Os homes máis limpos para os traballos máis sucios (Tópico do espía perfecto)
O polémico comisario Villarejo, un dos policías máis condecorados desde a transición por todos os gobernos á marxe da súa ideoloxía, declarou após o programa Salvados que pensa adicarse ao xornalismo, sector onde dixo contar con “infiltrados”, porque considera que son profesións simellantes. Non é un caso único no mundo proceloso dos espías. Tamén existe o exemplo contrario, o que balanza dos medios ao tricornio. O xornalista de investigación máis premiado de España, José Luís Cervero, é un membro dos servizos de información da Garda Civil que como brillante reporteiro utilizaba o alias “Jesús Mendoza”. Dun extremo a outro ininterrupto. O réxime está permanentemente escoltado por axentes cremalleira, da policía ao xornalismo ida e volta. Como corresponde ao panóptico mediático-policial, que era a clásica mentalidade do Estado franquista da cal xurdimos.
Por iso non causa escándalo, nin turba o ánimo, que o laureado superdetective, nun dos programas de maior audiencia da televisión, acuse de ameazas de morte ao xefe supremo do Centro Nacional de Intelixencia (CNI); responsabilice á portavoz do PSOE, e maxistrada do Tribunal Supremo, de organizar unha conspiración mafiosa con fondos públicos para desprestixiar a un xuíz da Audiencia Nacional; e sinale que as causas xudiciais que afectan ao ex presidente da Generalitat Jordi Pujol, a súa familia e cargos da Generalitat, foron instigadas desde o Ministerio de Interior. Acontece a eito?. Porque, até o de agora, nen a fiscalía nen os aludidos se dan por decatados. Pola contra, actúan coma se estivesen conformes coas perdigonadas recibidas. De feito, tanto o partido do goberno (comprometido na escura “operación Cataluña”) como o PSOE (onde se sitúa a responsabel socialista “incriminada”) evitaron a comparecencia do comisario na Comisión de Investigación do Congreso aberta pola maquinación da “policía patriótica”. Iso si, a uns titiriteiros métenos no cárcere sen constraximento por mostrar nun mimo a faciana esperpéntica da realidade vixente.
Xa que logo, para o cidadán do común, o maior contribuínte neto ás arcas do Estado, o caso fica como unha tirapuxa entre colegas da imprensa, e máis en concreto entre Villarejo e Javier Ayuso, o xornalista do País que con máis tesón ha mergullando na vida e milagres do “home que foi xoves”. Por certo, que Ayuso é outro virtuoso das portas xiratorias no sector da comunicación e arredores. Do xornal de imprensa pasou á Dircom do BBV e da Casa Real, e desde Zarzuela novamente ao feudo de Juan Luís Cebrián co ascenso incluído como adxunto ao director, posibelmente polo know how adquirido durante o seu percurso polas altas finanzas e a Corte borbónica. Porén non se trata dun duelo persoal nen sequera dun pique profesional. O que se están a aventar ante as perplexas audiencias dos media, aínda que sen luz nen taquígrafos, é algo grave que cuestiona seriamente valores democráticos fundamentais. O famoso quen manda aquí. Se os cidadáns ou o complexo mediático-policial.
Porque na habitual concupiscencia entre xornalistas e policías, todos investigadores de ben, pode estar na orixe de asuntos máis decisivos para a sociedade civil. Refírome a eses chocantes procesos mediáticos que, despois de exhibiren gorentosas gravacións e sumarios declarados segredos, esvaecen cando chega o momento da verdade en audiencia pública. Acabámolo de ver nos casos Guateque, Cepyme e Mercasevilla, resoltos polos tribunais coa absolución de todos os reos. No primeiro deles, que aventaba unha presunta trama de corrupción na concesión de licenzas no Concello de Madrid, co engadido por parte do Tribunal dunha severa reprimenda aos “inquisidores” (iso é o que vén dicir o auto) que realizaron as pescudas. Mala fe?, sospeitas sen sustento?, axentes non identificados? e gravacións obtidas sen autorización xudicial?, fan parte do capítulo de atropelos relatados na sentenza contra os membros da Garda Civil que ao mando do hoxe subtenente Cervero perpetraron as investigacións. Aínda que o rotativo de Ayuso dá conta dos feitos de maneira contrafáctica o pasado 27 de xuño, non se sabe ben se por ignorancia de preservar a tutela xudicial efectiva ou por antipatía política, dado que o sumario salpicaba ao PP. El País intitulaba a noticia cun “A Garda Civil nega que investigase de mala fe no caso Guateque”, no canto de destacar a grave anomalía denunciada pola Audiencia Provincial. Os xuíces están a mentir de forma descarada?, afirma Cervero nas páxinas á súa disposición. Sorprendentemente na web do xornal cambiouse o termo “investigase”, que figuraba na edición impresa, polo de “actuase”, incluíndo alén diso un subtítulo que menoscababa aínda máis a credibilidade da Sala: “O instrutor, xa xubilado, lembra que todo o proceso fíxose baixo a dirección do xuíz e o fiscal”
Soprar e sorber ao mesmo tempo, é o que transmiten eses relatos de espías metidos a xornalistas e xornalistas traballando de espías. Tangentópolis que prevaleceu na sombra durante moito tempo por esa complicidade que emana o castizo “entre bombeiros non nos pisamos a mangueira”. Nomeadamente cando se trata de biografías de excelencia, persoas de competencia acreditada na súa dobre traxectoria vivencial, até o punto de seren merecedoras das maiores honras por unha restra de autoridades do pasado, do presente e xa veremos se tamén do futuro. O que non é tradición é plaxio. O comisario Villarejo, como xa fica dito, está en posesión do maior número de Medallas ao Mérito Policial con Distinción Vermella (pensionadas) da historia recente, e o actual subtenente da Garda Civil ostenta un humillante currículo #gañar# con suor na súa longa e anfibia traxectoria profesional.
