Confundir causas con efeitos e viceversa é común na vida atropelada. Unha confusión que, embora limita a nosa percepción do mundo circundante, non adoita envolver grandes trastornos. A mesno que esta práctica sexa instalada como rito no universo político. Entón estamos a ser vítimas dunha experiencia deliberada de alucinación en masa. Unha especie de adestramento dos poderes fácticos ao xerir significantes e significados fora da realidade, promovendo miraxen e patrocinando falsas expectativas. Algo diso sucede coa interesada lectura que a Marca España (clase política, medios de comunicación, analistas, etc.) está a facer ao redor da segunda e decisiva volta das eleccións francesas. Fiscalizadas de parte coma se os seus efectos transcendesen inevitablemente sobre o noso debate político. Trátase en concreto do discurso sobre se os seguidores da Francia Insumisa do “non é non”, que lidera Jean-Luc Mélenchon, deben decantarse, “si ou si”, polo socioliberal Enmanuel Macron para frear o avance ao ultranacionalista Fronte Nacional de Marine Lle Pen.
Hai unanimidade nos nosos expertos. Populares e socialistas, e todos os seus axentes de influencia na imprensa e as televisións, teñen completa certeza . Se Mélenchon non dá a orde de apoiar a Macron a súa formación estará a facer o xogo á extrema dereita desde a extrema esquerda. Non valen nen o voto o branco nen a abstención. E , claro, esa presunta complicidade sería a proba de que os extremos se tocan, fican no centro como Bálsamo de Fierabrás. Tan simples. Ou estás connosco ou estás contra min, aínda que o propio Mélenchon insistira a título persoal que nunca votaría a Le Pen. Un maniqueismo artificial que permite o máis difícil aínda de converter en xemelgos a dúas formacións políticas diametralmente opostas, antagónicas nos seus principios.
Torcendo as razóns, sen importar que as soflamas esfreguen o ridículo. Porque quen fan esa acusación, republicanos e socialistas fundamentalmente, son precisamente os responsables directos do inquietante crecemento de Marine Lle Pen. Eles e non outros son quen impuxeron as políticas austericidas que levaron a amplas capas da clase traballadora a deixarse seducir polos cantos dos novos salvapatrias. Por non falar das medidas xenófobas e da involución de dereitos e libertades levadas a cabo polos seus respectivos gobernos. Ergo, o ministro do Interior Manuel Valls coa comunidade cigana e o acoso aos refuxiados confinados nos arredores do Paso de Calais. Ou o PSF de Hollande, despois de chegar ao Elíseo coa promesa de botar abaixo o perpetrado por Nicolás Sarkozy. Como Tsipras en Grecia.
Especialmente cínica é a posición destes estamentos no noso país. Aquí a acusación vai dirixidos contra Pablo Iglesias, aproveitando que Mélenchon pasaba por aí. A tese é abracadabrante. Que Mélenchon non do seu brazo a torcer para encumiar a Macron é a proba de que en casa Podemos só busca prexudicar aos socialistas, aínda que sexa á conta de fortalecer ao Partido Popular. Porque, aducen, no seu día non quixeron secundar o pacto entre o PSOE e Cidadáns. Perfecta metonimia política que esquece con incribel fachenda que antes foi Ferraz quen negou por activa e por pasiva un acordo coa formación morada para evitar o goberno dos populares; que foi a xestora de Ferraz quen coa súa flagrante abstención facilitou a investidura de Mariano Rajoy; e que fai dous telexornais esa mesma e inoportuna dirección socialista cando Podemos apresentou unha moción de censura ao PP (“o partido máis corrupto da historia recente”, segundo empuña o PSOE de Fernández e Díaz).
Como tantas veces acontece, bríncase coa analoxía histórica como argumento de autoridade para tentar asimilar situacións dificilmente comparabeis. Nesta ocasión o tremendismo pretende comprometer co sucedido nos anos trinta do século pasado na Alemaña. Cando os comunistas atacaron aos socialdemócratas (“socialfascistas”, foi a insidiosa achega do Kominform) facéndolle por omisión o traballo suxo ao nacente partido nazi, que prosperou en terra de ninguén. Mas nada a ver. Son situacións distintas e distantes. Alén diso, é exemplo contrario, e ao citar a bicha os seus abandeirados dispararan un tiro no pé. A absurda criminalización de Francia Insumisa e de Podemos, non só nace precisamente daqueles que alimentaron ao monstro parafascista, senón que supón xogar con lume ao furtar a verdadeira natureza do conflito. O artificial “todos contra Le Pen” que, sen dúbida dará a presidencia da República a Macron, supón dar unha patada adiante ao problema. Outorga á fronte Nacional a condición de vítima cara ás lexislativas de xuño.
Pregunta: se o duelo final fose entre Le Pen e Mélenchon, a quen preferirían os fans de Macron e cia?
