off
Movementos sociais, Opinião, Politica espanhola — 20 Agosto, 2017 at 11:58 a.m.

Do último Sánchez ao primeiro Zapatero

by

Malia os inauditos esforzos do Grupo Prisa por facernos acreditar que o achegamento entre Pedro Sánchez e Pablo Iglesias é pouco menos que un crime de lesa maxestade, chegando a reinterpretar perversamente as súas propias enquisas, o certo é que o acordo entre este último PSOE e Unidos-Podemos pode ser algo máis que un futurible. Por esa vía de alta velocidade os días do goberno de Mariano Rajoy podían verse seriamente comprometidos. Non digo acabar porque aínda non saen as contas. Para o pistoletazo final necesítanse máis apoios. Mas nada acaba  sen antes que os primeiros palácios non fosen dados.

Alén diso, hai factores que actúan como lanzadeira nesa dirección que engaden o caldo de cabreo preciso para pasar da intriga ao sorpasso do duopolio dinástico hexemónico. Aí está a interminabel saga de corrupción que afecta o Partido Popular nos seus múltiples e diferentes gradientes de poder. Desde o plano municipal ao rexional e desde o autonómico ao estatal. Toda a estrutura está carcomida polas súas propias termitas e as metástases seguen incontroladas. Iso, unido á desigualdade social provocada polas contrarreformas aplicadas no ámbito laboral e no magro Estado de Benestar abonan a probabilidade de que nunha conxuntura propicia implosione a catarse. Por máis que desde Moncloa celébrese o rigaudon do crecemento do PIB e o descenso do paro daquela maneira. O que é bo para Florentino Pérez non ten que selo para todos os españois.

En certa medida o modelo que activase esta saída de emerxencia está na recente historia. Cando nunhas circunstancias parecidas e mentres a coral aznarista entoaba o “España vai ben”, xurdiu o inesperado. E o imprevisto non foron tanto as mentiras do 11-M nin o obsceno espectáculo do Trio dos Azores, senón o feito feliz de que unha minoría eticamente activa do pobo acertase a contaxiar o seu compromiso a amplas capas da poboación. Iso deu ao traste cunha situación que nin os máis postos atrevéronse a expor. Aínda que o crónico “autismo” dos listos do sistema vai dean o seu soldo. Só saben prever o pasado, como moitos economistas de cabeceira. O ocorrido coa crise do 2008 é a proba.

Baixo ese palio inaugurouse a primeira lexislatura de ZP. Un período de claros avances en dereitos civís (matrimonio sen distinción de sexo, dependencia, etc.), promesas e grandes expectativas. Agora é sobre a súa pegada que Pedro Sánchez deseña o seu relanzamento reivindicándose cun fachendoso “somos a esquerda”. Como todo na vida, hai sempre un porén. Porque aquelas iniciais melloras sociais tiveron un derradeiro e amargo desenlace cando irrompeu a crise, negada con feroz impostura por Rodríguez Zapatero e o seu equipo. E esa é a sombra de sospeita que aínda persegue a Sánchez. Resulta difícil acreditar que, quen sendo deputado socialista na altura e cómplice da batería de medidas implementadas polo executivo para compracer á Troika (contrarreforma laboral; de pensións; artigo 125 da Constitución; purga Estatut catalán; indulto a fume de carozo a banqueiros; etc.), estea agora disposto a dicir adeus a todo iso. Precisa pasar do auto de fe ao acto de fe.

Unicamente unha política de feitos consumados que rectificase da cruz á firma o entón perpetrado deixaría ceibe o camiño para un pacto de goberno entre PSOE e Ou-P. Mentres as súas respectivas direccións políticas limítense a pregoar que hai que botar ao PP das institucións, e pase no bico dos pés por reverter os (silencio, ródase!) todos os axustes estruturas e os recortes levados a cabo nesa etapa, as barreiras para o desxeo seguirán firmes. Se con Zapatero o PSOE foi capaz de ir da cima á sima, é non é ruin pensar que quen foi un dos seus escudeiros careza de credibilidade para anunciar algo novo que non sexa ropaganda e tactismo.

Aí é onde funciona o complexo mediático-financeiro-empresarial da Marca España, que nunca fai prisioneiros. Non tanto porque tema que Sánchez permita o desembarco de Unidos-Podemos no portaviónss do Estado, que tamén, senón porque non quere que o secretario xeral dos socialistas se debruze  ante un Iglesias con veleidades rupturistas (ergo as súas dúbida ante o dereito a decidir). A eses poderes fácticos agradaríalles que como xa acontecera no 2004 Rajoy liscara coma lóstrego da Moncloa. Mas nunca a conta de entronizar como compañeiro de viaxe a unha sedicente esquerda que verbaliza slogans hostís ao réxime do 78 (a caste e a trama). Todos os ataques deses sectores elevados van encamiñados a lograr que O-P entre en razón, e como xa sucedeu no pasado co PCE carrillista, acepte resignadamente (menos dá unha pedra) as regras do xogo. Entón todo serían parabéns para un Iglesias subordinado aos intereses dun PSOE que como o fillo pródigo ao fin atoparía o camiño de regreso á causa común. Begin de begin.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off