Divisa que exhibe con luxo de pormenores na lapela do seu libro “Los rojos de la Guardia Civil”: José Luís Cervero, escritor e xornalista, foi redactor do equipo de investigación do desaparecido Diario 16. É colaborador de distintas publicacións, entre elas Interviú, La Aventura de la Historia y la revista Guarda Civil. É coautor, xunto a José María Irujo, dos libros “Roldán, un botín la sombra del tricornio” e “Comisión Ilegal”. Pertence á Garda Civil desde 1965, onde estivo sempre destinado nos Servizos Secretos de Información e foi condecorado en repetidas ocasións con cruces ao Mérito da Garda Civil e ao Mérito Militar. Alén diso, recibiu numerosas felicitacións públicas, tanto nacionais como estranxeiras, pola realización de destacados actos de servizo. Outorgáronlle os premios Ortega y Gasset de Xornalismo, Javier Bueno da Asociación da Prensa, o Larra da Unión de Xornalistas, Club Internacional de Prensa, Insignia de Ouro do Sindicato de Xornalistas e da Asociación da Prensa de Melilla -este último polas súas investigacións sobre terrorismo islámico-, Ismael Fonte do Grupo Crónica, León Felipe da Fundación homónima e do Ministerio de Cultura francés e Medalla do Club Manuel Broxeta de Valencia. Un Pulitzer total e verdadeiro con recendo de James Bond.
Ben vindo, pois, o debate sobre a dobre militancia en áreas como estas, tan críticas para o funcionamento democrático da sociedade civil. Mas ningún sumidoiro do Estado, por moi fedorento que for, debe utilizarse para furtar o principio da presunción de inocencia e render contas ao pobo soberano. Quen sabe se o sórdido Villarejo de hoxe vira co tempo nun mestre de xornalistas, seguindo o exemplo de Cervero, que pasou de ser expulsado do Corpo en 1987, tras unha condena por estafa de catro anos de cárcere (sentenza revogada polo Tribunal Supremo a catro meses de arresto sete anos máis tarde), á fama mediática-policial. Nunca se pode dicir desa auga non beberei. O status mediático-policial endexamais sempre permanece sentinela alerta. Sábeno até os detractores do cno mesmo xornal El País, agora en primeira liña de loita contra a corrupción de Estado. A empresa que preside Cebrián inaugurou a fórmula cando nada máis fundarse ao principio da transición fichou como xefe da súa asesoría xurídica a Diego Córdoba, até a véspera xuíz do Tribunal de Orde Pública (TOP) Número Dous da ditadura. De perseguir, reprimir e violentar a liberdade de expresión a garantila encarecidamente só hai un paso da raia e toneladas de amnesia colectiva.
Pero a lóxica máis pedestre dita que onde hai patrón non mandan mariñeiros. E é que son as propias corporacións mediáticas, e as súas correas de transmisión teoricamente representativas da profesión quen predican co exemplo esaxerando a palla no ollo alleo mentres ignoran a viga no propio. Fíxoo a Asociación da Prensa de Madrid, dirixida pola ex leninista reciclada en conservadora de pro Vitoria Prego, tras a súa glamurosa etapa como musa xornalística do filipismo, cando acusou á cúpula de Podemos de presionar aos xornalistas que cobren os seus actos sen achegar a menor proba da súa arremetid. E volveuno a repetir, do aveso, ao decretar a omertá da APM sobre as causas xudiciais que afectan a Mauricio Casals, Edmundo Rodríguez Sobrino e Francisco Maruenda, altos directivos do Grupo Atresmedia (dono dese ying-yang de agitprop que forman o integrista diario La Razón e a vermella cadea televisiva La Sexta). A mácula de “organización criminal”, tipificada no novo código penal (artigo 570 bis), despois de pasearse pola clase política e a clase financeira, planxea agora sobre o mol universo xornalístico.A RAG define a palabra “infiltrado” como aquele “que se introduciu nun lugar ou nun grupo de maneira encuberta, un espía,etc
