicalismo independentista de criar o clima favorábel que levou á masacre. Nesa orde, insirense os ataques à “xuventude da CUP” por asediar o turismo. Taimada também a acusación contra o concello presidido por Ada Colau por non ter atendido as indicacións de Madrid para colocar postes nas rotas mais movimentadas. Ou, como unha secuencia paifoca, invectivas contra os avogados Jaume Asens (primeiro tenente de alcalde da corporación) e Benet Salellas (deputado da CUP) para o seu traballo moi meritório na defesa dos simpapeis, imigrantes, refuxiados, precariado , manteiros, okupas e outras minorias silenciosas. Toda esa bateria de pequenas cousas son a orde do dia para contextualizar os eventos dramáticos.

Unha leria fomentada polos medios de comunicación da Marca España que permitiu o máis difícil aínda de sementar a dúbida sobre o uso competente da colaboración antiterrorista por parte dos mossos cos seus colegas estatais e europeos. Porque nada transcendente se move no réxime da transición, segundo ciclo, sen a cara colaboración do bloque mediático dominante e os seus opinadores adscritos. Aquí a competencia foi feroz, e case non houbo xornal ou televisión que non achegase o seu grau de area para o da calúnia algunha cousa fica. Aínda que, con certeza, quen  levou a palma foi o xornal El Mundo. Abonda ler editoriais como o titulado “Unidade e firmeza na loita contra o jihadismo en toda Europa” (18 de agosto) ou o seu clónico “Non pode haber taifas en materia de seguridade” (26 de agosto) para ver que o esfameado rotativo estaba a axitar con fricción o caldo de cultivo da xenofobia e o racismo. Aínda que logo leven as mans á cabeza cando os neonazis do Fogar Social promoven unha alucinante iniciativa lexislativa popular para pechar mesquitas, ou descerebrados sen denominación de orixe agriden física e verbalmente a persoas con aspecto árabe que se topan na rúa. Da mesma caste  foi o “linchamento” ao que someteron nas súas páxinas ao xuíz que no seu día desatendeu, con apoio do avogado do Estado, a petición do goberno de expulsión que recaía sobre o imán de Ripoll por vulnerar dereitos e liberdades básicos. Un acto de xustiza retroactiva que o rotativo vendeu como xustiza preventiva. E como case nunca hai dous sen tres, a guinda da desvergoña púxoa EL País publicando unha viñeta contra o procés aproveitando que os terroristas pasaban por Barcelona. O debuxo de Peridis representaba a Puigdemont levitando cunha urna nas mans e propulsado polas aspas dunha senyera mentres exclamaba “nós seguimos coa folla de ruta”, e abaixo, observando o seu ascenso ao ceo, situadas ao bordo dun cantíl, unhas mulleres con brazaletes negros que dicían “nós quedamos coa filla de loito”. Vileza obriga.

Isto no bando nacional, á “recherche” de facer pleno no algoritmo plebiscitario. No nacionalista tampouco ataron os cans con longaniza. A sobreactuación, en roldas de prensa e declaracións ad hoc, do president e os seus colaboradores para capitalizar a exitosa xestión dos corpos e forzas que interviñeron nos feitos (desde os equipos de emerxencias pasando polos bombeiros, os taxistas, os comerciantes, e o persoal dos hospitais e centros de saúde), foi patente e bricante. Posibelmente, coa conxuntura que atravesa a comunidade, era moi difícil non renderse á tentación de deslizar o apropriado cara ao oportunismo. As autoridades políticas teñen razóns que a xente corrente ignora. Aínda que, ao mesmo tempo, a súa solvente xestión da crise valeu como metáfora do que pode ser o Estat Català predicado, entendendo “metáfora” no sentido de Paul Ricoeur, como algo “que infrinxe a orde categorial mas tamén o procrea”. De feito, ben fitado o lema “non tinc por”  é anfibolóxico, posto que serve o mesmo de resposta aos atentados como para as ameazas ao procés por parte do goberno da nación.
O que non quer dicir que aínda en estado de shock esquezamos a memoria. Entre outras cousas, porque apenas superando esa alienación momentánea e sabendo de onde procedemos, podemos ver onde imos ou onde nos queren levar. E iso afecta directamente aos mossos, os auténticos heroes destas xornadas, celebrados pola xente pola súa profesionalidade e calidez á hora de encarar os lutuosos acontecementos. Iso esixe lembrarmos  (ceteris paribus) que ese mesmo corpo policial ten tamén o seu lado vilán e estivo implicado recentemente en casos de índole criminal, ambarazosos e lamentabeis. Como a morte dun manteiro en raras circunstancias; a carga dos antidisturbios que provocou a perda dun ollo a Esther Quintana durante a Folga Xeral do 2012; ou, o máis terribel da saga, os inxustos encarceramentos e torturas a que foron sometidos varios okupas en 2006, episodio que culminou co suicidio da novísima poeta madrileña Patricia Heras nada máis abandonar a prisión cinco anos máis tarde. Esta “morte accidental” foi consecuencia dunha detención flagrante e arbitraria (foi secuestrada polos mossos do hospital onde acudira por un accidente de bicicleta) cando gobernaba o tripartito, sendo Conseller d´Interior o dirixente de ICV-EUIA Joan Saura. A historia foi narrada no documental Ciutat Morta.

No tenim por!

 

 

 

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off