O ADN do 23-F

“A xustiza é igual para todos; as sentenzas non”
(EL Roto)

Se non fose unha forma de autocompracencia, poderiamos dicir que a sentenza do caso Nóos que absolve á Infanta Cristina e libera a Iñaki Urdangarin vai facer máis republicanos que calquera campaña pola tricolor. Pero a verdade política é que o fallo demostra que todo o que toca a Familia Real acaba en metástasis para a sociedade civil. Estamos ante un 23 F xudicial. Outro golpe ao Estado de Dereito que nega na práctica a separación de poderes ao ser parasitado pola coroa. Demostrando que o fai da España actual un dos países máis corruptos (mordidas, achas, comisións, tráfico de influencias, etc.) e desiguais ante a lei de Europa mana desa “obediencia debida” a unha monarquía que nunca foi referendada nin deliberada polos españois. Dicir Borbóns a miúdo é sinónimo de privilexio, atropelo, golfería e desvergoña. Un cancro que ten o seu propio e escabroso escalafón en diferentes planos sobrepostos.

O primeiro banzo desa toxicidade sistémica, está na súa vinculación á xefatura do Estado por decisión omnímoda do anterior ditador, nun acto de reinstauración que alterou a orde dinástico de sucesión. Aquela imposición da figura do rei Juan Carlos I crebou as raíces democráticas dunha oposición que se avino a comulgar co golfiño do Caudillo renunciando á continuidade republicana violada polo Alzamento fascista. Unha Segunda República de “traballadores de toda clase” que en 1931 declarou culpable de alta traizón a Alfonso XIII, retirándolle todas as dignidades, dereitos e títulos, “sen que se poidamos reivincicalos endexamais nen para el nen para os seus sucesores”. Con todo, durante os debates constitucionais, só 9 deputados votaron en contra da monarquía, seis socialistas e tres nacionalistas, mentres entre o bloque postfranquista UCD-AP e o PCE o consenso foi total.
O segundo banzo é unha consecuencia directa dese pacto contra natura que entronizó a un descendente directo do monarca que atizó o golpe de estado do 36 dando lugar á ditadura máis longa e sanguenta que coñeceu España. E concrétase na imposibilidade legal de resarcir a memoria dos vencidos e revogar as leis que serviron para condenarlles, encarcerarlles, torturarles, expropiarlles e forzarlles ao exilio. Porque calquera derrogación en contrario significaría recoñecer o principio de ilexitimidade que sustenta ao sistema vixente e a eventualidade de proceder penalmente contra os seus máximos expoñentes. Rei emérito incluído.

O terceiro banzo nace do carácter constitucional do Rei como Xefe dos Exércitos, deixando por tanto o exercicio lexítimo da forza en mans dun órgano non democrático, e asignándolle de facto a misión de velar pola “integridade territorial e o ordenamento constitucional”. Esa dobre atribución está na base do conflito que nega aos diferentes pobos que integran o Estado español a capacidade de decidir libremente sobre o seu futuro, facendo inviable unha revogación democrática que devolva a soberanía aos seus lexítimos titulares.
O cuarto banzo procede tamén dos privilexios xurídicos que a vixente Constitución outorga á persoa do Rei en canto ao seu “inviolabilidade” e non estar suxeita a “responsabilidade”. Unha exceptio juris que alimentou a impunidade en toda unha ristra de casos de corrupción á conta do erario público e o descrédito social. Fechorías e bribonadas sen conto que ademais han concitado para a súa comisión o amparo das institucións e da clase política, aumentando exponencialmente a percepción de arbitrariedade e complicidade cos intereses e caprichos da Familia Real. Por certo, en liña ascendente e descendente, xa que os familiares do Rei tamén gozan de certo “aforamento” desde a reforma do código penal que promoveu o biministro socialista de Interior e Xustiza Juan Alberto Belloch (art 490.3).

Finalmente, o quinto banzo vén de o indexar Audiencia de Palma o pasado 23 de febreiro, cun fallo sobre a trama Nóos que borra as pegadas que levaban outra vez ao núcleo cleptómano da Familia Real. Algo non carente de lóxica cortesá, porque ninguén cospe onde come, e a Xustiza en España “adminístrase en nome do Rei” (art.117). NEn un só dos multimillonarios sablazos dados polos ex duques de Palma e a súa banda puidéronse realizar se os delincuentes non compartisen sangue azul; se non se utilizaron para perpetrar os cercos do Patrimonio Nacional; se non estivesen tutelados polo secretario da Casa Real, Carlos García Revenga; se o asesor xurídico do entón Rei Juan Carlos I, conde de Fontao, non estivese ao tanto do negocio; se os responsabeis dos gobernos autonómicos que cedían á chantaxe non fosen motivados polo núcleo duro da Coroa; e se España fose realmente unha democracia consolidada e non o que adoitan translucir os enredos de corrupción inimputabeis: a leira de recreo dun clan con dereito de pernada.
O 23-F do 2017 é a enésima proba de que calquera cambio real pasa por deixar atrás definitivamente o atado e ben atado que a Monarquía xurdida do 18 de Xullo representa. Romper con ese ADN fundacional converteuse nunha medida de saúde pública. Pola contra, todos estaremos sentenciados.